Boaz Yakin ma talent do zwodzenia. Scenarzysta/reżyser, którego poprzednie filmy zawierały m.in Teraz mnie widzisz, jest początku. dobrze potrafi przekonać widzów, że wiedzą dokładnie, dokąd zmierza narracja, jednocześnie przygotowując się do oślepienia ich, i że pełen zestaw umiejętności zostaje zaprezentowany w jego nowym horrorze/thrillerze Internat.

Jacob (Luke Prael) to 12-letni chłopiec, który bez względu na to, co robi, wydaje się być w sprzeczności ze swoją nerwową matką (Samantha Mathis) i wykrochmalonym ojczymem (David Aaron Baker). Kiedy umiera jego babcia, której nigdy nie spotkał, a jej rzeczy wracają do domu rodzinnego, chłopiec ma obsesję na punkcie jej wizerunku, ubrań i życia.

Jacob, niesłusznie zawieszony w szkole, spędza godziny na przeglądaniu jej rzeczy. Włącza jedną z płyt z jej kolekcji, zakłada jedną z jej sukienek z marszczonego aksamitu i satynowe rękawiczki do łokci i tańczy po salonie… tylko po to, by przyłapać go ojczym, który wraca wcześniej z pracy do domu.

W ciągu kilku dni Jacob zostaje zapakowany do samochodu ze swoimi rzeczami i jadący do bardzo specjalnej szkoły z internatem dla „nieprzystosowanych dzieci” prowadzonej przez doktora i panią Sherman (Will Patton, Tammy Blanchard), hiperreligijne małżeństwo z firmą filozofia „oszczędzaj pręta i zepsuj dziecko”.

Oczywiście nie wszystko jest tym, czym się wydaje, i właśnie w tym momencie Yakin udowadnia swój geniusz pisarski. Nie chcę się przechwalać, ale całkiem nieźle radzę sobie z wyznaczaniem ścieżki, jaką podąży film lub powieść. Jednak za każdym razem, gdy myślałem, że jestem na dobrej drodze, Yakin po raz kolejny wyciągał przede mnie dywanik i muszę przyznać, że była to odświeżająca zmiana.

Internat to także jeden z nielicznych filmów, których reżyseria i scenariusz zostały dobrze wzmocnione przez obsadę.

Scenariusz Yakina wymaga od Praela wywołania przez cały film ogromnego napięcia emocjonalnego, a młody aktor udowadnia, że ​​jest w stanie sprostać temu zadaniu w przedstawieniu, które można określić jako transcendentne. Widzowie obserwują, jak jego maniery i fizyczność ewoluują, aby sprostać wymaganiom emocjonalnym, gdy przez cały film staje się przyjacielem, obrońcą i w pewnym sensie rodzicem korygującym innych uczniów.

Tymczasem Patton i Blanchard dają własne, wielowarstwowe występy, podczas gdy najdelikatniejsze nuty ich powstrzymywanej złośliwości ostatecznie ustępują miejsca złu na skalę operową na pełną skalę.

Jednak nie tylko gwiazdy filmu wniosły do ​​filmu swoją grę A. Yakin oraz dyrektorzy castingu Henry Russell Bergstein i Stephanie Holbrook stworzyli znakomity zespół drugoplanowy Internat, dotyczy to zwłaszcza młodszej obsady.

Sterling Jerins (Conjuring) jest prawie, jeśli nie bardziej, groźna niż Shermanowie w roli Christine, dziewczyny z towarzystwa o skłonnościach socjopatycznych, i Christophera Dylana White'a (Miseducation z Cameron Post) daje niewiarygodnie utalentowaną kreację od stóp do głów jako Frederic, młody mężczyzna z zespołem Tourette'a.

Na szczególną uwagę zasługuje także Nadia Alexander ( Sinner), który gra młodą ofiarę poparzenia o imieniu Phil, który zostaje współlokatorem Jacoba w szkole i uczy go astronomii, rozmieszczając po całym pokoju blask w ciemnych gwiazdach, tworząc konstelacje.

Nieczęsto zdarza się, że w recenzji na stronie z horrorami można napisać o dekoracji scenograficznej i projektowaniu kostiumów, ale w przypadku Internat to absolutna konieczność.

Scenografka Mary Lena Colston i scenografka Cheyenne Ford stworzyli świat, w którym wszystko jest doskonale rozmieszczone. W ich rękach „szkoła” jest zarówno dekadencka, jak i ciemna, z bogatymi kolorami i błyszczącymi ozdobami. To błyszcząca pajęczyna pełna niebezpieczeństw, która wabi swoje ofiary w jej głębiny i całkowicie przypomina te niesamowite plany, które uwielbiali widzowie horrorów Argento Suspiria i paleta kolorów, z której Mario Bava byłby dumny.

Tymczasem Jessica Zavala ubiera każdą postać tak, aby podkreślić zarówno jej prawdziwą, jak i wyimaginowaną osobowość. Jest to szczególnie widoczne w przypadku surowej biało-czarnej palety kolorów ubrań preferowanych przez panią Sherman z Blancharda oraz ciemnoniebieskiego aksamitu sukienki, którą Jacob grany przez Praela nosił wiele razy podczas filmu.

A skoro mowa o tej sukience…

Nieczęsto zdarza się, że w horrorze widzimy postać, która szczerze eksperymentuje z płynną ekspresją płciową, a obserwowanie tego w przypadku Jacoba było fascynujące. Scenariusz Yakina nigdy nie wyjaśnia wprost, czy jest to cecha osobowości, która będzie się utrzymywać, czy też jest to po prostu eksperyment wynikający z fascynacji Jacoba swoją babcią i jej historią o przetrwaniu w niemieckich nazistowskich obozach.

Jednak nawet jeśli jest to eksperyment, Prael przedstawia go z nieoczekiwanie surową emocjonalną szczerością. Jacob wydaje się całkowicie swobodny, pewny siebie, pełen mocy i promienny w tej sukience, tańcząc w pewnym momencie po swoim salonie, by ogarnąć go wstyd i strach, gdy chwilę później odkrywa go ojczym.

Yakin daje nam w filmie kilka chwil na obejrzenie zmagań Jacoba, a Prael w pełni akceptuje całą niepewność, jakiej te sceny wymagają od tak młodego aktora.

Niektórzy z Was bez wątpienia zastanawiają się, po całej tej dyskusji na temat scenografii i kostiumów oraz płynności płci, jak film znalazł się na radarze witryn z horrorami. Zapewniam, że jego miejsce jest zasłużone.

W całym filmie można znaleźć naprawdę przerażające momenty Internat. Tak naprawdę ostateczna prawda i zakończenie filmu Yakina, czego oczywiście nie zdradzę, rozdzierają tkankę tego, czego uczono nas o rodzinie, a ostatnia scena pozostawia widzów z pytaniem, jak bardzo zmienił się Jacob od czasów całe doświadczenie.

Internat Premiera zaplanowana jest na 31 sierpnia 2018 r. w ograniczonych kinach i na platformie VOD. Obejrzyj zwiastun poniżej i miej oczy szeroko otwarte. To coś, czego nie możesz przegapić!