Ta recenzja Johna Carpentera w trasie została pierwotnie opublikowana 25 czerwca 2016 r

"Fani horrorów to jedni z najmilszych ludzi na świecie”.

Głos pojawił się znikąd w zatłoczonym holu Majestic Theatre w Dallas w Teksasie. Odwróciłem się, żeby poszukać źródła głosu, i zobaczyłem piękną kobietę po pięćdziesiątce, idealnie ułożoną, od włosów, przez paznokcie, po buty, które idealnie pasowały do ​​koloru jej bluzki. Krótko mówiąc, NIE była tym, kogo spodziewałem się zobaczyć na koncercie legendarnego mistrza horroru John Carpenter.

„Tak, naprawdę możemy być”, odpowiedziałem z uśmiechem.

„Tak, MY możemy” – powtórzyła z naciskiem.

Podczas gdy ta elegancko ubrana dama dalej ze mną rozmawiała o swojej miłości do Texas Frightmare Weekend i wszystkiego, co związane z Johnem Carpenterem, zacząłem rozglądać się po sali po zgromadzonym tłumie. Byliśmy metaforycznym tyglem. Różnice rasowe, płciowe i wiekowe nie miały znaczenia w grupie zagorzałych fanów, którzy zebrali się, by być świadkami, jak mistrz wykonuje muzykę, którą skomponował do swoich filmów i dwóch niedawno wydanych albumów, Zagubione motywy i Zagubione motywy II.

Kiedy drzwi się otworzyły, podniecenie ustąpiło w głuchym ryku, gdy ludzie zatrzymywali się przy otwartych barach na drinki i kierowali się na swoje miejsca. Wewnątrz teatru poziom energii był wysoki. Nikt z nas tak naprawdę nie wiedział, czego się spodziewać po tym koncercie. Wszyscy słyszeliśmy niejasne opisy. Miałem dwóch przyjaciół, którzy widzieli ten program wcześniej, a ich opisy działały na moją wyobraźnię. Carpenter z zespołem gra swoją muzykę, podczas gdy obrazy z jego filmów były wyświetlane na ekranie za nim.

Pytanie, które zdawało się być na ustach wszystkich, brzmiało: „Czy nazywamy Johna Carpentera mistrzem horroru, czy też przez cały ten czas był on bogiem rocka w przebraniu?”

Gdy światła przygasły, a kurtyny się podniosły, gdy John Carpenter i jego zespół wkroczyli na scenę, jak te pierwsze obrazy Kurta Russella jako Snake'a z Ucieczka z Nowego Jorku pojawił się na ekranie, a muzyka przebiła się przez klatkę piersiową każdego członka tej widowni, odpowiedź stała się jasna. Ten człowiek jest OBA!

Przez półtorej godziny, z najkrótszą przerwą między utworami, Carpenter trzymał publiczność w mocnym uścisku pięści. Mężczyzna jest showmanem i wydawał się zachwycony i zadowolony, że muzyka i obrazy mówią same za siebie, zamiast udzielać wyjaśnień lub mówić o swoich kompozycjach. Jego komentarze były krótkie, ale zostały fachowo przygotowane, aby utrzymać tempo.

„ZNANY JESTEM Z REŻYSERA HORRORÓW” – ryknął do mikrofonu w połowie programu. "I. MIŁOŚĆ. HORRORY. HORRORY BĘDĄ TRWAĆ… ZAWSZE”.

Gdy słowo „na zawsze” rozbrzmiewało echem po salach, Cody Carpenter, syn Johna z Adrienne Barbeau i genialny muzyk sam w sobie, rozpoczął znajomą, wstrząsającą kadencję 5/4 tytułowego tematu legendarnego utworu Carpentera. Halloween. Ten film, który dosłownie wysyłałem setki razy, nabrał nowego życia z mocą i intensywnością, którą może przekazać tylko muzyka na żywo. Nie można było się nie zastanawiać, jak by to było oglądać cały film w ten sposób z partyturą graną na żywo przez ten zespół.

A skoro mowa o jego zespole, gitarzysta prowadzący, Dan Davies, sam jest królem rocka. Być może słyszałeś już o jego ojcu. Nazywał się Dave Davies i był w małym brytyjskim zespole THE KINKS! Talent Daviesa wydawał się ledwie powstrzymywany, jego gitara była przedłużeniem jego ciała, gdy przez całą noc popychał instrument od wypełnionego strachem jęku do przerażonych krzyków. Jest niezaprzeczalnie genialnym spadkobiercą spuścizny swojego ojca i to nie przypadek, że koncertuje z Carpenterem. Reżyser jest jego ojcem chrzestnym.

Publiczność reagowała własnymi okrzykami i okrzykami, gdy każdy numer dobiegał końca, równie podekscytowana muzyką filmową Carpentera, jak i jego nowymi kompozycjami. Wyjątkowe utwory, takie jak „Wraith”, którego rytmiczna melodyczna kadencja kropli deszczu rozszerzyła się do zapadającego w pamięć i piekielnego Bolero, zanim powróciła do swoich cichych początków, oraz „Vortex”, który pochłonął publiczność wirującymi, pierwotnymi kolorami dźwięku, dowodzą, jak mistrz syntezy Skład Stolarz może być. Piękny „Purgatory” ze swoją powolną budową, od surowych melodii fortepianowych po rytmy inspirowane jazzem i funkiem z rozległymi syntezatorami smyczków, to utwór, którego ten pisarz nigdy nie zapomni.

To była podróż, którą publiczność miała zaszczyt odbyć z kompozytorem, wypełniona momentami, których fani filmów Carpentera nigdy nie zapomną: mgła maszyny dymnej wypełniająca scenę jako nawiedzona uwertura do lat 1980. Mgła rozpoczęło się i mściwe duchy Elizabeth Dane powoli wkroczyły na ekran sceny, szaleńcza interpretacja muzyki z W paszczy szaleństwa jak Sam Neill uległ mocy słów Suttera Caine'a, Hobb's End stał się wioską potworów, a Roddy Piper skopał tyłki do muzyki z Oni żyją.

Gdy wieczór dobiegał końca, Carpenter ponownie nachylił się do mikrofonu. Podziękował nam za przybycie na koncert i zalecił ostrożność w drodze z Majestic do domu, ponieważ… Christine będzie dziś wieczorem na autostradzie. Gdy on i zespół zakończyli ostatnie refreny utworu „Christine Attacks” z klasycznego filmu o zabójczych samochodach, publiczność wstała jak jeden mąż, aby jeszcze raz podziękować temu człowiekowi za horror i muzykę.

Czytelników zachęcam. Skorzystaj z mojej rady i odbierz kopię Zagubione motywy i Zagubione motywy 2 Dzisiaj. Zgaś światła, włącz muzykę i płyń na fali muzycznego geniuszu jednego z najlepszych twórców horroru. John Carpenter: scenarzysta, reżyser i tak, bóg rocka.