Kilka miesięcy temu spadł pierwszy zwiastun koty, musical Andrew Lloyda Webbera, a internet zbiorowo postradał zmysły. W zeszłym tygodniu został otwarty w kinach i ludzie znowu go stracili.

Reakcje były tak histeryczne, że moje myśli w naturalny sposób zwróciły się ku jeszcze jednemu musicalowi z lat 1980., który zawrócił niejedną głowę i wywołał niemal taką samą histeryczną reakcję krytyków i publiczności bez pomocy internetu. mówię o Carrie: Musical, program, na punkcie którego, przyznaję, mam obsesję, odkąd po raz pierwszy usłyszałem o jego istnieniu dwie dekady temu.

Carrie: Musical zaczyna się…

Adaptacja powieści Stephena Kinga pt. Carrie rozpoczął swoją podróż na scenę Broadwayu w 1981 roku - w tym samym roku koty po raz pierwszy zagościł na scenie londyńskiego West Endu – po tym, jak Lawrence D. Cohen i Michael Gore pojawili się na przedstawieniu awangardowej opery Albana Berga, Lulu. Opuszczając Metropolitan Opera House, jeden powiedział drugiemu, że to jest to Carrie wyglądałby jak opera.

To był moment jak błyskawica, który skierował ich na długą i krętą drogę na scenę.

Cohen był już bardzo zaznajomiony z materiałem źródłowym. Napisał scenariusz do filmowej wersji Briana de Palmy Carrie z Sissy Spacek i Piper Laurie w rolach głównych i od razu rozpoczął pracę nad książką do musicalu. (Dla tych, którzy nie chodzą często do teatru muzycznego, „książka” musicalu to wszystko, co jest powiedziane między piosenkami.)

W międzyczasie Gore zwerbował swojego przyjaciela, Deana Pitchforda – obaj pracowali razem nad filmem sława– zacząć pisać piosenki do serialu.

Minęło siedem lat, zanim czterotygodniowa próba odbyła się poza miastem w Stratford-upon-Avon.

Nowicjusz Linzi Hateley zdobył upragnioną rolę Carrie White, a legenda teatru muzycznego Barbara Cook wcieliła się w rolę swojej matki Margaret. Piosenkarka Darlene Love również pojawiła się w serialu jako sympatyczna nauczycielka Carrie, a Debbie Allen wkroczyła do choreografii.

Miał wszystkie elementy hitu i niesamowitych ludzi, zarówno na scenie, jak i poza nią, którzy pracowali, aby tak się stało. Ale jak powiedziała słynna performerka z Broadwayu, Elaine Stritch: „Wiesz, nigdy nie wiadomo”.

Problemy zaczęły się niemal natychmiast w przypadku zaawansowanej technologicznie produkcji. Po pierwsze, nie mogli oblać Carrie sztuczną krwią pod koniec programu bez zwarcia jej mikrofonu.

Potem był moment, kiedy Cook został prawie ścięty przez stały fragment podczas zmiany sceny. Aktorka zrezygnowała tej nocy, ale zgodziła się zostać do czasu znalezienia zastępcy.

Musical i muzyka były nierówne. Sceny i piosenki między Carrie i Margaret były wspaniałe, z wielkim, niemal operowym wyczuciem, z szybującymi melodiami i intensywnymi emocjami. Tymczasem piosenki dla kolegów z klasy Carrie były przesycone rockiem i popowymi balladami, z mdłymi tekstami, które zmieniały wszystkich w karykaturę, a nie w pełni zrealizowaną postać.

Na Broadway

Pomimo oczywistych i ciągłych problemów - przepisywanie scenariusza odbywało się po każdym występie - serial przeniósł się na Broadway kosztem około 8 milionów dolarów. W tamtym czasie była to wygórowana suma pieniędzy za przedstawienie na Broadwayu.

Betty Buckley, która pojawiła się jako panna Collins w filmowej wersji Carrie i który był uznaną gwiazdą teatru muzycznego po występach w 1776 i – czekaj na to –koty, wcieliła się w rolę Margaret White, podczas gdy Hateley i Love dokonali transferu wraz z serialem.

Buckley wniosła nieustępliwość i energię, których Cook brakowało w jej występie, a sceny między nią a Hateley zapierały dech w piersiach, zwłaszcza w piosence „And Eve Was Weak”. Numer ma miejsce, gdy Carrie wraca do domu po swojej pamiętnej chwili pod prysznicem i próbuje powiedzieć matce, co się stało.

Poniższy film z piosenką łączy nagrania z płyty rezonansowej na Broadwayu w połączeniu z filmem nagranym zarówno podczas występów w Anglii, jak i w Ameryce, aby dać wyobrażenie o tym, co widzieli widzowie, gdy program został otwarty w zapowiedziach 28 kwietnia 1988 roku.

Reakcje publiczności i krytyków były mieszane. Buckley otwarcie mówił o tym, że publiczność wygwizdała koniec występów, dopóki ona i Hateley nie wstali z miejsca, w którym „umarli” na scenie, w którym to momencie publiczność stała jak jeden w owacjach, które trwały kilka minut.

Podobnie jak koty który właśnie pojawił się w kinach, to był musical wszyscy mówiono, ale inwestorzy zaczynali się denerwować. Pomimo wyprzedanych koncertów podczas pokazów, zaczęli wyciągać pieniądze z programu i 15 maja 1988 roku, po 15 pokazach i pięciu występach, pokaz został zamknięty.

Jego niesława trwała przez lata, a wielu twierdziło, że gdyby wszyscy, którzy twierdzili, że widzieli program podczas jego pierwszego występu, faktycznie tam byli, program byłby niekwestionowanym sukcesem.

Zyskał status kultowego. Krążyły bootlegi z nagraniami z płyty rezonansowej Broadwayu i wielu pytało, czy kiedykolwiek jeszcze ujrzy światło dzienne?

Odpowiedź nadeszła w 2009 roku, kiedy zespół kreatywny zebrał się, aby przyjrzeć się temu, co stworzyli. Zaczęli przerabiać program, usuwając go z jego naładowanego technologią poprzednika, usuwając stare piosenki i pisząc nowe.

Odbyli odczyt pokazu, który doprowadził do kolejnych warsztatów i kolejnych i 24 lata po jego fatalnym biegu, Carrie: Musical ponownie otwarty, tym razem Off-Broadway, z Molly Ranson jako Carrie i Marin Mazzie jako Margaret.

Program, po dziesięcioleciach, w końcu zyskał trochę uwagi, na którą zasługiwał, ponieważ pojawiły się pozytywne recenzje serialu i jego gwiazd. Otrzymał również swoje pierwsze w historii oficjalne nagranie obsady, które jest dostępne w iTunes, Amazon i różnych innych sklepach internetowych.

Możesz posłuchać jednego z utworów, „Evening Prayers”, który pojawia się po tym, jak Margaret wyprowadza Carrie z piwnicy po ich kłótni podczas „And Eve Was Weak” poniżej.

Od pierwszej adaptacji w 1976 r. Carrie urzekła publiczność i być może dlatego była przenoszona na duży ekran i telewizję częściej niż jakakolwiek inna powieść Kinga.

Obecnie trwają nawet rozmowy na temat kolejnej adaptacji.

Jednak musicale filmowe powracają i rzeczywiście nadszedł czas, aby porozmawiać o udostępnieniu tej konkretnej iteracji historii szerszej publiczności.