Proszę o ciszę reżyser-gwiazda John Krasinski nigdy nie był fanem gatunku horroru. W rzeczywistości Krasiński mówi, że bardzo łatwo się boi.

Trzeba by było bardzo specjalnego horroru, żeby przyciągnąć Krasińskiego i właśnie to odkrył Krasiński, czytając scenariusz do Proszę o ciszę. „Kiedy wysłano mi scenariusz, byłem zaintrygowany, ponieważ był to horror-thriller, w którym oczywiście nigdy wcześniej nie pracowałem” - mówi Krasinksi, który przepisał scenariusz Bryana Woodsa-Scotta Becka przed rozpoczęciem filmowanie. „Powiedziano mi, że scenariusz miał świetny chwyt i tak się stało. Kiedy przeczytałem scenariusz, pomyślałem, że to historia, którą można przekształcić w klasyczny horror ”.

Proszę o ciszę opowiada historię rodziny żyjącej w całkowitej izolacji na farmie, ukrywającej się przed złowrogim nadprzyrodzonym duchem, który reaguje na dźwięk. Krasiński i jego prawdziwa żona, aktorka Emily Blunt, zagrajcie w filmie Lee i Evelyn Abbott. „Chociaż scenariusz był przerażający, był też metaforą rodzicielstwa, co poruszyło we mnie strunę” - mówi Krasiński. „Mam dwoje małych dzieci i zrobiłabym wszystko, aby je chronić”.

DG: Co przyciągnęło cię do tego projektu?

JK: Pomyślałem, że to może być coś więcej niż tylko straszny film, dlatego chciałem przepisać scenariusz i skupić się na uniwersalnym lęku związanym z rodzicielstwem, o którym wiedziałem, że każdy, a na pewno każdy rodzic, może zidentyfikować z.

DG: Dlaczego czułeś, że musisz wyreżyserować ten film, zamiast po prostu w nim grać?

JK: Uwielbiam reżyserować i czułem się, jakbym był najlepszą osobą do wyreżyserowania tego filmu ze względu na to, co wniosłem do historii, biorąc pod uwagę moje własne doświadczenia rodzicielskie. Z tego powodu czułem, że jestem w stanie napisać scenariusz na nowo w sposób, który wprowadził maksimum napięcia i napięcia do historii. Chodzi o rodzicielstwo i ochronę dzieci przed złem oraz o tym, jak my, jako rodzice, mamy na to obsesję. Chciałem, żeby ten film był przerażający, ale też miał inspirującą, prawdziwą wizję.

DG: Jak opisałbyś nadprzyrodzone zagrożenie, które ta rodzina napotyka w filmie?

JK: Jest coś, co chce ich skrzywdzić, jest też metaforyczny aspekt rodzicielstwa oraz strach i paranoja, które towarzyszą martwieniu się o swoje dzieci. Wiemy, że na świecie są źli ludzie, którzy chcą ich skrzywdzić. Ale w pewnym momencie nie możesz chronić swoich dzieci przed prawdziwym światem. Musisz pozwolić im wyjść do prawdziwego świata i doświadczyć dobra i zła, niebezpieczeństw.

DG: Jak opisałbyś dynamikę rodziny, która istnieje w filmie?

JK: Dynamika rodzinna obecna w filmie jest wstrząsająca i wyjątkowa. Są uwięzieni w żywym koszmarze i muszą wybierać między przetrwaniem a rozkwitem, a czy chcesz po prostu przeżyć to, co się z tobą dzieje, czy chcesz żyć? Emily ma w filmie scenę, w której mówi, że nie wystarczy im po prostu przeżyć. Ona nie chce tak żyć. Chce życia pełnego spełnienia. Chce się rozwijać. Chce żyć w cieple.

DG: Jak opisałbyś wygląd i tonację filmu?

JK: Ma klasyczny charakter, wydaje się i wygląda ponadczasowo i jest pełen pewnych ujęć. Historia rozgrywa się na odległej farmie i wokół niej, a film ma wygląd epickiego westernu i sprawia wrażenie, jakbyśmy zostali zabrani do innej galaktyki, w inny czas i miejsce, a film ma bardzo nostalgiczny klimat do tego. Operatorka była nieugięta, że ​​kręcimy na filmie, i miała rację, ponieważ nadał filmowi nostalgiczny wygląd, a tego właśnie chciałem. Mimo że jest to film studyjny, filmowanie było nieprzyjemnym doświadczeniem, które było trzy razy trudniejsze niż mój poprzedni reżyser.

DG: Skoro nie jesteś fanem horrorów, jakie wpływy wnieśliście do tego filmu?

JK: Każda dobra historia, niezależnie od gatunku, ma dramat i napięcie. To z pewnością prawda w przypadku komedii, które robiłem w przeszłości. Kiedy robiłem serial telewizyjny Biuro, to była oczywiście komedia, ale w tym serialu też było wielkie napięcie i na to zareagowała publiczność. Z Proszę o ciszęMiejmy nadzieję, że ludzie, oglądając film, pomyślą o swoich dzieciach, swojej rodzinie i, miejmy nadzieję, zadają sobie pytanie: co bym zrobił w tej sytuacji? Lee i Evelyn mają dwoje dzieci, a ja mam dwoje dzieci, więc nie ma w tym nic manipulacyjnego, przynajmniej z mojego punktu widzenia. Będziesz dbał o tę rodzinę i terror, z jakim mają do czynienia w filmie.

DG: Jak opisałbyś rolę ciszy w filmie?

JK: Cisza to film. Cisza może oznaczać różne rzeczy i może mieć dobre i złe konotacje w naszym życiu. Jest wytchnienie, jest przerażenie i potrzeba milczenia, ponieważ jesteś ścigany i doświadczasz czystego terroru. Czy możesz żyć spokojnie, w ciszy i jak długo? Nikt nie może wiecznie żyć w ciszy. A jeśli od tego zależy twoje życie?

Proszę o ciszę ukaże się w kinach w Ameryce Północnej 6 kwietnia 2018 roku.