Dzień założycieli to doskonała komedia z gatunku horroru politycznego, inspirowana epoką slasherów z lat 90. Może to wydawać się dziwną i dziką koncepcją, ale powiem ci, że to działa (możesz przeczytaj moją pełną recenzję tutaj).

Miałem okazję z nim posiedzieć Dzień założycieli reżyserem i współautorami, Erikiem i Carsonem Bloomquistami, aby omówić swój społeczno-polityczny slasher, thrillery społeczne i stworzenie kultowego zabójczego wyglądu.

---

Kelly McNeely: Jaka była koncepcja tego filmu w związku z Dniem Założycieli? 

Carsona Bloomquista: Eric i ja mówimy, że łączy nas bardzo kształtująca miłość do slasherów, które oglądaliśmy w młodym wieku i które, jak sądzę, były dla nas bramą do oglądania wszelkiego rodzaju horrorów, i chcieliśmy, żeby to w pewnym sensie uhonorowało to. Zawsze fascynował nas i uwielbiał pomysł stworzenia społecznościowego thrillera kryminalnego, w którym stawka jest wysoka w małym miasteczku. Jest to więc coś, nad czym pracowaliśmy i co chcieliśmy rozwijać przez długi czas. 

Eryk Bloomquist: Myślę, że bycie listem miłosnym do jesieni to wielka rzecz, nie tylko ze względu na estetykę, ale także rodzaj psot, które czujesz. I oczywiście mam na myśli, że Carson nawiązał do takich filmów jak Krzyczeć, co jest dla nas bardzo kształtujące. To oczywiste, że ludzie wychwytują tkankę łączną lub fragmenty wspólnego DNA, ale nie chcieliśmy robić czegoś, co dotyczyłoby filmów lub metaodniesień, albo gdzie zabójca koniecznie miał głos, ale chcieliśmy mieć tego rodzaju psot, że to czuliśmy, oglądając pierwszą część Krzyczeć kiedy byliśmy na to trochę za młodzi. Więc to właśnie chcieliśmy zrobić. Pierwszy szkic powstał ponad 10 lat temu i wyglądało to tak, jakby te uczucia zostały przelane na papier, a z biegiem czasu ewoluowały do ​​tego, czym jest teraz.

KM: Zdecydowanie wyczuwam w nim miłość do cyklu horrorów dla nastolatków z lat 90 Dzień założycielii jak to ma duży wpływ. Czy tam były – inne niż Krzyczeć – inne inspiracje lub pomysły? Szczególnie jeśli chodzi o zabójczy projekt i kostium z maską Socka i Buskina, uważam, że jest bardzo fajny. 

CM: Chciałbym porozmawiać o projekcie, ale szybko wspomnę o innym wpływie, o którym lubię mówić Szczęki, Właściwie; pierwszy akt, jak będą, czy będą, czy nie otworzą plaż? Co powinni zrobić i wpływ, jaki to ma na Amity jako całość, jest naprawdę interesujący. Zatem przeniesienie tego na slasher było zabawne i miało kluczowe znaczenie dla tego filmu. 

Jeśli chodzi o maskę i cały ten projekt, kiedy ją wymyślaliśmy, nie sądzę, że była nawet zbliżona do tego, czym ostatecznie się stała. Początkowo film nie zawierał elementów politycznych, bardziej dotyczył miejskiego festiwalu. Ale kiedy tak się stało, kilka rzeczy wskoczyło na swoje miejsce. Chcieliśmy, żeby sprawiał wrażenie postarzanej skóry; to maska ​​tragedii, więc na wpół się uśmiecha, na wpół marszczy brwi,

EB: Ale przez długi czas nie wiedzieliśmy, co to jest. To znaczy, myślę, że to także było stosunkowo niedawne wydarzenie. Pierwotnie w scenariuszu ubrany był w szatę sędziowską z prostymi dodatkami taktycznymi, ale ewoluował. Myślę, że maska ​​i młotek pojawiły się w tym samym momencie, zastanawialiśmy się, jak to wyostrzyć i jak uczynić to bardziej konkretnym?

CB: Konkretny, zabawny i wyraźnie odzwierciedlający cel tego filmu.

EB: I naprawdę podobała mi się ta maska, ponieważ jest w niej idea dualności i dwóch stron oraz jej teatralność, jeśli chcesz grać jak teatr polityczny tego wszystkiego i składać oświadczenia i tym podobne. 

CB: Chcieliśmy wykorzystać do tego kolor czerwony jako główny kolor, ponieważ jest on uderzający. Jest to także w pewnym sensie polityczne, daje tego rodzaju przewagę, więc kiedy w pewnym sensie wylądowaliśmy na czerwonym, poczuliśmy, że to naprawdę stało się czymś. To było po prostu bardzo zamierzone, ale nie efekciarskie, coś w rodzaju wyjątkowego, a peruka była ostatnim akcentem. Pomogło to także w nadaniu filmowi niemal historycznego wydźwięku.

EB: Byłam bardzo szczęśliwa, że ​​to zadziałało, bo zadziałało w mojej głowie, a potem składaliśmy to w całość, robiliśmy po raz pierwszy przymiarki garderoby. Pomyślałem: o mój Boże, czy to zadziała? A potem wystylizowaliśmy perukę, drażniliśmy się z nią i stwierdziliśmy: OK, super. Nadaje ładny kształt. Ale jest kilka zabawnych ujęć spadającej peruki w kluczowych momentach. 

CB: Są w moim telefonie.

EB: Nigdy nie ujrzą światła dziennego.

KM: Uwielbiam – oprócz maski do zaprojektowania – użycie młotka i różne uzbrojenie tych materiałów. Czy to przyszło w tym samym czasie co maska ​​i planowanie tego rodzaju terenowej rozkładanej broni? 

EB: To było prawdopodobnie jakieś pięć lub sześć miesięcy przed zdjęciami… robiliśmy jeszcze jedno podejście. Jak możemy udoskonalić to, co robi? Wydało mi się to bardzo interesujące, ponieważ było kilka zabójstw nożem i kilka innych, ale chcieliśmy, żeby to było coś konkretnego, ale znowu nie efekciarskiego. Wiesz co mam na myśli? Jakbyśmy nie chcieli nietoperza z gwoździami… ale to nie jest pukanie do Negana.

CB: Słuchaj, jest tam naprawdę fajna broń; Myślę, że to cienka granica pomiędzy czymś, co wydaje się bardzo przerażające i w pewnym sensie ikoniczne, a czymś, co może sprawiać wrażenie, jakby pochodziło z nawiedzonego szlaku. 

EB: Ma wiele komponentów; w tym wszystkim jest niespodzianka, jeśli ludzie nie wiedzą, kiedy oglądają film – co, jak wiesz, wielu prawdopodobnie dowie się na podstawie zwiastunów – że nóż istnieje, ale pozwala najpierw tłuc, a potem masz inny kawałek z tego. I jest coś w dwoistości obu –

CB: Nieoczekiwany charakter tego.

EB: Uderzający obraz i sposób, w jaki może się on przemieszczać. Po prostu wydawało nam się to naprawdę właściwe. Jest super, szkoda, że ​​nie mamy go przy sobie. Ale zabawa z nim jest świetna, myślę, że mieliśmy na planie jednego bohatera i dwóch kaskaderów, i od tego czasu stworzyłem jednego bohatera. A oni po prostu… to działa! To naprawdę fajne. To znaczy, nóż nie jest ostry –

CB: Jest też dość ciężki. Na pewno wyrządziłoby to pewne szkody.

KM: Znowu doceniam tę dwoistość, jest to zarówno tłuczenie, jak i dźganie, komedia i tragedia. Poruszyłeś także ten temat, teatr polityki i teatr horroru. Myślę, że to idzie w parze, to tak, jakby komedia i horror to dwie strony tej samej monety. Jest wiele horrorów, które mają głębsze znaczenie, wpisują się w kontekst społeczno-polityczny, a ten film z pewnością ma naładowany kontekst. Czy mógłbyś o tym porozmawiać? 

EB: Chcemy, żeby to wyglądało tak, jak coś, co mógłby obejrzeć 12-latek – nawet jeśli ma on kategorię wiekową R czy jakąkolwiek inną –

KM: To nigdy wcześniej nas nie powstrzymywało!

EB: Właśnie wtedy to oglądałem Krzyczeć, Wiesz, że? Zobacz, zanim powinieneś to zobaczyć, będzie super zabawa. Tematycznie – a są tego fragmenty, które prawdopodobnie w pewnym stopniu, jeśli wejdziemy zbyt głęboko, mogą odsłonić zbyt wiele warstw – ale myślę, że ostatecznie chcieliśmy po prostu zademonstrować rodzaj arbitralności niektórych wydarzeń i sposobu, w jaki polityka osobista może wdać się w takie przeciąganie liny i w pewnym sensie zarażać innych ludzi, a potem, w jaki sposób stanowiska kierownicze mogą być przez to skażone.

CB: Mamy ramy polityczne, ale wiele z nich wykorzystuje się po prostu do badania pewnych tendencji społecznych. Myślę, że to przede wszystkim thriller społeczny, przedstawiający sposób, w jaki staramy się poznawać ludzi w tych ramach politycznych. Nie chcemy nurkować zbyt głęboko, ale chcemy też, aby było to w pewnym sensie osiągalne i zrozumiałe, a także coś, co ktoś młody mógłby zrozumieć i w pewnym sensie zobaczyć, co mówimy. Ale ktoś, kto widział już tego rodzaju rzeczy, może naprawdę to docenić.

EB: Widziałem kilka sytuacji, w których ludzie mówili, że film tak naprawdę nigdy nie opowiada się po żadnej ze stron, ani nie rozwija tego, na czym opiera się ich platforma. Ale nie zgadzam się, myślę, że to jest dokładnie to stwierdzenie; że jest wiele pustych frazesów, wiele pozowania i modnych słów, i to w pewnym sensie stwierdzamy, że te dwie osoby są dla nas w pewnym sensie tą samą osobą, ponieważ są. Oboje są winni tego, o co oskarżają drugiego, i myślę, że to świetna zabawa. Dlatego tak bardzo podoba mi się ich rywalizacja.

KM: To idealne przejście do rozmowy o obsadzie tych dwóch ról. Amy Hargreaves i Jayce Bartok są fantastyczni w tych rolach. Jak doszło do castingu? Czytali razem? Albo jak to wszystko działało?

CB: Tak naprawdę nie mieli, Amy była już wcześniej z nami związana – nakręciła z nami nasz poprzedni film, niezwiązany z gatunkiem – i już w trakcie kręcenia wiedzieliśmy, że będzie do tego idealna. 

EB: Zupełnie inna część, ale pomyśleliśmy: ona to ma. 

CB: Tak, bardzo, bardzo silne powiązanie z tym i widzieliśmy to. A Jayce był późniejszym dodatkiem. Widzieliśmy jego taśmę i Amy śpiewała jego pochwały.

EB: Amy pracowała z nim wiele lat temu i byli przyjaciółmi. Przyglądaliśmy się temu i rozmawialiśmy z nią o tym. I tak mieli dobry kontakt, a on poruszył trochę więcej… pochlipującej komedii –

CB: Nienawiść. 

EB: Po prostu taka słabość. I jeśli to usłyszy, mam nadzieję, że wie, że mówię to szczerze, z całą miłością świata. To wspaniale. Pomyśleliśmy: OK, to będzie naprawdę fajny film, a fakt, że się znali, kręcimy zdjęcia tak szybko, że mieli zaufanie i dobry kontakt, myślę, że miał dla nas duży sens. nas. Więc tak to wylądowało. I cieszę się, że tak się stało! Stanowią bardzo efektowną parę.

KM: To wspaniale, że już mieli tę więź, bo naprawdę widać, że rywalizują ze sobą od lat. Jak wygląda proces współtworzenia, praca z dwoma pisarzami, którzy spotykają się razem? Czy handlowaliście na scenach? Czy usiedliście i robiliście wszystko całkowicie wspólnie? Jak wyglądał ten proces dla was?

CB: Myślę, że to jedno i drugie, będziemy się wahać pomiędzy czymś w rodzaju: „Och, chcę tę scenę, pozwól mi po prostu w nią uderzyć”. A Erik będzie chciał siebie nawzajem. Są też takie, którym oboje musimy się przyjrzeć w tym samym czasie. Albo wyślę mu SMS-a z pomysłem, on wyśle ​​mi SMS-a z pomysłem i zaczniemy od tego. 

Eb: Jeśli jesteśmy w tym samym pokoju, często przypomina to sytuację polegającą na przekazywaniu laptopa tam i z powrotem. To jest jak, idziesz, tak, nie wiem, co o tym myślisz? 

CB: A potem stamtąd pojedziemy. Ale tak naprawdę nie znaleźliśmy się w impasie w związku z czymś takim, o nie, to ma być tym albo skończę! Nie współpracujemy! To szczęście, że mamy taki umysł ula. Ale czasami jedno z nas może mieć nieco większe przekonanie o czymś, czego drugie nie do końca widzi. Do tego dochodzi wiara, że ​​w pewnym sensie możemy sobie ufać w tych kwestiach.

EB: Nawet takie drobnostki, jak scena na początku, która ma charakter objaśniający, ale jest konieczna i dobra dla niektórych z tych postaci. Wiesz, Carson powie: OK, dołączmy do tego trochę akcji. I to jest jak, OK, jak to zrobić? Na początku jest scena w barze. Pierwotnie wyglądało to tak, jak ja, zastępca Millera i pan Jackson spotykający się w barze. A my musieliśmy po prostu podtrzymać energię. Uwielbiam tę scenę, uwielbiam naszą rozmowę, ale myślę, że [Carson] chciał bójki w barze, żeby pokazać niepokoje w mieście, a potem pomyślałem: OK, jeśli na początek będzie bójka w barze, zróbmy to To ludzie z Rady, którzy uczestniczyli w wcześniejszym posiedzeniu. Stworzyliśmy więc w ten sposób społeczność, a potem w pewnym sensie ją rozwinęliśmy. To były warstwy.

CB: A to ma później inne fanatyczne znaczenie. Myślę, że przeplatanie innych postaci w mieście – i w innych kieszeniach – pozwala poczuć wspanialszy gobelin Fairwood.

EB: Dla nas obu było ważne, aby – nawet jeśli ludzie nie pracowali ze sobą długo nad sceną – czuliśmy, że wszyscy w mieście się znają lub znają i mają o sobie zdanie. Więc nawet jeśli ktoś przechodzi przez scenę, widziałeś go już wcześniej, jeśli ma jedną linijkę. Ci ludzie, którzy byli wcześniej na spotkaniu w mieście, teraz stoją w kolejce w barze i widać ich w tle Dnia Założycieli, więc całość ma atmosferę prawdziwej wspólnoty. Próbowaliśmy więc uporządkować to na podstawie liczby postaci, które mieliśmy. Samo miasto jest bohaterem całości.

CB: To rozciąga się także na montaż, gdzie są pewne sceny, które gdzieś napisaliśmy, a potem, patrząc na to, myślimy: och, może moglibyśmy to trochę przepisać, a może moglibyśmy to skrócić. I to jest w trakcie montażu, ponieważ wiesz, że w tym procesie musisz dokonać poprawek, aby wszystko trochę lepiej wskoczyło na swoje miejsce. Więc to wszystko jest częścią procesu i dobrze, że myślę, że nosimy oba kapelusze, ponieważ staramy się pisać, przewidując kolejne etapy produkcji i montażu, a potem staramy się to produkować z myślą o montażu. 

EB: Montaż przypomina ostatnią wersję scenariusza. Myślę, że albo zmieniamy kolejność, albo wycinamy pewne sceny, albo przecinamy sceny, które pierwotnie nie były przecinane. Fajnie, ale możesz to zrobić tylko w edycji.

KM: Czy rola, jaką [Erik] odgrywa w filmie, Oliver, była zawsze zamierzona? Czy to było pisane z myślą o Tobie? A może po prostu pomyślałeś: wiesz co, chcę to zrobić? 

EB: Często występuję w filmach, które reżyseruję. Aktorstwo to moje korzenie i pochodzenie, ale tylko wtedy, gdy służy opowieści i pozwala na to infrastruktura. Czasami czuję, że mogę reżyserować z poziomu sceny, po prostu nadając ton lub robiąc rzeczy w określony sposób, który wyznacza punkt odniesienia, na który ludzie mogą zareagować. Ten film był w pewnym sensie uzupełnieniem roli zastępcy policji, granej przez Adama Wepplera – gra w wielu naszych produkcjach – więc w pewnym sensie spodobał nam się pomysł stworzenia pomostu pomiędzy zespołem ze szkoły średniej a zespołem dla dorosłych , które były jak młodzi dorośli w mieście, którzy łączą tę dwójkę, i jak to jest pozostać później w społeczności i przebywać w okresie przejściowym między szkołą średnią a dorosłością w małym miasteczku. I po prostu możliwość reprezentowania bardziej neutralnej osoby, takiej jak ja w ratuszu i [Adam] na komisariacie, tylko po to, żeby mieć jeszcze jednego –

CB: I po prostu utrzymanie kół w mieście w ruchu. Jest w tym coś interesującego, co moim zdaniem ma sens. 

KM: Wspomniałeś, że zazwyczaj równie dobrze grasz, jak reżyserujesz – i piszesz – czy czasami chciałbyś cofnąć się o krok jako reżyser, czy też uważasz, że dzięki temu dużo łatwiej jest reżyserować od wewnątrz?

EB: W dużej mierze naprawdę mi się to podoba. Z aktorskiego punktu widzenia zanurzenie się w tym może być naprawdę wyzwalające. Obejrzę nagranie, ale Carson tam jest. Ściśle współpracujemy, a Carson obserwuje mnie pod kątem moich drobnych izmów, których, jak wie, nie chcę, w moich relacjach, i po prostu pilnuje kształtu sceny. Więc mam tam zaufanie. Mogę po prostu – jak sądzę z doświadczenia – zrównoważyć to pod względem wydajności, a potem dać notatki. W pewnym sensie mogę nosić oba kapelusze jednocześnie. Często to działa. Jeśli pojawią się pytania lub będzie to kwestia wysoce techniczna, wyjdę i dokonam przeglądu, ale naprawdę ufam ludziom wokół mnie. Carson i operator, a także wszyscy w ich wydziałach, aby naprawdę to zrozumieli. A wiele z tego wynika po prostu z dobrej wizji podczas skoku.

KM: Tak Dzień założycieli, Bardzo podobają mi się motywy tego małego miasteczka, tej społeczności; czujesz się w nim uwięziony, ale jednocześnie próbujesz dokonać w nim zmian. Mam wrażenie, że to znowu rodzaj obciążonego kontekstu na większą skalę. Czy możesz opowiedzieć trochę o budowaniu tej społeczności w filmie i o niezbyt subtelnych warstwach cebuli pod spodem?

CB: Lubię to przedstawiać jako mikrokosmos rzeczy dziejących się na szerszą skalę, które chcemy zbadać. Myślę, że zajmowanie się polityką lokalną w małym miasteczku pozwala nam przyjrzeć się sprawom w intymny sposób, co być może pozwala nam spojrzeć na sprawy z szerszej perspektywy. I to jest to, co lubimy robić.

EB: Powiększać.

CB: Powiększone, tak. Ogólnie rzecz biorąc, byliśmy świadkami tego rodzaju izmów – politycznie – we wszystkich różnych kieszeniach i rozmiarach rządów i cały czas widzimy znaki ostrzegawcze i ich powtarzanie. Ale mamy też ten dziwny sentyment do tej pory roku. To prawie jak koc, na którym jesteś jak: znowu nadchodzi, jest sezon październik-listopad, przygotujmy się na to. Łączymy tego rodzaju eksplorację tematyczną z kształtującą filiżanką jesiennego komfortu w sposób, który nam odpowiada. Dorastaliśmy w małym miasteczku, korzystamy z rzeczy z tego i korzystamy z rzeczy od innych osób, które znamy z ich doświadczeń, aby spróbować stworzyć wyjątkową – ale znajomą – rodzaj przestrzeni i miasta, w których możesz poczuć się tak, jakbyś je znał , nawet jeśli jest to tak jak te wszystkie dziwne postacie. Być może wszyscy ukrywają więcej, niż mogłoby się wydawać w prawdziwym życiu, ale myślę, że to pozwala ci zobaczyć rzeczy takimi, jakimi są, a jednocześnie po prostu dobrze się przy tym bawić.

EB: To satyra.

CB: To satyra, prawda, i fajnie jest trochę podkręcić poprzeczkę. Daje ci to motywację do dalszej pracy i w pewnym sensie wzmacnia te tendencje, z których zdajesz sobie sprawę, ale być może nie wyrażasz ich przez cały czas.

KM: Jeśli chodzi o horror jako gatunek, mam wrażenie, że w poszczególnych podgatunkach – konkretnych tematach – jest wiele elementów, które eksplorujemy w horrorze i które stanowią odzwierciedlenie tego, co dzieje się w społeczeństwie. Jestem trochę ciekaw, co myślicie o kolejnych ważnych tematach w horrorze. Są komentarze, jak filmy o wampirach są świetne w pewnych momentach, a filmy o zombie są świetne w pewnych momentach. I to dość ciekawe, co według ciebie będzie dalej.

EB: Wygląda na to, że mamy teraz falę slasherów. Dlatego cieszę się, że jesteśmy tu, gdzie jesteśmy. 

CB: Myślę, że mówienie o tym filmie wydaje się być na czasie. Lubię mówić, że Założyciel – i to, co robimy – zakłóca obecną sytuację, co jest bardzo interesujące postrzegać to w ten sposób. Ale myślę, że to jest to, co slasher ma moc w odniesieniu do tego, dokąd to może pójść…

EB: Myślę, że będzie więcej starszych sequeli. Myślę, że będzie więcej takich połączeń gatunków, jak dotychczas –

CB: Hybrydy z tego filmu, ale to jest to! 

EB: Co moim zdaniem jest fajne. Jestem naprawdę podekscytowany Oni podążają. 

CB: Wydaje się to prawie trochę niejasne, prawda? Ponieważ myślę, że jesteśmy w miejscu, w którym próbowano wielu rzeczy. To prawie jak kontynuacja/requel starszej wersji; kontynuacja, remake lub cokolwiek innego, co będzie honorem pierwszego filmu, ale będzie jego bezpośrednią kontynuacją. Jednak widzieliśmy ich tak wiele, że zastanawiam się, jaka nowa rzecz mogłaby zostać ogłoszona, a ty usłyszałbyś: „O cholera, oni robią coś takiego!?”. Nie wiem, ile jeszcze zostało, gdzie mógłbyś mieć taki wpływ.

EB: Elm Street z Robertem Englandem? 

CB: Może to. Ale teraz jest to ograniczone. Myślę, że to trochę jak wahadło wychylające się w kierunku oryginalnych, naprawdę interesujących rzeczy o wysokiej koncepcji. Ale lubię też myśleć, że nie stracimy w ten sposób dobrej zabawy. A to jest dla nas ważne. Pod wieloma względami nawiązujemy do epoki slasherów i zabawy sprzed kilkudziesięciu lat, która jest całkowicie aktualna i zasługuje na to, by ją zobaczyć. Myślę, że to zabawne. Gdzie są te fale, jak to się nazywa? Podwyższony horror?

EB: Nie będziemy tego używać.

CB: Zgadza się, ale jest to termin używany. Myślę, że lepiej jest omówić sam horror. Nie sądzę, że koniecznie potrzebujesz tego określenia na określenie całej zabawy, jaką może nieść. Myślę, że zabawne i aktualne.

EB: Więcej rzeczy o przerażającym makaronie.

CB: Tak, może być więcej rzeczy opartych na Internecie.

EB: Albo nawet coś, co uwzględnia technologię. Sztuczna inteligencja to coś, na TikToku prawdopodobnie pojawią się horrory.   

KM: Myślę, że to ciekawe, że tak jak w 2000 roku mieliśmy do czynienia z odrodzeniem się remake'ów, a następnie w 2010 roku w pewnym sensie robiono z tego kontynuacje, a teraz skupiamy się na requelu. A więc co będzie potem. 

EB: Pamiętacie czasy takich remake’ów Platinum Dunes? Tak jak myślałem, że to była zabawa. Nie wiem, było w nich coś takiego, byli jak… horrory Michaela Baya.

KM: Tak, jak w 2009 roku Piątek 13th a 2013 Teksańska masakra piłą mechaniczną, są świetne.

EB: Zgadzam się z Tobą. Mamy już przygotowane pudełko Piątek 13th i wszystkie oglądaliśmy po raz pierwszy. Remake jest naprawdę dobry!

CB: Gdyby nie nazwano tego remake'iem i byłby to po prostu jeden z sequeli, byłby to jeden z ulubionych sequeli. Ale myślę, że istnieje pomysł, że to remake. 

KM: To więcej zabawy, niż ma prawo być. 

EB: Powiem każdemu, kto to czyta, tylko ogólna wtyczka; Myślę, że kino niezależne staje się coraz trudniejsze, jeśli chodzi o nawyki widzów i chęć wczesnego zaangażowania się w treść

CB: Jak ulotny jest czas skupienia uwagi na treści…

EB: Jeśli jesteś zainteresowany obejrzeniem tego lub czegoś podobnego, myślę, że wczesne wsparcie wokalne jest bardzo znaczące i monumentalne w przypadku takich rzeczy, ponieważ na tym wszystko się opiera. Myślę, że potrzeba dużo więcej, aby ktoś zdecydował się teraz na naciśnięcie przycisku „Odtwórz”. Tak więc, niezależnie od tego, jakie to ma znaczenie, myślę, że jeśli coś Cię przyciąga, spróbuj wcześniej i powiedz znajomym, czy Ci się podoba.

Dzień założycieli grany w ramach festiwalu filmowego Toronto After Dark. Kliknij tutaj, aby przeczytać całą recenzję.