Największe i najintensywniejsze horrory często mają w sobie ziarno prawdy. Ziarno faktu wśród fikcji, które wzmaga terror. W Wekufe: Pochodzenie zła, Javier Attridge zaprasza widzów w podróż na spokojną, odosobnioną wyspę Chiloe, która skrywa mroczną tajemnicę i, jeśli to możliwe, jeszcze mroczniejszą obecność.

W Chiloe, niedaleko wybrzeża Chile, 70% całkowitego wskaźnika przestępczości stanowią przestępstwa na tle seksualnym. Mnożą się gwałty, kazirodztwo i molestowanie, a miejscowi często obwiniają złą, demoniczną obecność za popełnienie lub spowodowanie popełnienia zbrodni przez mężczyzn. Ale to tylko jeden z sekretów, które można odkryć na Chiloe, a Attridge sięga głęboko, aby opowiedzieć historię, która mogła pochodzić tylko z tego odosobnionego zakątka świata.

Na początku filmu Paula i Matias udają się do Chiloe, aby Paula mogła przygotować dla swojego uniwersytetu reportaż na temat statystyk przestępczości i ich związku z legendą o demonie trauca. To złożona postać z odpowiednią kombinacją siły i słabości, która czyni ją idealną dziewczyną finałową. Matias, przystojny chłopak Pauli, chce kręcić filmy, a temat jej reportażu pobudził jego wyobraźnię do nakręcenia horroru found footage opartego na lokalnej mitologii. Razem zaczęli przeprowadzać wywiady z mieszkańcami i układać w całość historię zła skrywającego się w Chiloe.

Attridge, który debiutuje zarówno jako scenarzysta, jak i reżyser Wekufe, daje widzom wiele do myślenia podczas podróży przez małą wioskę i okoliczne lasy Chiloe. Ogólne wrażenie Wekufe przypomina dreszczyk emocji związany z siadaniem i oglądaniem Blair Witch Project po raz pierwszy i nie jest to wyłącznie film w stylu found footage. Obydwa filmy skupiają się wokół lokalnych legend; obaj mają niesamowity talent do pobudzania wyobraźni widza, aby wypełniać luki między tym, co widoczne, a tym, co niewidzialne. I bardzo podobne Blair Witch, Wekufe opiera się na znacznej sile młodych, głównych aktorów (znowu używających własnych nazwisk), aby zaangażować widza.

Paula Figueroa w roli Pauli jest cudowna, gdy obserwuje się jej ewolucję (i dewolucję) w miarę rozwoju historii. Cudowne jest to, że jest tak samo wiarygodna jak inteligentna, ambitna reporterka, jak i w chwilach słabości i strachu. Figueroa ma ogromny wątek w tej historii i szczerze podchodzi do każdej chwili w swojej roli. Podobnie Matias Aldea nadaje głębi roli, którą z łatwością można było odrzucić jako macho, uparty chłopak. Matias to cała osoba w zdolnych rękach aktora. Jego kreacja, w której zmienia się z nieoczekiwanego twórcy horrorów w namiętnego bohatera, jest całkowicie wciągająca, nawet jeśli popełnia nieuniknione błędy.

Ale być może najbardziej nieporęczną i przerażającą postacią ze wszystkich jest sam Chiloe. Przyznaję, że przed rozpoczęciem zdjęć niewiele wiedziałem o Chile i jego regionie, ale w miarę jak się rozwijałem, byłem pod wrażeniem, ponieważ film mógł pięknie oddać głos narodowi, który prosperował i przetrwał w najlepszy możliwy sposób. Ich odwaga w obliczu europejskiego imperializmu oraz sposób, w jaki zarówno zintegrowali się, jak i stanowczo przeciwstawili się tym wpływom, są równie widoczne.

W pewnym momencie Matias i Paula spotykają się z miejscowym profesorem, a gdy mężczyzna mówi o wierze w te złe duchy, nad którymi pracują, podaje cytat, który doskonale podsumowuje mieszkańców Chiloe. „Nie wierzę w brujos, ale one istnieją.” Ta myśl przewija się wielokrotnie przez cały film. Miejscowi niekoniecznie wierzą w wpływ tych złych duchów, ale nie zaprzeczą, że coś powoduje, że mężczyźni dokonują swoich przerażających czynów.

Ostatecznie my, widzowie, zostajemy z tymi samymi pytaniami i uczuciami, gdy pojawiają się napisy końcowe.

Attridge i jego ekipa przedstawiają w filmie tak wiele pomysłów, aby widzowie mogli się nad nimi zastanowić i zastanawiam się, czy to nie był jego jedyny prawdziwy błąd podczas tworzenia filmu. Elementy bardzo dobrze ze sobą współgrają i wzajemnie się uzupełniają, ale są momenty, w których nie mogę oprzeć się wrażeniu, że gdybym był rodowitym Chilijczykiem, miałoby to dla mnie większy sens. Pomiędzy mrocznymi, nienasyconymi duchami, brujos (hiszpańskie słowo oznaczające czarownika) a kwestiami europejskiego wpływu na Chile, jak na kogoś spoza regionu, było wiele do zmierzenia. Nie miało to jednak żadnego wpływu na całość filmu i nie odebrało mi przyjemności oglądania. Jeśli już, to wzbudziło moją ciekawość regionu i jego wierzeń.

Wekufe: Pochodzenie zła ma rozpocząć pokazy na festiwalach filmowych na całym świecie. To niezwykle zabawny i wciągający horror z momentami prawdziwego terroru, dlatego z całego serca polecam go fanom podgatunku found footage.

Możesz śledzić Wekufe on Facebook aby uzyskać powiadomienia, kiedy będzie odtwarzany na festiwalach w Twojej okolicy, a także kiedy będzie dostępny w innych formatach do oglądania w domu! Możesz również kliknij tutaj aby obejrzeć zwiastun filmu i rzucić okiem na intrygujące obrazy, jakie przygotował dla Was Javier Attridge.