Nowość w tym tygodniu od IFC Midnight we współpracy z The Darkside i Fat Cigar Productions przynosi nam Dom na Willow Street, solidny horror napisany przez Catherine Blackman, Jonathana Jordaana i Alistaira Orra. Orr, który wyreżyserował także niezależny film z 2014 roku Rodzimy, po raz kolejny zasiada w fotelu reżysera i od pierwszej klatki widać, że poczuł się znacznie bardziej komfortowo i pewnie w tej roli.

Na początku filmu Hazel (Sharni Vinson), Ade (Steven John Ward), Mark (Zino Ventura) i James (Gustav Gerdener) finalizują plan porwania córki bogatego mężczyzny, który ich zdaniem skrzywdził ich w jakiś sposób. Skupiają się na Katherine (Carlyn Burchell), a planowane porwanie pozornie przebiega bezproblemowo, pomimo dziwnych symboli wyrytych na ścianach domu i faktu, że Katherine wygląda, jakby mogła kończyć tygodniową machinę, kiedy pojawiają się, by ją zabrać.

Ekipa zabiera Katherine z powrotem do kryjówki i nagrywa wideo, żądając od rodziców dziewczyny okupu w postaci bezcennych diamentów. Do tego momentu wszystko wydaje się pasować do przeciętnego filmu o porwaniu i prawie można było przewidzieć głos Liama ​​​​Neesona odpowiadający Hazel, gdy dzwoni z żądaniem okupu. Ale to nie jest typowy film o porwaniu, a Neeson nie zamierza skopać tyłków i uratować sytuację.

Wręcz przeciwnie, załoga zaczyna zauważać, że z Katherine jest coś bardzo dziwnego. Trochę za długo wpatruje się w swoich porywaczy; ma w sobie niemal dziką cechę i trochę za dużo wie o swoich porywaczach. W rzeczywistości nie mija dużo czasu, zanim zdają sobie sprawę, że Katherine jest kobietą z toną demonicznego bagażu, który zaraz na nich rozpakuje.

Nie ma tutaj spoilerów, ale to, co następuje, jest mistrzowską próbą połączenia dwóch podgatunków (porwanie/przestępstwo i opętanie) w coś zupełnie wyjątkowego. I muszę wam powiedzieć, że pod kierownictwem Orra i przy solidnej grze aktorów prawie zawsze im się to udaje. W rzeczywistości Orr, Blackman i Jordaan zdołali opowiedzieć historię o ciężkich żniwach, jakie żal i strata zbierają na ciele i duchu tych, którzy są w ich szponach.

Niezwykle mała obsada (na IMDb wymieniono tylko pięciu aktorów) działa przez cały czas jako solidna jednostka. Ventura i Gerdener atakują swoje role z sadystycznym zapałem. Ci faceci nie mają problemu z porwaniem tej dziewczyny i nie mają nic przeciwko zranieniu jej, jeśli to konieczne, aby dostać to, czego chcą. W międzyczasie Vinson, a zwłaszcza Ward, odgrywają człowieczeństwo swojej postaci. Nie chcieli tego robić, ale nie widzieli innego sposobu, aby ojciec Katherine zapłacił za to, co zrobił. Daje to ekipie ładnie wyważony efekt, nie poddając się stereotypom, jakimi mogliby być ich bohaterowie.

Stevena Johna Warda i Sharni Vinson

Ale nie można zaprzeczyć, że w filmie o opętaniu osoba opętana zawsze przejmuje inicjatywę, a Katherine Burchella jest w centrum każdej sceny. Opętana Katherine emanuje groźbą i mocą, co stanowi wyraźny kontrast z bezbronną Katherine, którą widzimy w filmach poprzedzających jej opętanie. Burchell gra w obie strony pewną ręką i nigdy nie pozwala, by jej występ stał się mniej niż prawdziwy.

Ogólnie rzecz biorąc, Dom na Willow Street, to zabawny i autentycznie przerażający film, który niczym najlepszy horror zmusza widzów do głębszego zajrzenia w siebie. Gdy linie zacierają się między złoczyńcą a ofiarą, porywaczem a schwytanym, zacząłem pytać, kto jest tutaj prawdziwym złym facetem? Komu mam kibicować? Te odpowiedzi, podobnie jak w prawdziwym życiu, nie są jednoznaczne, a Orr i jego obsada robią wszystko, co w ich mocy, aby przypomnieć nam, że gdy żetony są na dole, czerń i biel rzadko są obecne i zbyt często znajdujemy się w odcieniach szarości.

Dom nad Willow Creek premiery na VOD i wybranych serwisach streamingowych już w ten piątek, 24 marca 2017. Koniecznie sprawdź!