Nowa adaptacja Czarownice ma trafić do HBO Max za kilka dni, ale czy jest zgodny z materiałem źródłowym?

Niepokojąca, oświetlona przez dzieci opowieść Roalda Dahla o sabacie czarownic, które chcą zamienić dzieci świata w myszy, ma zupełnie nową obsadę, nową scenerię i nowy okres czasu, z których wszystko to mogło uczynić to piekielnym film do obejrzenia. Niestety, pomimo niesamowicie dobrych momentów, wydaje się, że nigdy się nie łączy.

** Poza tym punktem jest kilka lekkich spoilerów, ale nie ma nic, co byłoby zbyt szokujące, jeśli przeczytałeś książkę lub zobaczyłeś poprzednią adaptację filmową.

Ten nowy film otwiera się nie w Europie, ale w 1967 roku w Chicago - wraz z narracją Chrisa Rocka - gdy nasz młody bohater (Jahzir Bruno) przeżywa wypadek samochodowy, w którym zginęli jego rodzice. Został odebrany przez swoją babcię (Octavia Spencer), która zabiera go z powrotem do swojego domu w Alabamie i desperacko próbuje pomóc młodemu mężczyźnie wyleczyć złamane serce.

Wkrótce chłopiec spotyka czarownicę, gdy idą na zakupy, a babcia w panice postanawia zabrać ich do luksusowego hotelu, aby ukryć się przed diabelskim charakterem, który twierdzi, że czarownice „polują na biednych”, więc nie ma lepsze miejsce do ukrycia się niż otaczanie się najlepszą, najbogatszą firmą.

Niestety dla nich hotel jest po prostu tym samym miejscem, w którym zgromadzenie czarownic, prowadzone przez Wielką Wysoką Czarownicę (Anne Hathaway), wybrało jako miejsce ich spotkania.

Więc najpierw pozwól mi to powiedzieć Octavia Spencer jest genialną aktorką, która zasługuje na wszystkie wyrazy uznania. Od pierwszej chwili na ekranie jest absolutnie wiarygodna. Ona sama jest załamana utratą własnego dziecka, ale trzyma wszystko razem dla swojego wnuka. Nigdy nie wątpimy, że zrobi cokolwiek, by go chronić. Jest mądra i empatyczna, a czasem przezabawna, a oglądanie jej pracy sprawia radość.

Podobnie Hathaway z upodobaniem atakuje swoją rolę, robiąc wszystko, co w jej mocy. Ona nie tylko tego chce widzieć jako wielka czarownica chce, żebyś w to uwierzył. Kradnie każdą scenę, a następnie przeżuwa scenerię, czasami dosłownie, i przekazuje swoje teksty z całą subtelnością zardzewiałej piły łańcuchowej.

Niestety, reszta castingu nie była tak natchniona. Chociaż Chris Rock był z pewnością zabawnym wyborem do narracji, po prostu czuł się, jakby grał starszego Chrisa Rocka, zamiast naprawdę zanurzyć się w postaci, którą reprezentował. Ponadto, chociaż Stanley Tucci z pewnością wykonał dobrą robotę jako kierownik hotelu, czuł się w filmie niedostatecznie wykorzystany do celów przestępczych.

A potem jest Kristin Chenoweth obsadzona w filmie jako trzecia ofiara sabatu dziecka / myszy. Choć jej głos i energia są młodzieńcze, po prostu nie ma mowy, żeby brzmiała jak dziecko, które uciekło z sierocińca mniej niż pięć miesięcy wcześniej, tylko po to, by znaleźć się na złym końcu klątwy wiedźmy. Nawet dając jej możliwość poruszania się pod kątem „myszy starzeją się szybciej niż ludzie”, głos po prostu nie był właściwy i wielokrotnie wyciągał mnie z filmu całkowicie.

Co stało się jasne podczas oglądania Czarownice polegał na tym, że Robert Zemeckis nie był do końca pewien, jaki film chciałby zrobić. W kółko podchodził aż do krawędzi, aby objąć niektóre z mroczniejszych aspektów oryginalnej pracy Dahl, a następnie robił krok do tyłu. To było tak, jakby się zastanawiał, jak strasznie mógłby ujść na sucho i zamiast ryzykować, rozegrał to bezpiecznie.

Kiedy zdecydował się na terror, wydaje się to zbyt kreskówkowe.

Weźmy na przykład scenę, w której czarownice ujawniają się w sali konferencyjnej hotelu. W poprzedniej adaptacji ta scena została wzmocniona mrożącym krew w żyłach występem Anjeliki Huston i dźwiękiem, który sprawił, że skóra zaczęła pełzać, gdy czarownice zdejmowały peruki, drapały się po głowach i obejmowały swoje nikczemne ja.

W wersji Zemeckisa wszystko to było trochę zbyt sterylne. Och, są aspekty postaci, które są nieco przerażające. Pożyczyli projekt rozszczepionych ust z japońskiego horroru, który zajmuje o wiele za dużo postrzępionej przestrzeni na twarzy i dokonali interesujących wyborów rękami i stopami czarownic, ale zostajemy z prawie zbyt eteryczną wielką czarownicą unoszącą się nad jej kohorty i wygłaszanie nikczemnej arii w podniosłej prozie Dicka Dastardly'ego.

Jest okrutna, ale jest też trochę zbyt zabawna, by traktować ją poważnie.

Ostatnia uwaga: nie rozumiem, jak przenieść film do Alabamy z 1967 roku, a potem w zasadzie ignorować ruch praw obywatelskich z lat 60. Babcia i wnuk nie napotykają żadnego oporu, kiedy pojawiają się w eleganckim hotelu należącym do białych ludzi i prawie całkowicie obsadzonym przez kolorowych. Oczywiście nie każdy film musi mieć przesłanie, ale ostatecznie wydaje się, że jest to kolejny pociągnięty cios w filmie pełnym ich.

Co więcej, są chwile, w których faktycznie wydają się przyjmować pewne stereotypy w sposób, który graniczy z niepokojem w 2020 roku. Na przykład w pewnym momencie pokojówka w hotelu szpieguje trzy myszy i, co zrozumiałe, traci opanowanie, w którym to momencie podnosi miotłę i zaczyna uderzać nim o podłogę, próbując ich ogłuszyć / zabić. Przez chwilę nie mogłem się powstrzymać od poczucia, że ​​optyka sceny jest powrotem do niektórych negatywnych stereotypów, które widzieliśmy w starym Tom Jerry bajki.

Trudno poznać ich intencje w przypadku tych scen, ale z pewnością jest to coś do przemyślenia.

Ogólnie Czarownice nie jest okropnym filmem. Jest to jednak film o nierównej tonacji, który czuł się niepewny siebie i bez wątpienia wywoła u widzów tyle samo hałaśliwych okrzyków radości, ile będzie pociągał za powieki i jęki. Z pewnością mi się to udało.

Sprawdź poniższy zwiastun i poszukaj go w HBO Max 23 października 2020 r.