W pełni przyznaję, że nie rozumiem, jak tak długo zajęło mi obejrzenie 1978 roku Świt żywych trupów. Wraz z niedawnym i przerażającym odejściem legendy horroru Jerzy A Romero, wydawało się, że to idealny czas, aby usiąść i obejrzeć jeden z jego najlepszych filmów. 

Przy szalonej popularności wszystkich rzeczy związanych z zombie w tym cudownym świecie horrorów, łatwo jest stracić zainteresowanie kolejnym filmem o zombie. Ale Świt żywych trupów to nie byle jaki film o zombie, to jeden z nielicznych, który naprawdę coś znaczył. Pomogło to w stworzeniu podgatunku, który mamy dzisiaj, przez cały czas dostarczając przejmującego przesłania poprzez plamy żywej krwi.

Świt żywych trupów zasłużył sobie na miejsce w książce Stephena Schneidera pt.1001 filmów, które musisz zobaczyć, zanim umrzesz„. To klasyk i kiedy to mówię, czuję się jak zrzędliwy maturzysta, ale tak naprawdę już ich tak nie robią.

Romero stworzył współczesnego zombie Noc żywych trupów, wykraczając poza dawne czasy voodoo, aby stworzyć zaraźliwe zagrożenie, które wszyscy znamy i kochamy. W Świt żywych trupów, oparł się na ożywionej tradycji, aby dodać komentarz na temat chaotycznego, bezmyślnego konsumpcjonizmu tak powszechnego w społeczeństwie, że wciąż odbija się echem, wyraźnym jak dzień, kiedy oglądał go po raz pierwszy w 2017 roku.

Film rozpoczyna się w studiu telewizyjnym po wydarzeniach z Noc żywych trupów. Epidemia zombie wzrosła wykładniczo, zapanowała panika i nikt tak naprawdę nie wie, co robić.

Podczas gdy gospodarze na ekranie się kłócą, uparta dyrektorka telewizyjna Francine (Gaylen Ross) podejmuje decyzję o zaprzestaniu wyświetlania bazgrołów, które informują widzów o „bezpiecznych strefach” w okolicy. Te informacje są nieaktualne i absolutnie nie wyśle ​​nikogo w potencjalną śmiertelną pułapkę. To pierwszy prawdziwy rzut oka na którąkolwiek z naszych bohaterek w filmie i od razu widać, że nie jest wymachującą damą.

Podobno podczas kręcenia Ross odmówił krzyczenia. Francine była silną kobiecą postacią i krzyki osłabiłyby tę siłę. Odmówiła również zagrania postaci, która sama nie walczyłaby z zombie. Ta zdolna pewność siebie, o którą walczył Ross, jest niesamowita. Jej postać nie jest więdnącym kwiatem, jest tak samo niezbędna dla przetrwania grupy jak każda inna.

Jej partner, Stephen (David Emge), reporter drogowy, planuje uciec z chaosu z Francine helikopterem. Ich związek jest pełen szacunku i zrównoważony, a właściwie jest całkiem cudowny.

Dopełnieniem naszej obsady postaci są Peter (Ken Foree) i Roger (Scott H. Reiniger), dwaj najlepsi przyjaciele ze skrzyżowanymi gwiazdami z różnych drużyn SWAT. Spotykają się, gdy ich zespoły próbują oczyścić projekt mieszkaniowy, który odmawia wydania zmarłych Gwardii Narodowej.

Sekwencja obejmuje fantastyczną scenę w piwnicy kompleksu, w której Peter trafia do pokoju pełnego porzuconych ciał.

Gdy kopiec nieumarłych pulsuje i wije się, pragnąc mięsa żywych, Peter staje w obliczu horroru strzelania do każdej osoby z bliskiej odległości. Mogą nie żyć, ale wykonanie tego rozkazu jest traumatyczne. Roger pomaga Peterowi w jego zadaniu i postanawiają połączyć siły. Kiedy ich więź zostaje zbudowana, Roger zaprasza Petera, by dołączył do niego, Stephena i Francine podczas ich powietrznej ucieczki.

Po kilku potknięciach na swojej trasie udają się do (w większości) opuszczonego centrum handlowego i rozbijają obóz. Muszę im przyznać uznanie, ponieważ w przeciwieństwie do lollygaggerów z 2004 roku Świt żywych trupów remake, starają się od razu zabezpieczyć swoją przestrzeń, używając różnych kreatywnych metod zapędzania i blokowania nieumarłych.

Jak wspomniałem wcześniej, akcja filmu w centrum handlowym jest bardzo zamierzona. To świetne miejsce na biwak, ponieważ masz dostęp do wszystkiego, czego potrzebujesz (ubrania, broń, jedzenie, pub The Brown Derby Luv), a także służy jako refleksja nad bezsensowną kulturą konsumencką. Zombie pojawiają się tłumnie, ponieważ wszystkie skutecznie działają na autopilocie, wspinając się w kierunku tego znajomego wygodnego miejsca.

A teraz, na marginesie, chcę poświęcić chwilę, aby powiedzieć, jak bardzo doceniam ujawnienie na początku, że Francine jest we wczesnym stadium ciąży. Pomaga to ustalić oś czasu w całym filmie – możemy zobaczyć ich postępy poprzez wzrost jej dziecięcego brzuszka – i tworzy nowe wyzwanie z tyłu głowy.

Muzykę do filmu stworzyli Dario Argento i The Goblins (niezwiązani, ale „Dario Argento and The Goblins” to świetna nazwa zespołu). Po moim ostatnie ponowne obejrzenie Suspiria, odkryłem, że naprawdę kocham Świt żywych trupówwynik.

Jest dziwnie wesoły i zabawny, ale bardzo przypomina Mall Muzak, którego słuchałeś uwięziony na zatłoczonych ruchomych schodach. Czasami jest to absurdalne, szczególnie w połączeniu z makabrycznymi aktami, których jesteś świadkiem na ekranie. Łączą się, tworząc efekt komiczny, który jest żywy i żywy – ciekawe zestawienie ze śmiercią, którą widzimy na ekranie.

I być może, ogólnie rzecz biorąc, film jest bardziej o życiu niż o śmierci. Nasi bohaterowie uciekają przed śmiercią do własnej bezpiecznej przystani, pielęgnując nowe życie rozwijające się w Francine i celebrując wspólnie spędzony czas, zamiast opłakiwać swój los. To zaskakująco pozytywne jak na film o mięsożernych potworach.

Ku mojej radości, w filmie pojawia się spory epizod samego ojca chrzestnego Gore'a, Toma Saviniego. Naturalnie Savini wykonał wszystkie błędne efekty makijażu. Krew pompuje wspaniałą jasną czerwień, ciało rozciąga się i rozdziera, a miażdżące ukąszenia zombie są trzewne i mięsiste. To wszystko, czego można chcieć od filmu o zombie, a także scena walki z ciastem w twarz. Nie pierdolę cię.

Ogólnie rzecz biorąc, naprawdę mi się podobało Świt żywych trupów i bardzo się cieszę, że w końcu poświęciłem czas na to, aby stało się częścią mojego filmowego słownictwa. Jeśli też go nie widzieliście, zdecydowanie polecam. To może być przestarzałe, ale to cholernie dobry czas.

Aby uzyskać więcej Late to the Party, sprawdź to oglądanie po raz pierwszy Drapieżnik!
Spóźnieni na Imprezę wrócą w najbliższą środę o godz Shauna Hortonawziąć na siebie Lśnienie.

Obraz fabularny autorstwa Chrisa Fischera