Istnieje cienka granica między horrorem a komedią. Strach jednej osoby może być żartem innej. Coś jak wtedy, gdy Homer Simpson mówi Melowi Brooksowi, że kocha Młody Frankenstein. „Przestraszył mnie jak diabli!” Co za tym idzie, film wywołujący reakcję dokładnie odwrotną do intencji twórców może doprowadzić do zjawiska kultowego. Widać to już w debiucie fabularnym ikony rocka Glenna Danziga: Verotyka.

Chociaż lubię muzykę Danziga, nigdy tak naprawdę nie śledziłem jego kariery i dowiedziałem się tylko, że film był adaptacją serii komiksów o tym samym tytule, którą stworzył Danzig, więc poszedłem tak ślepo, jak to tylko możliwe. I dobrze, że to zrobiłem, bo film walnął we mnie jak cegła z nieba. Verotyka to antologia horroru podzielona na trzy opowieści o terrorze. Przed filmem Danzig dokonał krótkiego wprowadzenia, powołując się na inspirację takimi postaciami jak Mario Bava Black Sabbath. Co miało sens, ponieważ film ciągnął się z wyraźnym wpływem euro. Historia zaczyna się od diabelskiego Morelli, który wyłupuje oczy pięknej blondynce związanej w piwnicy, zanim opadną tytuły. To mocny początek, który natychmiast idzie w dół.

Trzy winiety z Verotyka niekoniecznie są opowieściami. Rzeczy się zdarzają, ale struktura opowieści, jeśli taka istnieje, jest ograniczona. Można by go prawie uznać za arthouse, gdyby tak naprawdę nie próbował opowiadać tych historii. Pierwsza, „The Albino Spider of Dajette”, podąża za tytułową Dajette w jej rodzinnej Francji (każda postać mówi po angielsku z francuskim akcentem), która po odrzuceniu przez innego mężczyznę z powodu swojej deformacji, czyli oczu wyrastających jej na piersiach, płacze. Z jej piersi. Łzy mutują białego pająka w potężnego, sześcioramiennego brutala (również z akcentem), który ma obsesję na punkcie Dajette i zabija ludzi, których potajemnie nie lubi… lub ludzi w ogóle. Pod pseudonimem seryjnego mordercy „The Neckbreaker”.

Następnie pojawia się „Zmiana twarzy”, w której seryjna morderczyni prześladuje miasto aniołów, zdzierając twarze pięknych kobiet, aby mogła je kolekcjonować i nosić w swojej pracy jako striptizerka. Policja jest zdezorientowana i często przeklina. Wreszcie, jest „Drukija Contessa of Blood”, bardziej tradycyjna euro-horrorowa opowieść o złej hrabinie, Drukiji, która zbiera obfite dziewice ze wsi, aby mogła kąpać się w ich krwi.

Z wyjątkiem pierwszej historii, te opowieści o Verotyka nie mają prawdziwych zakończeń i mają bardzo mały popęd. Są morderstwa, nagość, seks i obrzydliwość, ale nie w sposób, który można uporządkować. Zaglądamy do umysłu i Id of Danzig i wygląda to dokładnie tak, jak w komiksach. Aktorstwo jest głupie i przeskakuje między górną szynką a nudnym zaskoczeniem, nawet w reakcji na okaleczenie. Tempo przeskoków od szaleńczych cięć do spowolnienia na lodowcu skupia się na wszystkim, od kuszących kobiet po garść winogron. Być może jednym z najbardziej przejmujących momentów w filmie jest Contessa Drukija łącząca się z wilkiem nad zapasem dziewiczego mięsa.

Verotyka jest wizją, że jest to dokładnie taki rodzaj filmu, jaki twórca chciał zrobić, i daje nam wgląd w ich proces. Takiego, którego granica jest niezrozumiała dla nikogo innego. To jest film przeznaczony do kultowej atrakcji. Prawie gwarantuję Verotyka będzie wypełniał pokazy o północy, kiedy oficjalnie wyjdzie w październiku. To film dla tłumu, który wywołuje riffy, śmiech, „och” i „ach”. To będzie film, który łączy ludzi. Czas pokaże, jak zareaguje publiczność głównego nurtu, ale jeśli historia czegoś nas nauczyła, to nigdy nie lekceważyć rezonansu dziwnego filmu z publicznością.

*Jacob Davison pierwotnie napisał tę recenzję w czerwcu 2019 r.