Posypany czystym szaleństwem, Chodź do tatusia to zmienna, często szokująca i zaskakująco przezabawna przejażdżka. Oparty na gwiazdorskich występach głównej obsady (i scenerii „ten dom ma swój własny charakter”), film omija szaloną mgiełkę maniakalnych proporcji. Rozbija się o ciebie, pędząc po krętej i niebezpiecznej ścieżce, a ty po prostu nie możesz odwrócić wzroku.

Chodź do tatusia to pełnometrażowy debiut reżyserski Anta Timpsona, który zaczyna mocny. Pochodzący z Nowej Zelandii Timpson był producentem kilku naprawdę zabawnych filmów - w tym Śmierciożerczy, przywiązany do domu, i Turbo Kid - i wnosi ten dziwaczny, komediowy urok Kiwi do tej mrocznej, pokręconej opowieści o spotkaniu ojca i syna.  

Napisany przez Toby'ego Harvarda i oparty na pomyśle Timpsona, film podąża za Norvalem Greenwoodem, uprzywilejowanym mężczyzną-dzieckiem, który przybywa do pięknej i odległej nadmorskiej chaty swojego ojca. Szybko odkrywa, że ​​tata jest nie tylko palantem, ale ma też podejrzaną przeszłość, która pędzi, by dogonić ich oboje. Teraz, setki mil od swojej wygodnej strefy komfortu, Norval musi walczyć z demonami, zarówno prawdziwymi, jak i postrzeganymi, aby ponownie połączyć się z ojcem, którego ledwo zna.

Film rozpoczyna się od dokładnego zbadania napiętej relacji między Norvalem i jego dalekim ojcem Brianem, który mógłby być niedopowiedzeniem, zanim rekordowy łańcuch wydarzeń wrzuci biednego Norvala do mieszanki złego gówna. Podążamy za nim przez chaos, gdy desperacko wyrzucany jest ze swojej głębi. 

Grana przez szczerze ujmującego Elijaha Wooda (Maniac, Władca Pierścieni), Norval jest - na początku - kimś w rodzaju słabości. Jest milenijnym hipsterem, wychowanym w Beverly Hills, pozłacanym iPhonie z limitowanej edycji, „karierą muzyczną” i wzniosłymi historiami o bliskich i bardzo osobistych oczach sławy. Jest słodki i niepewny siebie, ale nie możesz powstrzymać się od unoszenia brwi przy każdej skromnej przechwałce. 

Kiedy gówno uderza w przysłowiowego fana, Norval jest zmuszony do podjęcia największego możliwego kroku i niezwykle łatwo jest wczuć się w jego trudną sytuację. Drewno doskonale oddaje tę szeroko otwartą niewinność, która sprawia, że ​​Norval ma tak sympatyczny charakter. 

Jego odpowiednik ze strony ojca, Steven McHattie (Pontypool 300), ciska złośliwe kolce przez zaciśnięte zęby. Są całkowicie niezrównoważeni, co sprawia, że ​​ich ponowne spotkanie jest o wiele bardziej sztywne. Tymczasem Michael Smiley (Lista zabójstw) wślizguje się z fantastycznie brudnym występem, który kradnie każdą scenę z tłustym podstępem.

Kompletujemy wszystkie dokumenty (wymagana jest kopia paszportu i XNUMX zdjęcia) potrzebne do Chodź do tatusia z pewnością idzie… w wielu różnych kierunkach, jest mocno skoncentrowany na napiętej relacji między obcym ojcem a zdesperowanym synem. Norval szuka jakiegokolwiek związku, jaki mógłby nawiązać ze swoim ojcem po całym życiu zagubionej straty. 

Ale jak ważny jest ten konkretny punkt fabuły, Chodź do tatusia nie ulega w pełni własnej presji. Jest tam wstrzyknięty czarny jak smoła humor, przełamujący napięcie brutalnym absurdem. 

Timpson nie powstrzymuje się przed tymi hitami; pulsują z dzikością tak zaskakującą, że nie można powstrzymać śmiechu. Wszystko opiera się na prostej, liniowej narracji, która kieruje nieustannie zmieniającym się tonem filmu. Muzyka - skomponowana przez nowozelandzkiego artystę Karla Stevena - łączy to wszystko razem. Po jego brutalnie absurdalnej narastaniu Chodź do tatusia przenosi swój pełny emocjonalny ciężar przez ostatnie chwile filmu i jest to genialnie dramatyczna nuta na końcu. 

Po tej całej dzikiej przejażdżce przypomina nam się teza filmu. Relacja między ojcem a synem, a jeśli - raz zerwana - ta więź może kiedykolwiek zostać naprawiona. Jak długo byś się starał dla swojej rodziny? Jak to cię zmienia? Odziany w zaskakująco mroczną komediową pelerynę, w filmie jest szczere i głęboko ludzkie serce, które rezonuje z emocjonalną szczerością. 

Chodź do tatusia wciąga cię swoją ekscentrycznością, zakradając się do jednego-dwóch ciosów, które rzucają cię o pętlę, zanim wysadzą cię na nowe, szokujące terytorium. To z pewnością przyjemność dla tłumu - czyste, pulchne szaleństwo o północy - iz pewnością niezapomniane przeżycie. Musisz tylko przyjąć zaproszenie. 

Kliknij tutaj, aby zobaczyć zwiastunlub obejrzyj poniżej.
W wybranych kinach w całym kraju + Dostępne w wersji cyfrowej i VOD od 7 lutego 2020 r