To znaczy, zagłębiłam się najpierw w tę nazistowską akcję rzezi Wolfenstein II: The New Colossus. Zanurzyłem się, spodziewając się tony krwawej akcji, tony złej broni i… no cóż, mnóstwo nazistowskich zabójstw. I chociaż jest to dokładnie to, co czeka, aby cię powitać, jest też nieoczekiwany jeden-dwa uderzenie niektórych niezwykle niepokojących emocjonalnie rzeczy.

Akcja zaczyna się dokładnie tam, gdzie Wolfenstein: Nowy porządek odpuścić. William „BJ” Blazkowicz zostaje ciężko ranny i znajduje się w 5-miesięcznej śpiączce po wybuchowej interakcji z Deathsheadem. Podczas śpiączki świadomość BJ dryfuje na skraju przebudzenia, wspomnień i koszmarów.

W tej części gry jest mnóstwo piekielnych rzeczy do zobaczenia. Takie rzeczy, jak widzenie na własne oczy, jak części twojego jelita są usuwane lub konieczność ponownego przeżywania trudnych wyborów z pierwszej gry. Najciekawszy jest jednak nieoczekiwany powrót do traumatycznego dzieciństwa Blazkowicza.

Ta retrospekcja przenosi cię z powrotem do małego Blazkowicza i jego podbitej mamy mamy, która karmi chorego dziecka zupę przy jego łóżku. Kiedy jego agresywny ojciec wraca do domu, jego mama pośpiesznie ukrywa skamieniałego dzieciaka w pobliskiej komodzie wraz ze swoim wiernym szczeniakiem. Blazkowicz obserwuje i słucha, jak jego mama próbuje chronić go przed jego potężnym łobuzem ojca. W końcu, zmęczony czekaniem, jego ojciec daje mamie sianokos, przewracając ją na ziemię. Całe napięcie powoduje, że szczeniak staje w obronie matki. Potężny łobuz, rzuca szczenię przez pokój i dalej uderza biednego psa w bok, zanim podąża za młodym Blazkowiczem. Dusząc go, mówi mu, że świat jest trudny i że słabi nie dadzą rady. Dusi go i ściąga go na dół po schodach i przywiązuje mu nadgarstki do deski. Wszystko to jest już niezwykle trudne do obejrzenia, ale to, co nastąpiło później, naprawdę przyniosło efekt.

Wchodzi jego okrutny ojciec i przywiązuje szczeniaka w ciemnym kącie pokoju obok. Następnie ładuje strzelbę i umieszcza w twoich rękach podwójną lufę. Sposób, w jaki zapinane są nadgarstki młodego Blazkowicza, nie pozwala na wiele na drodze do celowania. Jego ojciec krzyczy na młodego Blazkowicza, każąc mu pociągnąć za spust w kierunku niczego niepodejrzewającego szczeniaka.

Gra przekazuje ci kontrolę i daje ci trudną pracę polegającą na strzelaniu do biednego psa. Fajnie, prawda? Odczekałem chwilę, żeby zobaczyć, czy wybór zostanie w jakiś sposób dokonany za mnie, czy może zamiast tego mógłbym zastrzelić tego dupka. Gra jest cierpliwa, czeka z tobą. Po chwili zdecydowałem się wycelować w bok i pociągnąć za spust, jestem miłośnikiem psów i nie byłem w stanie zabić psa nawet w grze. Masz tylko ułamek sekundy, zanim dupek wyjmie ci strzelbę z rąk i sam wysadzi mózg psa.

To jest poważne. To intensywne. To sprawiło, że mój żołądek się skręcił. Sprawienie, byś był obserwatorem, to jedno, ale ta gra od razu rzuca się w oczy, jeśli chodzi o zainwestowanie emocjonalne na wczesnym etapie. Chodzi mi o to, że wszystko to dzieje się w ciągu pierwszych kilku chwil rozgrywki: oglądanie pobitej matki, słuchanie kombinacji rasowych obelg i patrzenie, jak jego biedny pies roztrzaskany na kawałki, podpala twój brzuch, niszcząc nazistowskie uczucia po terapii. Od tego momentu stajesz się jednością z starym Psycho Billy i czujesz się świetnie.

Wkrótce będziemy mieć pełną recenzję, ale chcieliśmy podzielić się tym chłodnym i ugruntowanym momentem. Trochę nami wstrząsnęło. Wydaje się, że ta gra nie przejmuje się uczuciami i jesteśmy w 100% gotowi na przesiąkniętą krwią jazdę, na której ta gra nas zabierze.

Wolfenstein II: The New Colossus jest już dostępny na Playstation 4, Xbox One i Windows.