Witamy ponownie w „Late to the Party”, cotygodniowym felietonie iHorror, w którym scenarzyści wybierają film z listy „Wszyscy to widzieli” i oglądają go po raz pierwszy. W tym tygodniu miałem wielki przywilej oglądać Wesa Cravena Ohyda, i to jest coś, o czym szybko nie zapomnę!

Krótko podsumowując, zanim naprawdę zaczniemy, Ohyda opowiada historię Horace'a Pinkera (mistrzowsko zagranego przez Mitcha PIleggiego), seryjnego mordercy, którego MO zabija całe rodziny. Młody piłkarz z college'u, Jonathan (Peter Berg), zaczyna mieć koszmary, które wkrótce okazują się psychicznym połączeniem z Pinkerem, co prowadzi do aresztowania zabójcy. Kiedy zostaje zabrany na krzesło elektryczne, Pinkerowi udaje się uwolnić własnego ducha dzięki zdolności opętania innych i podróżowania za pomocą prądu elektrycznego. To, co następuje, to piekielna przejażdżka, gdy Pinker opętał i zabił kilku najbliższych przyjaciół Jonathana, gdy młody człowiek robi wszystko, co w jego mocy, aby go powstrzymać.

Napisany i wyreżyserowany przez Cravena, ten film to błyszcząca perełka w karierze autora horrorów. Każdy zwrot akcji, szok, jeśli wybaczycie grę słów, był rozwinięciem pomysłów, z którymi zaczął się bawić dopiero, gdy napisał i wyreżyserował pierwszą Koszmar na ulicy Elm. W Pinkerze stworzył szaleńca na taką samą skalę jak Kreuger i dał swoim widzom zupełnie nowe źródło paranoi. Jeśli Koszmar wtedy baliśmy się marzyć Ohyda przekonał nas, że włączenie światła lub telewizora może być równie niebezpieczne.

PIleggi i Berg grali ze sobą równie dobrze, jak Englund i Langenkamp zaledwie kilka krótkich lat wcześniej. Jonathan jest niezwykle wrażliwą i otwartą emocjonalnie postacią w sposób, którego nie widzimy u wielu męskich postaci z tego gatunku, i to właśnie jego otwartość sprawiła, że ​​troszczymy się o niego i jego związek z Pinkerem. To także uczyniło go idealną folią dla wściekłego i nieludzkiego Pinkera.

Oprócz Pileggiego i Berga obsadę uzupełniał niesamowity talent, który z łatwością mógł ukraść show. Jeśli przyjrzysz się uważnie, zobaczysz Teda Raimiego grającego menedżera i trenera drużyny piłkarskiej, a Sam Scarber wniósł wojowniczy zapał jako kolega z drużyny Jonathana. Jeśli przyjrzysz się naprawdę uważnie, Craven uzupełnił obsadę niespodziewaną gamą talentów, które grają jak najlepsze polowanie na jajka wielkanocne. Przyjrzyj się uważnie, a dostrzeżesz Heather Langekamp, ​​dzieci Cravena, Jessicę i Jonathana Cravenów, samego Wesa Cravena, a nawet Timothy'ego Leary'ego jako nocnego kaznodzieję telewizyjnego.

Specjalne rekwizyty należą się także młodej Lindsay Parker, która w wieku 9 lat grała najmłodszą ofiarę opętania Pinkera. Młoda Parker rozegrała to do końca, gdy maniakalnie prowadziła sprzęt budowlany i przeklinała jak wysoki na 3 stopy marynarz, zanim Jonathanowi udało się zmusić Pinkera do opuszczenia jej ciała. To był wspaniały moment w filmie pełnym wspaniałych momentów.

Kolejnym punktem, który naprawdę zadziałał w przypadku filmu, jest sposób, w jaki Craven poradził sobie ze scenariuszem. Byłoby zbyt łatwo zacząć od egzekucji Pinkera i półtorej godziny jego szaleństwa później, ale mistrzowskim posunięciem pisarz zaczął w środku szału zabijania Pinkera, kiedy jeszcze żył. Zanim doszło do egzekucji, było już w połowie filmu. Dało nam to czas na poznanie bohaterów i poznanie ich motywacji. Pinker nie był tylko nadprzyrodzonym zagrożeniem. Był także seryjnym mordercą, który zabijał całe rodziny i widzieliśmy, jak to robił. To sprawiło, że jego nikczemność stała się jeszcze bardziej realna, gdy został uwolniony z ciała na krześle elektrycznym.

Jeśli miałbym jedną skargę do filmu, to było to, że było kilka zbyt wielu rzeczy, które pozostały całkowicie bez odpowiedzi. Pojawiły się sugestie, że Jonathan mógł faktycznie być synem Pinkera i kiedy grali na tym przez cały film, ostatecznie zastanawiałem się, czy to prawda, czy nie. Podobnie nie byłem pewien, dlaczego plan Jonathana, by wygnać Pinkera, faktycznie zadziałał i czy ostatecznie w ogóle zadziałał. PIleggi powiedział w wywiadach, że naprawdę myślał, że Wes zamierzał przekształcić film w franczyzę, ale nigdy nie był w stanie tego zrobić. Zastanawiam się, czy niektóre z tych odpowiedzi nie dotyczyły kontynuacji, które nigdy się nie wydarzyły.

Ostatecznie jest to film, który bardzo się cieszę, że w końcu miałem okazję go obejrzeć. Zabawny i mrożący krew w żyłach film był wszystkim, czego fan mógł chcieć od filmu Wesa Cravena. Dało nam pytania i pozostawiło nam odpowiedź na niektóre z nich na temat natury zła i tego, jak sami byśmy zmierzyli się z jego personifikacją. Jak powiedziałem wcześniej, to piekielny film i gorąco polecam obejrzenie go wkrótce, jeśli tak jak ja spóźnisz się na imprezę.

Dołącz do nas w przyszłym tygodniu jako Jakub Davison przyjmuje lata 1981 The Burning! I jak zawsze, poświęć kilka chwil na pozostawienie komentarza lub udostępnienie artykułu, jeśli podoba Ci się to, co widzisz!