Po szalonym zeszłorocznym finale drugiego sezonu nic w „Hannibalu” nie było pewne. Naprawdę nie miałeś pojęcia, jak sprawy potoczą się w trzecim sezonie i kto przeżyje, by być jego częścią. Czterech głównych bohaterów serialu było martwych lub wykrwawiających się.

Pięknie wykonana seria zawsze była trochę buntownicza. W pierwszych dwóch sezonach ustanowił nowy świat, który wziął tylko fragmenty książek Thomasa Harrisa i przekształcił te pomysły w coś innego, aby stworzyć bardziej wciągający i szalony świat. Jest to jeden z nielicznych przypadków, w których mieszkańcy wioski w Internecie nie przenieśli się do swoich sieci społecznościowych z pochodniami i widłami w złości, że serial nie trzyma się blisko materiału źródłowego. To naprawdę duży skok w stosunku do tego materiału, ale jednocześnie jest to najlepiej napisany list miłosny, jaki kiedykolwiek przekazano literaturze grozy.

Kilka pierwszych odcinków trzeciego sezonu udaje się bardziej uwolnić od tego materiału źródłowego, a także wychodzi na bardzo tandetną kończynę i oddziela się od atmosfery i struktury pierwszych dwóch sezonów.

W tym sezonie Hannibal znajdzie we Włoszech. On i dr Du Maurier (Gillian Anderson) nadali sobie nowe tożsamości. Widzimy naprawdę dobrze zmieniającą się dynamikę między tymi dwoma. Ich relacja „Oblubienica Frankensteina” w stylu retro jest genialna. Szybko stali się moją ulubioną parą od zawsze.

Hannibal oczywiście nie przestał zjadać ludzi. Nadal konsumuje ludzi, ale z każdym posiłkiem przybliża Du Mauriera do swojego świata.

Nigdy nie myślałem, że pokocham Andersona w połączeniu z kimś bardziej niż ja i Duchovny w „The X-Files”, ale ten związek udowodnił, że się mylę. Ci dwaj są razem niesamowici.

Du Maurier nieustannie kwestionuje sposoby Hannibala, ale nie ucieka przed nimi. Im dłużej są razem, tym więcej prawdy jest w stanie przekazać Hannibalowi. Posuwa się nawet do tego, by powiedzieć mu, że w końcu zostanie złapany.

Zdrada i zerwane relacje między Hannibalem i Willem Grahamem, które napędzały ostatnie kilka minut drugiego sezonu, są jak dotąd głównym tematem sezonu.

Graham poluje na Hannibala. Jego powody nie są do końca jasne. W tym właśnie tkwi wiele obaw. Co zrobi, gdy dotrze do Hannibala? Podchodzi do pościgu z wybaczeniem, ale to nie znaczy, że nie zabiłby Hannibala, gdyby miał szansę. Ścieżka Grahama jest wiele razy bardziej przerażająca niż ścieżka Hannibala. Wiemy, kim jest Hannibal, ale Will Graham wciąż jest na płocie i jest bardziej dziką kartą, jeśli chodzi o to, co się stanie.

W trzecim sezonie „Hannibalowi” udaje się zabić, aby się uratować. Serial jest jednym z najpiękniej nakręconych programów telewizyjnych, jakie kiedykolwiek widziałem, a podejście narracyjne jest fascynujące. Ale pierwszy i drugi sezon zawsze cierpiał z powodu przykuty do cotygodniowego elementu proceduralnego przestępstw. Zawsze myślałem, że NBC wstrzyknęło jej aspekt procedury kryminalnej, aby grać bezpiecznie z czymś, co jest im znane. Jednak „Hannibal” nie musiał grać ostrożnie. W rzeczywistości musi być niepohamowany. W trzecim sezonie otrzymujemy dokładnie to. Niemal czujesz, że Brian Fuller i zespół przejmują pełną kontrolę.

Zamiast sprawiać, że obława we Włoszech wydaje się być wielkim hitem produkcyjnym, idą w przeciwnym kierunku. Kilka pierwszych odcinków przypomina nieokiełznany film niezależny. Przeskakuje chronologicznie, nie trudzi się tłumaczeniem i zmienia ustaloną estetykę spektaklu na 11.

Wynik Briana Reitzella nadal jest postacią samą w sobie. Jego użycie dźwięków na granicy zniekształconej melodii jest bardziej nawiedzone i niekonsekwentne niż kiedykolwiek. Miej ucho na odwet od dźwięków kapania, które Will Graham słyszał w swojej celi podczas drugiego sezonu. Reitzell nieustannie opowiada podprogową historię, która krzyczy jak zespół jazzowy, który został wychowany przez dętą perkusję i horror. „Hannibal” nie byłby „Hannibalem” bez jego dźwięków.

Kilka pierwszych odcinków trzeciego sezonu „Hannibala” to świetny i dezorientujący początek. Zmieniając się od góry do dołu, staje się również swoim własnym spektaklem. Mogę teraz stanowczo powiedzieć, że nie ma nic takiego. Po zjedzeniu rzadkiego kołka i wypiciu kofeiny, podczas gdy sąsiedni sąsiad gra włoską muzykę operową, czuje się jak w przytomnym śnie.