**Od redakcji: James Whale: Frankenstein's Gay Father to kontynuacja gry iHorror Miesiąc dumy z horroru świętując społeczność LGBTQ i ich wkład w ten gatunek.

Spośród wszystkich mężczyzn i kobiet, którzy pomogli ukształtować wczesne dni horroru w filmie, niewielu mogło zrobić to, co zrobił James Whale, kiedy udało mu się wzbudzić empatię dla zniekształconego „potwora” w 1931 roku Frankensteina.

Być może dzieje się tak dlatego, że tak niewielu z tych twórców wiedziało, co to znaczy być uważanym za potwora.

Życie geja z ukrycia w latach trzydziestych nie było łatwe, nawet w Hollywood. Było więcej niż piętno. Była jawna nienawiść.

Pod wieloma względami niewiele się zmieniło, a jednak był James Whale, najbardziej dumny jak mógł w 1930 roku, kiedy po ogromnym sukcesie wyreżyserował sztukę teatralną pt. Koniec podróży z nikim innym jak Colinem Clive'em w roli głównej, zaproponowano mu pięcioletni kontrakt z Universal Pictures i szansę reżyserowania dowolnej z nieruchomości, które posiadali w tamtym czasie.

Wieloryb będąc tym, kim był, wybrał Frankenstein. Coś w tym przemówiło do niego, rozbudziło jego wyobraźnię i wkrótce zaczął tworzyć film, który stworzył złoty standard, jaki niewielu spotkało od tamtej pory.

Zabrał ze sobą Colina Clive'a, aby zagrał niefortunnego Henry'ego Frankensteina, a także miał na myśli jeszcze jednego aktora do swojego arcydzieła: Borisa Karloffa.

„Jego twarz mnie fascynowała” — wyjaśnił później Whale. „Narysowałem jego głowę, dodając ostre kościste grzbiety tam, gdzie, jak sądzę, łączyła się czaszka”.

Pomimo tego, że Karloff był jego własnym wyborem, podobno wciąż istniała zła krew między reżyserem a aktorem, gdy rozpoczęły się zdjęcia. Historyk filmu, Gregory Mank, sugeruje, że Whale stał się zazdrosny o uwagę, jaką poświęcał Karloff podczas kręcenia filmu, i w odpowiedzi wymyślił własną zemstę.

Gdy zbliża się punkt kulminacyjny filmu, Potwór niesie Henry'ego Frankensteina przez ramię po stromym wzgórzu do ogromnego młyna. Whale sprawił, że Karloff niósł 6'4 ″ Colina Clive'a na to wzgórze w kółko w powtarzających się ujęciach, co podobno spowodowało, że aktor miał poważny ból pleców do końca życia.

Niezależnie od tego, jakie problemy mogły się dziać za kulisami, Frankenstein okazał się wielkim sukcesem dla firmy Whale, Karloff, i Obrazy uniwersalne.

Zwykli widzowie byli zachwyceni mistrzowską narracją, pięknie sfilmowanymi scenami i wstrząsającą opowieścią o człowieku, który odważył się udawać Boga.

Widzowie homoseksualni, wtedy i teraz, widzą wszystkie te rzeczy i coś więcej. Chociaż queerowy podtekst byłby znacznie mniej subtelny Narzeczona Frankensteina, Pierwsza wyprawa Whale'a do tego gatunku wciąż wiele mówiła.

Odrzucenie Potwora przez jego „ojca” wywołało natychmiastowe poruszenie. Odrzucenie przez rodzinę, gdy dowiadują się, że jesteś queer, wciąż zdarza się zbyt często i jest jednym z najbardziej niszczących rozdziałów w naszych własnych historiach, i ważne jest, aby pamiętać, że potwór ulega destrukcyjnym zachowaniom tylko w obliczu tego odrzucenia, coś, co prześladuje również naszą społeczność.

Ponadto, chociaż jest namalowany jako potwór, istnieje pewna wrażliwość na twórczość Frankensteina. Można łatwo postrzegać to jako cechę kobiecą, a tym samym nabiera on pewnych płynnych cech płciowych.

I nie zapominajmy o tej pamiętnej chwili, kiedy ścigają go szaleni wieśniacy z pochodniami i widłami nastawionymi na jego zniszczenie. Każda osoba LGBTQ na świecie zna ten strach aż za dobrze.

Chociaż instrumenty przemocy mogły się zmienić – niektóre z nich nazywane są nawet „prawami” – strach i niepokój nadal się pojawiają.

Nic dziwnego, wiedząc, że Whale stworzył te i inne momenty w filmie, że Potwór stał się trochę queerową ikoną, a o tym dziedzictwie wielokrotnie pisano w czasopismach i artykułach naukowych w ostatnich dziesięcioleciach.

Niektórzy członkowie społeczności transpłciowej znaleźli nawet sprzymierzeńca w „potworze” Whale’a, a pisarki i aktywistki, takie jak Susan Stryker, wskazywały na podobieństwa między stworzeniem stworzenia a jej własnymi operacjami, by stać się tym, kim miała być.

I nie zapominajmy o ostatecznym hołdzie dla adaptacji arcydzieła Shelley przez Whale: Rocky Horror Picture Show.

Możemy tylko teoretyzować, co Whale pomyślałby o tym dziedzictwie, ale patrząc na otwarty sposób, w jaki przeżył swoje życie, myślę, że można bezpiecznie założyć, że byłby dumny.

Po 1931 roku Frankenstein, Whale wyreżyserował jeszcze trzy klasyki gatunku: Mroczny stary dom, Niewidzialny człowiek, Oblubienica Frankensteina. Każdy z nich jest szanowany za swój własny styl i każdy jest przepełniony gejowską wrażliwością reżysera.

Do tego czasu był niechętny do kontynuowania pracy nad gatunkiem Panna młoda zaczął się obawiać, że zostanie zaszufladkowany jako reżyser horrorów. Niestety, w 1941 roku jego kariera filmowa dobiegła końca, ale był mądry w swoich finansach i siedział na znacznej sumie pieniędzy.

Za namową swojego wieloletniego partnera, Davida Lewisa, reżyser zajął się malarstwem i prowadził dość wystawny tryb życia w swoim pięknym domu.

Podczas podróży po Europie Whale spotkał 25-letniego Pierre'a Foegela i poinformował Lewisa, że ​​zamierza wprowadzić się do młodszego mężczyzny, kiedy wróci. Lewis był naturalnie zszokowany; był to koniec związku, który trwał ponad 20 lat. Co ciekawe, obaj pozostali później przyjaciółmi.

W 1956 roku Whale cierpiał na poważne napady wyniszczającej depresji, a ponadto doznał dwóch udarów. 29 maja 1957 roku został znaleziony martwy w swoim domu. Utopił się w basenie.

Śmierć została uznana za wypadek, ale wiele lat później, na krótko przed własną śmiercią, David Lewis ujawnił list samobójczy, który znalazł i trzymał w ukryciu.

Whale miał zaledwie 67 lat w chwili śmierci i chociaż jego koniec był tragiczny, jego życie było dobrze przeżyte, i słuszne jest, abyśmy uhonorowali go podczas naszych obchodów Horror Pride Month.

Chciałbym myśleć, że wywołałoby to u niego uśmiech.