W 1961 roku Robert Wise kończył postprodukcję West Side Story, kiedy natknął się na recenzję Shirley Jackson Haunting of Hill House w magazynie Time. Zaintrygowany, odszukał egzemplarz książki i po przeczytaniu zdecydował, że musi przenieść ją na duży ekran.

Spędził trochę czasu na rozmowie z autorem i wkrótce wybrał prawa do adaptacji powieści jako filmu.

Mówiono, że podczas ich rozmów zapytał, czy kiedykolwiek wymyśliła inny tytuł powieści, a ona odpowiedziała, że ​​jedyny inny tytuł, jaki kiedykolwiek rozważała, to po prostu The Haunting.

Reszta, jak mówią, była historią.

Wise przekazał powieść scenarzystowi Nelsonowi Giddingowi, który wkrótce odkrył, że tworzy coś, co miało stać się jednym z największych filmów o nawiedzonym domu, jakie kiedykolwiek powstały.

Chciałem napisać o tym filmie do tej serii, odkąd zacząłem pisać o horrorze w czerni i bieli kilka tygodni temu, a dziś czułem się jak dotychczasowy dzień.

Widzisz, Robert Wise słusznie zdecydował, że czarno-biały jest idealnym medium dla tej konkretnej historii, ponieważ monochromatyczny wygląd uwydatni głębię cieni i zwiększy napięcie psychologicznych elementów opowieści.

Kiedy masz rację, masz rację.

Dla niewtajemniczonych lub tych, którzy znają tylko nowszą adaptację Netflix, film Wise'a opowiadał historię dr Johna Markwaya (Richard Johnson), który próbując zbadać zjawiska paranormalne, zaprasza wrażliwą psychicznie Nell (Julie Harris) i całkowicie jasnowidzącą. Theodora (Claire Bloom) na weekend w Hill House.

Mówi się, że dom jest jednym z najbardziej nawiedzonych na świecie, a Markway ma nadzieję, że utalentowane kobiety pobudzą duchy domu do zaprezentowania się.

Na trasie są Luke Sanderson (Russ Tamblyn), który ma odziedziczyć dom, i Grace Markway (Lois Maxwell). Ten ostatni pojawia się niezapowiedziany i całkowicie wątpi w pracę męża.

Wkrótce dom ożywa z echem dudniących dźwięków w nocy, a nieśmiała, mysia Nel, która na początku nie była w pełni stabilna, wkrótce znajduje się w centrum coraz bardziej niebezpiecznego nawiedzenia.

Harris jest wrażliwy i surowy jak Nell. Podczas kręcenia trzymała się odizolowana od reszty aktorów, rzadko dołączając do nich na kolację lub rozmawiając podczas przerw filmowych.

Apokryficznie powiedziano, że podczas sesji doznała strasznej depresji, ale Claire Bloom opowiedziała później, że Harris pojawił się w jej domu z prezentami i wyjaśnieniem jej zachowania.

Bloom martwiła się, że Harris zachowuje dystans, ponieważ postać Theo jest lesbijką. W rzeczywistości to właśnie ta część postaci przyciągnęła Blooma do tej roli.

W latach 60. przemysł filmowy zaczął rozluźniać niektóre rygorystyczne wymagania swojej przeszłości, a queerowe kodowanie, choć wciąż żywe i ma się dobrze, ustępowało queerowym postaciom - chociaż ich portrety wciąż były problematyczne.

Theo był wyjątkiem. Chociaż z pewnością została zakodowana pod pewnymi względami, nie była w żaden sposób tym, co zostało przedstawione wcześniej. Nie była „twardą” kobietą ani drapieżną.

Wręcz przeciwnie, była uroczą, wyrafinowaną kobietą i chociaż w całym filmie o jej seksualności mówi się jedynie, trudno zaprzeczyć, kim jest, kiedy Nel w przypływie wściekłości nazywa ją „błędem natury”. W tamtych czasach epitet był powszechnym terminem.

Warto zauważyć, że we wczesnej wersji filmu była scena, która wiązała się z niedawnym rozpadem Theo. Wise posunął się nawet do sfilmowania sceny, ale niestety był zmuszony ją przerwać.

Harris i Bloom byli fenomenalni w swoich rolach, a reszta obsady była równie dobra, ale prawdziwą gwiazdą serialu był sam dom i sposoby, w jakie wydawał się ożyć. Wiele z tego ma związek z kierunkiem Wise'a.

Za pomocą dźwięku i cienia stworzył przerażające, klaustrofobiczne środowisko, nie ujawniając nigdy duchów Hill House. Właściwie to niesamowite, jak dobrze te dwa elementy współpracują ze sobą w tym filmie.

Cienie wydają się wydłużać i poruszać, a ogłuszające dźwięki dochodzące z samego serca domu tak samo niepokoją widza, jak aktorów na ekranie.

Co więcej, Wise użył soczewek, które nadały ścianom zakrzywiony wygląd, tworząc jeszcze bardziej niepokojący, przekrzywiony obraz zestawów.

Film otworzył się na mieszane recenzje i średnią kasę w tamtym czasie, ale jego popularność wzrosła przez lata dzięki oddanym rzeszom fanów.

Film został później przerobiony pod koniec lat 90. z udziałem Lili Taylor, Liama ​​Neesona, Catherine Zeta-Jones i Owena Wilsona, ale brakowało mu iskry oryginału.

The Haunting jest dostępny do przesyłania strumieniowego za pośrednictwem Vudu i innych platform. Sprawdź poniższy zwiastun i więcej horroru w czerni i bieli, sprawdź nasze inne wpisy, w tym Cat People i Kaftan bezpieczeństwa!