Capcom i deweloper Ninja Theory właśnie wydali Devil May Cry: Edycja ostateczna, zaktualizowana wersja restartu (to brzmi dziwnie na głos), ale czy jest dobra? Cóż, dla tych z Was, którzy już grali Dmc, znasz już odpowiedź na to pytanie. Ale najpierw trochę o historii.

Cóż innego można powiedzieć o tej historii niż ta, którą widziałeś już tysiąc razy, a zobaczysz ją jeszcze tysiąc razy. Mamy Twojego typowego, zdenerwowanego, Hot-Topic gotyckiego młodego dorosłego Dantego, który jest tym, co dorośli postrzegają jako „fajną młodzież”. Jest wyposażony w skórzaną kurtkę i wsuwa skórzane spodnie do rozwiązanych butów, więc wiesz, że go to nie obchodzi! Pije i imprezuje, a do gry wprowadza go dwie dziewczyny, które siedzą z tyłu limuzyny, więc wiesz, że jest damą. Och, a także jest prawie nieśmiertelny i zabija demony, więc jest trochę jak złoczyńca ze złotym sercem. Niedługo potem starożytny demon w postaci bogatego potentata biznesowego, który chce zniszczyć ludzkość, odkrywa istnienie Dantego i nakazuje go wyeliminować. Istnieje jednak tajny zakon o nazwie „Zakon” (no dobra, poważnie? Nie mogli wymyślić nic, by to nazwać?) Prowadzony przez jego brata bliźniaka Vergila i pokazuje Dantemu, kim naprawdę jest. Otrzymuje pomoc od Kat, jego potencjalnej miłości, która jest bladą laską, która nosi wszystkie czarne symbole i maluje sprayem, aby Dante mógł wejść i wyjść z Limbo (gdzie toczą się bitwy). To zmienia postawę Dantego „nie obchodzi mnie to” i postanowili ocalić świat. A więc u podstaw opowieść jest dość nieoryginalna, z każdym frazesem z gatunku wrzuconym tam na dokładkę. Osobiście mam trudności z graniem jako grubogłowy koleś, którego jedynymi zmartwieniami są piwo i cipka, ale na szczęście obrót jego osobowości jest mile widziany. Sam Vergil również przechodzi ewidentnie zasygnalizowaną zmianę, ale nie zepsuje tego. Będziesz mógł to odgadnąć w ciągu kilku chwil od spotkania z nim. Ogólnie rzecz biorąc, jest to historia, na której tak naprawdę nie będziecie się przejmować, ale bardziej przejdziecie przez ruchy. Nie chodzi o to, że nie obchodzą mnie postacie, po prostu się z nimi nie czuję. Jasne, Dante zachowuje się jak rozpieszczony, głośny bachor, ale po dwóch pierwszych poziomach jego serce zaczyna się ujawniać i zaczynasz kibicować mu.

To powiedziawszy, jest to cholernie niesamowita gra! Powracający gracze będą zadowoleni, że wiele zostało ulepszonych lub dodanych do gry, aby znów wyglądała świeżo. Gra jest nieco trudniejsza, a wrogowie mogą reagować inaczej niż gracze pamiętają, a po ukończeniu gry można wprowadzić jeszcze więcej poprawek, a trudność gry można podnieść do szalonych poziomów, aby gra była tak trudna, jak chcesz. Istnieją nawet misje bonusowe, takie jak poboczna historia Vergila. Inne zawarte w nim skórki to możliwe do odblokowania skórki zarówno dla Dantego, jak i jego broni, aby było interesujące. Sam główny tryb fabularny nie powinien zająć ci więcej niż 10 godzin, nawet z bocznym szukaniem ukrytych gadżetów, ale po przejściu gry najprawdopodobniej będziesz kuszony, aby ponownie przejść poziomy, aby odblokować wszystkie ukryte drzwi lub znaleźć każda zagubiona dusza. Więc nie martw się, jest wiele powtórek do znalezienia. Gdybyś miał na to spojrzeć Dmc po prostu wydawałoby się, że jest to guzik do guzików, którym zapewne jest, ale Dante ma wiele ruchów do odblokowania, które wspaniale kontrolują. Myślę, że to jedna z najlepszych rzeczy Dmc są kontrole. Są gładkie i płynne oraz reagują niesamowicie dobrze, co jest niezbędne, gdy zabijasz demony i platformówkę.

W miarę ulepszania broni i umiejętności Dantego gra będzie przedstawiać więcej wyzwań do pokonania, których nauczysz się w miarę postępów. Wrogowie staną się również bardziej wymagający dzięki różnym technikom i pancerzom lub będą mieli bardzo specyficzne wrażliwe części, które należy trafić. Nie martw się jednak, ponieważ wyzwania te stają się coraz trudniejsze, gra nauczy Cię, jak korzystać z każdej z tych sztuczek i stopniowo je łączyć i wykorzystywać. To bardzo sprytne rozwiązanie dla gry, ponieważ niektóre gry ostatnio wydają się rzucać Cię w sam środek gry i mówić „tonąć lub pływać”. To stara metoda rozgrywki, której bardzo brakowało.

Capcom może również pochwalić się, że gra działa w 60 klatkach na sekundę, więc jest szybka jak diabli i nie przegapisz jej ani jednego, a także wyostrzonej grafiki. To bardzo przyjemna prezentacja do obejrzenia, a efekty dźwiękowe dają trochę radości, gdy tniesz i przebijasz się przez demony. Fani nu metalu i remiksów klubowych / techno polubią tę ścieżkę dźwiękową, ponieważ gra prawie bez przerwy, ale jeśli chodzi o ludzi takich jak ja, ukojenie znalazłem, wiedząc, że możesz wyłączyć muzykę.

Ninja Theory dobrze poradził sobie z tworzeniem świetnej gry. Devil May Cry: Edycja ostateczna ma cenę 39.99 $ i za tyle, ile podobała mi się gra, myślę, że to trochę za dużo. Powiedziałbym, że gdyby to było dziesięć dolarów mniej, byłby to zdecydowany zakup, ale tak jest, czekałbym na sprzedaż lub niewielki spadek ceny. W końcu gra jest absolutnym hitem z mnóstwem do zrobienia i mnóstwem rzeczy, po które wrócisz, bonusy i wyzwania, która wygląda i gra fantastycznie, ale cienka jak papier, banalna historia sprawia, że ​​jest trochę nieciekawa.

[youtube id = ”t8Fv9dh8Jfk”]