Uwierz mi: porwanie Lisy McVey jest odpowiednio nazwana, ponieważ historia Lisy McVey jest prawie niewiarygodna. W wieku 17 lat McVey została uprowadzona przez Bobby'ego Joe Longa, seryjnego mordercę i gwałciciela, który terroryzował okolice Tampa Bay w 1984 roku. w myślach zebrała i zachowała wystarczająco dużo informacji, aby pomóc złapać Longa i zamknąć go na dobre. 

McVey — wierząc, że umrze — zrobiła skoncentrowany wysiłek, aby zostawić jak najwięcej fizycznych dowodów, aby zapewnić, że Long zostanie uznany winnym bez cienia wątpliwości. Long – który napadł i zamordował co najmniej 10 kobiet – przetrzymywał McVey w niewoli przez 26 godzin, wielokrotnie ją gwałcił i trzymał na muszce. 

McVey w cudowny sposób zdołał odwieść Longa od zabicia jej, a po ucieczce poszła na policję z zapamiętanymi szczegółami dotyczącymi samochodu Longa, jego mieszkania i trasy, którą przejechał podczas jej uprowadzenia. Dzięki swojemu szybkiemu myśleniu, niesamowitej uwadze i zachowaniu szczegółów uratowała nie tylko własne życie, ale także potencjalne życie jeszcze większej liczby kobiet, gdyby Long kontynuował swoje rządy terroru. 

Filmowa dramatyzacja jej historii — wspomniana wcześniej Uwierz mi: porwanie Lisy McVey, z Katie Douglas w roli McVeya i Rossifem Sutherlandem jako Long – został wydany w Showcase (Kanada) i Lifetime w 2018 roku, ale niedawno trafił na Netflix. Odpowiedź była oszałamiająca — filmy z reakcjami stały się wirusowe na Tik Tok, z pewnymi zarobkami miliony wyświetleń.

„Było to coś w rodzaju oddolnego, polegającego na tym, że ludzie znaleźli film, zareagowali i powiedzieli swoim przyjaciołom” — wyjaśnia Uwierz miproducent, Jeff Vanderwal, „Po prostu rósł i rósł, rósł i zaskakiwał nas wszystkich”. Chociaż film wyprodukowany dla telewizji został po raz pierwszy wydany w 2018 roku i był dość popularny w Kanadzie (zdobywając mu kanadyjską nagrodę ekranową za najlepszy scenariusz i najlepszy film telewizyjny), jego niedawny dodatek do biblioteki Netflix otworzył go na zupełnie nową publiczność . 

„To młode kobiety naprawdę na to reagowały”, kontynuuje Vanderwal, „Młode kobiety, które odnosiły się do przesłania, a następnie dzieliły się nim i mówiły o tym, i dzieliły się tym, przez co przechodzi Lisa, odkrywając, że jej doświadczenie jest prawdziwe i możliwe do odniesienia, i to stamtąd wyrosła”.

„Myślę, że właśnie to naprawdę wzbudziło zainteresowanie ludzi, była to prawdziwa emocjonalna reakcja na tę historię”, zgadza się scenarzystka filmu, Christina Welsh, „Nie spodziewałam się, że trzy lata później wybuchnie”. Z obydwoma Uwierz mi: historia Lisy McVey i ich najnowszy projekt, Pozostawieni na śmierć: Historia Ashley Reeves, filmy skupiają się nie na zabójcach (lub niedoszłych zabójcach), ale na ocalonych, co jest ważną perspektywą do podzielenia się w sferze prawdziwej zbrodni. 

Wszyscy rozpoznajemy nazwiska prawdziwych morderców, ale rzadko znamy kobiety i mężczyzn, którzy przeżyli. Ci, którzy triumfowali nad swoim napastnikiem. „Myślę, że ich imiona są pod pewnymi względami ważniejsze”, uważa Walijczyk, „Więc myślę dla nas, trzymając się ich punktu widzenia, tego, czego doświadczyli, jaka jest ich historia, wiesz, ich prawda wychodzi na jaw, myślę to bardzo ważne."

Oczywiście wraz z tym skupieniem się na prawdzie ocalałego przychodzi skupienie się na niej jako na prawdziwym człowieku. „Myślę, że dla mnie i Jeffa zawsze było ważne, aby opowiedzieć historię z punktu widzenia [McVey]”, zauważa Welsh, „Nigdy tak naprawdę nie zostawiamy jej punktu widzenia w filmie. Był pewien policyjny aspekt proceduralny, który trochę się pojmuje, ponieważ jest związany z seryjnym mordercą, ale tak naprawdę pozostaje to w jej skupieniu i doświadczeniu, i myślę, że to jest emocjonalny wpływ.

Być może jest to jeden z powodów, dla których tak wyraźnie odbił się echem wśród odbiorców. „Wiele filmów na przestrzeni lat było — jak nazywają — pod męskim spojrzeniem”, kontynuuje Welsh, „Ale myślę, że tak wiele z nich było z pewnego punktu widzenia. A teraz w niektórych z tych historii widzimy punkty widzenia kobiet”.

"Otóż to. I myślę, że przynajmniej dla mnie najbardziej przekonujące są te historie, które ostatecznie dotyczą ludzi osiągających sprawczość”, zgadza się Vanderwal. Uwierz mi i Pozostawiony na pewną śmierć Zasadniczo są to historie o młodych kobietach, które osiągają sprawczość na świecie, a to, przez co muszą przejść, jest przerażające i trudniejsze, niż powinno być. 

Ostatecznie filmy opowiadają o tych młodych kobietach, które pokonują przerażające wyzwania i odkrywają w tym procesie własną niezwyciężoną siłę. Jak mówi Vanderwal: „Chodzi o to, by mogli przejąć swój kawałek świata. I myślę, że jest to powiązane. Myślę, że ta walka jest możliwa do odniesienia”.

Vanderwal i Welsh z pasją czuli, że tę historię trzeba opowiedzieć, a siłą McVeya trzeba się dzielić. „Jedyną rzeczą, do której ciągle wracaliśmy – i widać to w tytule filmu – jest fakt, że [McVey] przeszedł przez tę okropną próbę i nie uwierzył, i musiał walczyć o to uznanie i walczyć o ujawnić prawdę”, zauważył Vanderwal, „I to była historia, która — mimo że miała miejsce w 1984 roku — nadal wydawała się nam tak współczesna. I tak ważne dzisiaj, że to naprawdę było dużą siłą napędową tego, jest to, że wydawało się to równie istotne i tak samo znaczące”.

Walijczyk — który w trakcie pisania filmu zaprzyjaźnił się z McVeyem — zgadza się. „Byłam zdumiona, że ​​17-latka miała w tej chwili taką równowagę i odwagę” – zdziwiła się. „To znaczy, myślałam, w moim wieku, z moim doświadczeniem, co bym zrobiła w takiej chwili? Nie wyobrażam sobie, żebym zareagowała tak, jak ona”.

Dla obu Uwierz mi i Pozostawiony na pewną śmierć (która odzwierciedla prawdziwą historię Ashley Reeves, która została brutalnie zaatakowana i pozostawiona na śmierć w lesie, gdzie pozostała przeziębiona, ciężko ranna i sparaliżowana przez 30 godzin, zanim ją znaleziono), ważne było, aby prawdziwi ocaleni brali udział w tych przedstawieniach ich historii. 

„Kiedy podejmujemy się tych projektów, chcemy być współpracownikami osoby, której historię opowiadamy”, wyjaśnia Vanderwal, „Chcę z nimi pracować, chcę zrobić to sprawiedliwie, chcę, aby byli szczęśliwi i zadowoleni i wiedz, że zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, aby go ożywić”. 

„Oczywiście, istnieją wyzwania związane z próbą uchwycenia tych tak wielkich i tak ważnych historii, a następnie przekształcenia ich w 90-minutowy film”, kontynuuje, „Ale myślę, że sami ocaleni są zawsze naszym największym zasobem tylko dlatego, że przynoszą tak wiele do procesu.”

McVey – która teraz pracuje jako policjantka – była bardzo pomocna na planie filmu, nie tylko ze względu na opowiedzenie swojej historii. „Przyjechała, odwiedziła i spędzała czas na planie, a właściwie jedną ze scen, w których była w mieście, było aresztowanie”, wspomina Vanderwal, „Więc spędzała z nami czas za monitorem i obserwowała, gdy byliśmy szykowała się do sfilmowania sekwencji aresztowania i — ponieważ jest prawdziwym policjantem — pomogła pokazać aktorom, jak prawidłowo zakuwa się ludzi w kajdanki. Była jak Jeff, powinienem im pokazać? Jak absolutnie powinieneś im pokazać! I tak czasami była z nami bezpośrednio”.

Dla Welsh jej spotkanie i praca z McVeyem również były bardzo praktyczne. „Kiedy pojechałam odwiedzić Lisę w Tampie, zabrała mnie w podróż, w którą zabrał ją jej porywacz”, opowiada, „W pewnych momentach kazała mi zamykać oczy. Zabrała mnie do drzewa i kazała zamknąć oczy, bo miała zawiązane oczy. Aby mieć to doświadczenie”. 

Spotykając McVey, Welsh była w stanie zbudować to osobiste połączenie i zidentyfikować osobowość stojącą za postacią, którą pisała. „Nawet jako starsza kobieta wciąż słyszałam, jaka musiała być jej osobowość, wiesz, próbując rozgryźć różne rzeczy, starając się pozostać ponad całą traumą, która ma miejsce”, przerywa. „Sądzę, że jej głos naprawdę pozostał ja, kiedy pisałem jej postać i jej dialog, ponieważ myślałem, że chociaż przechodziła przez coś jako 17-latka, ta osoba nadal jest tą samą mądrą, bystrą, naprawdę empatyczną kobietą”.

Siła, którą posiadali McVey i Reeves podczas tych chwil czystego, prawdziwego horroru, może działać jako inspiracja dla nas wszystkich. Ich historie są ważne, aby się dzielić i nic dziwnego, że młode kobiety były w stanie tak silnie odnieść się do ich doświadczeń. 

Prawdziwa zbrodnia zawsze była popularna — wracając do Trumana Capote Z zimną krwią w 1966 r. Ann Rule Inaczej Beside Me w 1980 roku, aż do esejów Williama Roughheada o procesach o morderstwo w 1889 roku. niedawna uwaga ze względu na zmianę jego głównej demografii. 

Uwierz mi i Pozostawiony na pewną śmierć służą trochę podwójnemu celowi. Tak, są to fascynujące historie, które są prawie zbyt szalone, by w to uwierzyć, ale są to również opowieści przestrogi, które przypominają nam bądź czujny i bądź bezpieczny. Przypominają nam o wytrwałości ludzkiego ducha i walce, jaką możemy znaleźć w każdym z nas. W najgorszym przypadku przypominają o zachowaniu czujności i uważności. Może po prostu uratować ci życie.