Najlepsze horrory nie są tak naprawdę o potworach, upiorach czy goblinach. Oni są o my. Na swojej powierzchni Prawda czy wyzwanie to prosty horror na podstawie książek. Mała grupa uroczo zbuntowanych dwudziestolatków podróżuje do Meksyku na ostatnią wiosenną przerwę (kiedykolwiek !!!), zanim życie „rozerwie ich”.

Obsada tego filmu w większości się sprawdza. Kilka postaci, które odgrywają, jest zwykle nudnych i trochę okropnych, ale czego oczekujesz od młodych ludzi w horrorze?

Lucy Hale i Violett Beane wcielają się w główne role Olivii i Markie, dwóch przyjaciółek BFF, będzie spędzić pierwszy kwartał tego filmu, przewracając oczami, gdy wypowiadają typowe frazesy najlepszych przyjaciół.

Ostatniego dnia ferii wiosennych w Meksyku przypadkowy, szelmowsko przystojny facet proponuje Olivii, by dołączyła do niego w tajemniczej lokalizacji. Przyjaciele Olivii nie chcą tego robić (oczywiście), ale udaje jej się ich przekonać.

Po długiej, przerażającej wędrówce przez pustynię przyjaciele i ich przewodnik docierają do starego, opuszczonego kościoła. Tam Carter (ich tajemniczy przewodnik) przekonuje grupę, by dołączyła do niego w burzy gra Truth or Dare.

Naturalnie następuje chaos.

Nasi nieustraszeni bohaterowie jeden po drugim odkrywają, że ta gra Prawda czy Wyzwanie jest faktycznie kontrolowana przez potężną Demon, który zmusza ich do odpowiadania na bardzo osobiste pytania lub, jeśli zechcą, do udziału w wyzwaniach zagrażających życiu.

Kłamstwo? Umrzesz. Odmówić gry? Umrzesz. Takie są zasady.

To piekielnie proste założenie, a film zrobiłby lepiej, gdyby jego prawdziwe pochodzenie pozostało w cieniu i nieznane. Zamiast tego film często przerywa swoją narrację, aby pokazać, o co chodzi w grze faktycznie to, kto to kontroluje i jak to zatrzymać.

Szkoda, bo narracja filmu jest właściwie jego największą siłą.

Jak powiedziałem na początku, najlepsze horrory nie są o potworach, są o nas. Przynoszą nam lustro i zmuszają nas do spojrzenia na siebie w innym świetle. Sprawiają, że kwestionujemy naszą moralność.

Prawda czy wyzwanie dotyczy przede wszystkim niebezpieczeństw związanych z utrzymywaniem tajemnic. W miarę postępów w grze zmusza ona przyjaciół (przynajmniej tych, którzy pozostali przy życiu) do ujawniania sobie nawzajem swoich najgłębszych, najmroczniejszych sekretów. Rzeczy, dla których się przed sobą ukrywali lat. 

Każdy wie, jak to jest mieć niewypowiedzianą tajemnicę. Wszyscy widzieli, jak grupa pozornie zwartych osób zaczyna się rozpadać pod ciężarem kłamstw i plotek. To jest Prawdziwy świat strach, który przenika nasze społeczeństwo od przysłowiowego świtu: strach przed bytem objawione. 

Chociaż nasi bohaterowie wiedzieć gra jest zła, a oni wiedzieć że osoba, która jest „tym” nie ma innego wyboru, jak tylko się podporządkować, nie łagodzi ciosu ani jota. Przyjaźnie są niszczone. Zaufanie zostało zniszczone.

Nasze postacie powoli odnajdują się, każdy z kolei, wykluczony i samotny.

Mocno wierzę, że jeśli Prawda czy wyzwanie skupił się bardziej na ruchomości o strasznej grze, a mniej o samej grze, byłby to o wiele bardziej udany film. Wiedza, jaką odkrywamy, nie jest niczym, co wstrząsa ziemią. „Mity”, jeśli wolisz, to nic, czego nie widzieliśmy wcześniej w setkach innych horrorów. Po co więc skupiać się na tym?

Szczęki i Alien nauczył nas, że najlepszym potworem jest ten, którego prawie nie widać. Być może działa to również w przypadku metafor. Im mniej wiemy o grze, tym bardziej możemy skupić się na postaciach.

Z tego powodu film rozpada się w trzecim akcie. Ponieważ już trochę za długi film przełącza biegi w „wyścig z czasem”, aby zabić grę, zanim ją zabije, tracimy urok, o którym film mógł nawet nie wiedzieć.

To, co zaczęło się jako zaskakująco skuteczna, a czasami wręcz angażujące emocjonalnie Historia moralności przekształca się w typowy thriller typu beat-the-clock.

Skoro już to zostało powiedziane, Prawda czy wyzwanie spełnia swoje najbardziej podstawowe oczekiwanie: to cholernie dobry czas.

Wszystkie występy są na tyle dobre, że angażują nas bardziej niż zaangażowani, zależało mi na postaciach, efekty były na tyle dobre, że były przerażające, a fabuła toczyła się w wystarczająco szybkim tempie.

Prawda czy wyzwanie naprawdę chce być czymś więcej niż przeciętnym, przerażającym filmem grozy i pod pewnymi względami mu się to udaje. Posiada solidną grę aktorską, pisanie i efekty. Ale po prostu nie do końca spełnia swój własny potencjał. Szkoda, bo naprawdę wierzę, że tak łatwo się stało.

Mimo swoich niedociągnięć mam ochotę Prawda czy wyzwanie może być grą, za którą warto zapłacić.

Przekonaj się sam, udostępnij tę recenzję i skomentuj swoje przemyślenia!