**Od redakcji: Długa i (często) dysfunkcyjna historia lesbijek w horrorach, część 3 to kontynuacja iHorror Miesiąc dumy z horroru celebrowanie społeczności LGBTQ oraz ich wkładu i zaangażowania w ten gatunek.

Witamy ponownie w trzecim i ostatnim rozdziale tej krótkiej serii o roli lesbijek w gatunku horroru.

Część 1 serii, zajmował się erą Kodeksu Haysa, w której postaci queer nie można było tak nazwać po imieniu. Zostały one raczej zakodowane w taki sposób, że naprawdę można je było znaleźć tylko wtedy, gdy się na nie patrzyło, a to kodowanie prawie zawsze oznaczało, że byli przedstawiani jako złoczyńcy, których przeznaczeniem było spotkać paskudny los pod koniec filmu.

Część 2 widział nas wkraczających w lata 70., kiedy postacie lesbijek wyłoniły się z zakodowanych cieni tylko po to, by znaleźć się w środku wyzysku fabuły i nadal ogólnie jako złoczyńcy.

Pod koniec lat 70. filmowcy zdali sobie sprawę, że postacie lesbijek można wykorzystać specjalnie do podniecenia ich rosnącej grupy docelowej młodych męskich widzów. Niestety oznaczało to, że lesbijki w horrorach straciły wszystko oprócz postrzeganej hiperseksualności.

Lesbijki w horrorach wydawały się specjalnie istnieć po to, by robić niechciane zaloty swoim heteroseksualnym odpowiednikom, całować się z każdą dziewczyną w pokoju, jaką mogli, i rozbierać się tak często, jak to możliwe.

I tak zaczęła się litania dwuwymiarowych postaci lesbijek, z których niektóre nawet nie były lesbijkami, ale studia uznały, że tak właśnie było. dobry dorzucić trochę eksperymentów, po raz kolejny zwiększając czynnik podniecenia w swoich filmach.

Jest ich tak wiele i stało się to takim tropem, że właściwie zdecydowałem się je pominąć, głównie dlatego, że po pewnym czasie staje się to przygnębiające, ale jeśli chcesz przykładów, to Ciało Jennifer, Satanic Panic, Macumba Sexual, Breaking the Girls, Soul Survivors, Modern Vampires, i Wszystkie cheerleaders umierają byłaby maleńką, maleńką częścią wierzchołka tej konkretnej góry lodowej.

Zamiast tego, w trzeciej części tej serii chciałem skupić się na kilku filmach i jednym specjalnym serialu telewizyjnym, który zaczął się dobrze układać, co oznacza, że ​​pominiemy lata 80., większość lat 90. i część lat 00., a także dlatego, że po prostu nie robili nic nowego.

1996-2003 – Buffy postrach wampirów

Teraz, zanim się wściekniesz i zwrócisz uwagę, że to serial telewizyjny, a nie film, wróć do ostatniego akapitu.

Wiem, że to nie film, ale nie udawajmy, że związek Willow (Alyson Hannigan) i Tary (Amber Benson) nie był w swoim czasie absolutnie przełomowy. Od pierwszego spotkania wiedzieliśmy, że dzieje się coś wyjątkowego, ale chyba nikt nie przewidział, dokąd to doprowadzi.

Widzowie queer byli zachwyceni, gdy zobaczyliśmy, jak rozwijający się związek znajduje swoją ścieżkę, wciąż żeglując po niebezpiecznych wodach ataków demonów i wampirów. Fakt, że wątki fabularne nie stroniły od emocjonalnego wpływu zakochania się w osobie tej samej płci po raz pierwszy i odkrywania zawiłości i intymności seksu, był jeszcze bardziej szokujący i po raz pierwszy zobaczyliśmy, jak ludzie naprawdę radzą sobie z tym, co oznaczało być tym, kim jesteśmy.

Jako gej czułem się całkowicie wciągnięty w tę historię, więc mogę sobie tylko wyobrazić, jak to było dla lesbijskich widzów serialu.

Willow i Tara stali się parą, której mogliśmy kibicować, i robiliśmy to… nawet wtedy, gdy zaczęli śpiewać.

2014 – Lyle

Cóż to był za niesamowity film!

Często nazywana lesbijską opowieścią Dziecko Rosemary, Lyle to o wiele więcej.

Gaby Hoffman wciela się w Leah, młodą ciężarną matkę, która wprowadza się do kamienicy na Brooklynie ze swoją partnerką June (Ingrid Jungermann) i ich małą córeczką, którą niestety tracą zaraz po przeprowadzce.

Mimo to mamy cudowne chwile, gdy Gaby i June wybierają tapetę, rozmawiają o przyszłości, planują ich nowego przybysza i ogólnie zajmują się swoim życiem, nawet gdy zaczynają otaczać ich horrory.

Występ Hoffmana jest oszałamiający, a film tak dobrze pokazuje, jak to jest być w normalnym, codziennym związku lesbijskim, że łatwo można przeoczyć kilka błędów.

Lyle trwa nieco ponad godzinę i jest całkowicie warta zobaczenia.

2014 — Przejęcie Deborah Logan

Jeśli śledziłeś moje prace, wiesz, że uwielbiałem ten film z 2014 roku, w którym kobieta i jej ekipa filmowa kręcili film dokumentalny o chorobie Alzheimera, tylko po to, by skonfrontować się z czymś znacznie bardziej złowrogim.

Jednak jedną z moich ulubionych rzeczy w tym filmie jest postać Sarah Logan, grana przez utalentowaną Anne Ramsay. Sarah jest lesbijką, w której życiu dzieje się zbyt wiele, by być zbyt stereotypowym.

Gdy Sarah jest zmuszona stawić czoła pogarszającemu się zdrowiu swojej matki, Deborah (Jill Larson w oszałamiającej kreacji), ma również do czynienia ze związkiem, który szybko się rozpada pod presją jej koniecznie podzielonej uwagi.

Co z tego, że wypije kilka drinków więcej niż powinna? Nie sądzisz, że w takiej sytuacji byś to zrobił?

I tu właśnie dzieje się magia w tej roli, ponieważ niezależnie od tego, kim jesteś, zaczynasz kibicować tej kobiecie i jej desperackiemu pragnieniu ocalenia matki przed każdym zranieniem, jakie tylko może.

Scenarzyści Adam Robitel i Gavin Heffernan stworzyli jedną z najpiękniej zrealizowanych lesbijek, jakie kiedykolwiek widziałem w tym gatunku, a Ramsay zagrał ją z surową wrażliwością, która tylko potęguje tę rzeczywistość.

Nie jest nadmiernie zseksualizowana; ona nie jest karykaturą. Ona jest prawdziwa.

Film może skupiać się na Deborze, ale serce filmu spoczywa na determinacji Sary.

Więc gdzie to pozostawia społeczność lesbijek i jej związek z gatunkiem?

Kilka wpisów w tej konkretnej części naszej serii z pewnością daje nam nadzieję, ale ile z tej nadziei zostało już zmarnowane w oczekiwaniu?

Buffy zadebiutował ponad 20 lat temu i nawet po tym, jak dali przykład, między erą Willow/Tara a erą, która wyprodukowała Leah i Sarę, było wiele wyzysku.

Z pewnością, a zwłaszcza w ciągu ostatnich kilku dekad, pojawiła się ogromna liczba powieści grozy napisanych przez utalentowane pisarki lesbijek, które stworzyły bardziej realistyczne postacie lesbijek, które queerowa publiczność chce zobaczyć.

Być może nadszedł czas, aby filmowcy zaczęli wydobywać te historie i adaptować niektóre z nich na ekran. Być może nadszedł czas, w erze #MeToo i #TimesUp, aby studia, producenci itp. zdali sobie sprawę, że wykorzystywanie mniejszościowej widowni do zaspokojenia seksualnego nie jest już dobre.

I być może nadszedł czas, aby wszyscy członkowie queerowej społeczności zaczęli domagać się uczciwych portretów nas samych w filmach gatunkowych, które kochamy.