Sześć czy siedem lat temu u austriackiego filmowca Jamesa Quinna po raz pierwszy zdiagnozowano schizofrenię. Potem nastąpiło pięć lat niewyobrażalnego horroru, jakiego my, fani gatunku, prawdopodobnie nigdy nie doświadczymy.

Dwa lata po prostu starania się o odpowiednie leki i dawkowanie plus dodatkowe trzy lata, podczas których życie zdawało się rzucać na niego każdym rodzajem piekła, jakie można sobie wyobrazić. Były próby samobójcze i utrata przyjaciół, gdy zaczął otwierać się na temat swojej choroby psychicznej i po prostu nie mogli poradzić sobie z tym, co się działo.

W chwili czystej desperacji postanowił nakręcić film, który, jeśli odniesie sukces, pokaże światu część tego, przez co przeszedł. Ten krótki film nazywał się Prawo Sodomy. Pisał sceny, w których jego umysł znajdował się w stanie maniakalnym, aw pewnym kluczowym momencie sfilmował nawet samego siebie w środku epizodu maniakalnego w scenie, która jest trzewna i przerażająca w sposób, który trzeba zobaczyć, aby w to uwierzyć.

W równie śmiałym posunięciu wysłał ten film krótkometrażowy na pierwszy w historii Festiwal Filmowy Koszmary w Columbus w stanie Ohio i został wybrany do wyświetlania o północy. Ku jego dalszemu zdumieniu, zdobył nagrodę za swoje wysiłki.

To właśnie ta wygrana zaczęła zmieniać życie Quinna. Od razu przystąpił do kolejnych projektów i założył Sodom oraz Chimera Productions. Wkrótce robił Ciało Pustki który był pokazywany na tegorocznym Festiwalu Filmowym Koszmary.

Ciało PustkiOficjalne streszczenie na IMDb jest następujące:

Flesh of the Void to strasznie niepokojący eksperymentalny horror o tym, jak by to było, gdyby śmierć była naprawdę najstraszliwszą rzeczą, jakiej można doświadczyć. Ma być podróżą przez najgłębsze ludzkie lęki, zgłębiając temat w wysoce groteskowy, brutalny i ekstremalny sposób.

„Byłem prawie pewien, że naprawdę chcę kręcić na filmie” — wyjaśnił mi Quinn, gdy rozmawialiśmy przez Skype'a kilka dni po zakończeniu festiwalu. „Kiedy kręciłem, nie miałem środków ani doświadczenia, aby to zrobić Prawo Sodomy, ale wiedziałem, że muszę to zrobić dla tego projektu”.

Zaczęło się od kilku rolek Kodachrome, jednej z najwcześniejszych form filmu. W rzeczywistości film był tak stary, że chemikalia potrzebne do jego wywołania już nie istnieją. Aby jednak nie dać się prześcignąć, Quinn zaczął eksperymentować z własnym procesem chemicznym w celu wywołania filmu.

„Niektóre rolki w ogóle się nie rozwijały lub wychodziły całkowicie czarne. Te, które to zrobiły, były najbardziej ziarnistymi i obrzydliwymi rzeczami, jakie kiedykolwiek widziałem!” Quinn był zachwycony. „Wziąłem nawet negatywy i po wywołaniu położyłem je na ziemi, aby dodać rysy i ziarnistość. To wszystko dodało całościowego wyglądu”.

Zgodnie z resztą jego procesu, pisanie, kręcenie i filmowanie odbywało się pozornie nie po kolei. Wyszukiwał lokalizacje, a następnie wracał do domu, aby napisać swoje surrealistyczne sceny, a następnie wracał do miejsc, które znalazł, aby nakręcić. Ostatecznie podzielił film na trzy akty, w każdym z nich zastosowano inny rodzaj filmu. Akt pierwszy to Kodachrome; Akt drugi był nowoczesnym Super 8, a ostatni akt został nakręcony przy użyciu 16 mm.

„To ciągły wzrost jakości pod względem ostrości i ziarnistości” — mówi. „Myślę, że w trzecim akcie jest dużo piękna. Starałem się stworzyć i pokazać piękno w przerażających i obrzydliwych rzeczach”.

Wygląda na to, że proces zadziałał. To był moment, którego nikt, kto był na Nightmares Film Festival 2017, nie zapomni, ponieważ Quinn otrzymał nagrodę dla najlepszego filmu pełnometrażowego, a my widzieliśmy, jak młody człowiek ogarnięty emocjami wyjaśnia, że ​​festiwal uratował mu życie i że będzie wracał co roku, niezależnie od tego, czy miał film na festiwalu, czy nie, bo to tak wiele dla niego znaczyło.

„To zmieniło moje życie” – powiedział mi. „Przez całe życie lubiłem samotność, ale zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę podobało mi się bycie częścią społeczności, w której mam tutaj rodzinę”.

Kiedy nasz wywiad dobiegł końca, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że spędziłem pół godziny na rozmowie z chyba najbardziej wrażliwym filmowcem, jakiego kiedykolwiek spotkałem… człowiekiem, który przeszedł przez osobiste piekło, które zmiażdżyłoby innych ludzi i znalazł sposób tworzenia z tego zniszczenia. To twarz, która zmieni krajobraz eksperymentalnego horroru. Właściwie już to zrobił.

Więcej informacji na temat Ciało Pustki, możesz śledzić film na Facebook. I miej oczy szeroko otwarte. Nie słyszeliśmy ostatniego o Jamesie Quinnie.