Niezbyt przyjemnie muszę przyznać się do zbrodni, że ani razu nie obejrzałem The Monster Squad wcześniej w moim życiu, ale oto jesteśmy. Na szczęście, mimo że ten film jest klasycznym filmem z lat 80., z którym wielu dorastało, udało mi się uniknąć spoilerów i doświadczyć tego w stu procentach ślepo, i nie mogłem być za to bardziej wdzięczny.

Wszystko w tym filmie emanuje urokiem lat 80., od projektu potwora, po scenografię i grę aktorską. Jedyna rzecz, jaka mogłaby się wydarzyć Monster Squad jeszcze bardziej produkt lat 80-tych byłby, gdyby Van Halen skomponował całą ścieżkę dźwiękową. Jednak biorąc pod uwagę tę myśl, wydaje się, że byłoby to całkiem niesamowite.

Fabuła do The Monster Squad jest stosunkowo prosty, ale na tyle przyjemny, że nie umniejsza ogólnego wrażenia. Potwory są prawdziwe, złe rzeczy się zdarzają, a lokalni entuzjaści potworów muszą uratować dzień przed pochłonięciem świata przez zło. Dość proste, ale prawdziwym powodem, dla którego oglądasz film, są postacie i ich interakcje z szaleństwem, które się wokół nich rozwija.

Dziecięcy aktorzy byli świetni w tym filmie, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że jest to film „rodzinny” z 1987 roku. Mówię o rodzinie, ponieważ jak na film PG-13 wkracza on na bardzo mroczne terytorium. Od rozpadającego się małżeństwa rodziców Seana i Phoebe, po Strasznego Niemca, który przeżył Holokaust, The Monster Squad nie boi się odkrywać ciemnej strony człowieczeństwa.

Tytularna drużyna potworów ma prawdziwą chemię na ekranie i naprawdę czuje się jak grupa młodych przyjaciół, których łączy wspólna miłość do gatunku horroru. Nawet postacie poboczne, takie jak Scary German Guy, tak, to jedyne imię, jakie otrzymuje postać, wydają się autentyczne, a jego interakcje z dziećmi to radość, którą można zobaczyć na ekranie, jeśli nie tylko odrobinę przerażająca.

I to nie tylko postacie ludzkie wyróżniają się, potwory są fantastyczne same w sobie. Gwiazdą bandy odmieńców jest nikt inny jak potwór Frankensteina, który został wysłany, by zabić naszych młodych bohaterów, a zamiast tego zaprzyjaźnia się z młodymi łowcami potworów. Oglądanie, jak potwór uczy się i wchodzi w interakcje na ekranie, choć krótkie, było naprawdę wzruszające iz pewnością miałem uśmiech na twarzy podczas każdej z jego scen.

Oprócz potwora Frankensteina mamy do czynienia z Mumią, Potworem z Czarnej Laguny, Wilkołakiem i wreszcie z samym hrabią Draculą. Mumia i stary dobry rybak czuli się jak postacie do wyrzucenia, ponieważ tak naprawdę nigdy nie robią wiele w trakcie filmu, poza byciem obiektem kilku żartów tu i tam. Wilkołak jest trochę lepszy, ale kilka scen, w których jest człowiekiem, jest niewiarygodnie krótkich i nie dodaje zbyt wiele do doświadczenia.

Jeśli chodzi o hrabiego Draculę, dla mnie był strzałem w dziesiątkę. Osobiście uważałem, że to fantastyczny pomysł, aby nie wypowiedział ani jednego słowa aż do prawie dwudziestu minut filmu, wydzielając bardziej złowrogą atmosferę, a jego pierwsze słowa były mrożące krew w żyłach. A potem aktor zaczyna przesadzać i za chwilę to nazywa, zasadniczo stając się parodią postaci, którą przedstawia.

Nadmierne działanie niekoniecznie jest problemem, ale denerwuje, gdy w jednej scenie Dracula wykonuje użyteczną robotę, będąc przerażającym i złowrogim, tylko po to, by na następnym ekranie krzyczał i uderzał w ścianę w poszukiwaniu skradzionego amuletu. W takich momentach obóz zaczyna się ujawniać i trudno powiedzieć, czy tę scenę należy traktować poważnie, czy nie.

Kiedy Monster Squad zaczyna się mocno i przykuwa twoją uwagę aż do końcowego rzutu kredytowego, tego nie można odmówić. To, co robi dobrze, robi bardzo dobrze, niestety to samo dotyczy sytuacji, gdy film się zacina. I to właśnie w tych momentach doświadczenie jest osłabione, choć na szczęście nie zrujnowane.

Popatrz, Monster Squad to cholernie dobry czas, nawet jeśli trochę za bardzo stara się być przerażający lub zabawny. Nie jest doskonały pod żadnym względem, ale jaki to film? Miło spędziłem czas z The Monster Squad, a cała ta zabawa z lat 80. z pewnością sprawiła, że ​​jeszcze bardziej nie mogę się doczekać premiery Stranger Things drugi sezon w ten piątek.

Koniecznie obejrzyj w przyszłym tygodniu kolejną edycję Late To The Party, tym razem przyjrzymy się 2006 roku Topór.

Źródło zdjęcia: Chris Fischer