Jeśli chodzi o horrory, jednym z odwiecznych problemów tego gatunku jest pytanie: dlaczego bohaterowie po prostu nie odejdą? W wielu filmach udało się znaleźć sprytne sposoby i scenariusze, aby utrzymać potencjalne ofiary w pułapce, jak np. ALIEN rozgrywający się w odizolowanym statku kosmicznym lub Lśnienie w zaśnieżonym hotelu. Ale być może jednym z trudniejszych do utrzymania interesujących scenariuszy są filmy o ataku rekinów. W końcu rekiny są przerażające tylko wtedy, gdy jesteś z nimi w wodzie. Konflikt JAWS z rekinem wynikał głównie z tego, że zjadanie turystów szkodziło interesom na plaży. Teraz 47 METRÓW W DÓŁ daje prawdopodobny i wręcz przerażający scenariusz pływania z rybami.

Fabuła opowiada o Lisie (Mandy Moore) i Kate (Claire Holt), siostrach szukających przygód na meksykańskim wybrzeżu po tym, jak zostawił ją chłopak Lisy. Rozmawiając z kilkoma miejscowymi, bardziej lekkomyślna Kate sugeruje, aby skorzystali z oferty nurkowania w klatkach z prawdziwymi, żywymi żarłaczami białymi. Choć niechętnie, Lisa dołącza do przedsięwzięcia. Rodzeństwo korzystając z niezupełnie zatwierdzonej komisji turystycznej zatwierdziło wypłynięcie łodzią w morze, wchodząc do zardzewiałej klatki i rzuciło się w głębinę. Ich przewodnicy obiecują wielkie przedstawienie dzięki dobrze umiejscowionemu kumplowi. To, co z pewnością było wspomnieniem wakacji na całe życie, zamienia się w koszmar, gdy psuje się wciągarka, a oni zanurzają się 47 metrów pod powierzchnią oceanu. Kończy się powietrze, otoczona przez drapieżne rekiny i muszą uważać na pokonywanie strasznych „zakrętów”, Kate i Lisa muszą znaleźć sposób na przetrwanie.

Czasami najprostsze założenie może być najbardziej intrygujące, a 47 METRÓW W DÓŁ jest tego dowodem. Dwóch nurków uwięzionych w klatce i rekiny. Fabuła podróży Kate i Lisy nie dłuży się zbyt długo, a większość filmu rozgrywa się pod wodą, co tworzy piękne i groźne zdjęcia. To prawie tak, jakby siostry były w kosmosie, a ich otoczenie jest otwarte, a jednocześnie opuszczone. Nigdy nie wiadomo, czy rekin zanurkuje z góry, z dołu, czy od tyłu, aby ugryźć. Pod tym względem napięcie jest dość dobrze zbudowane, a rekiny to tylko jedno z wielu niebezpieczeństw, na jakie narażone są Lisa i Kate.

Podobnie jak największy wodny drapieżnik kina, muszą uważać na dopływ powietrza, rany i utrzymywać ciśnienie. Jeśli bowiem zbyt szybko wypłyną na powierzchnię, zabiją je pęcherzyki azotu w ich ciałach. Sprawy toczą się jak w klasycznym filmie katastroficznym opartym na prawie Murphy’ego, w którym wszystko, co może pójść źle, pójdzie źle. Kolejnym interesującym aspektem tej historii jest to, że obaj nurkowie są wyposażeni w sprzęt, który pozwala im także komunikować się ze sobą drogą radiową. Utrzymujemy także kontakt z kapitanem na górze… ale aby nawiązać kontakt, muszą wznieść się kilka metrów w mętnej wodzie. Tworzenie zagrożenia przy każdym działaniu.

Mandy Moore i Claire Holt dobrze ze sobą współpracują jako siostry, a ich strach przed niebezpieczeństwem, a w szczególności przed rekinami, jest całkiem wiarygodny. A ponieważ w większości śledzimy ich podwodne zmagania, jest to główny wątek historii.

Mimo mocnej koncepcji i świetnego tempa, film zawodzi w kilku miejscach. Dialogi w wielu miejscach wydawały się drewniane i słabe. Wiele razy Lisa i Kate będą powtarzać w kółko, jak bardzo się boją… jakby nie było wystarczająco ukryte, że ściganie przez rekiny lub uwięzienie na dnie oceanu już nie było. Jak również staje się powtarzalny. Tempo było całkiem dobre jak na thriller, ale prawdopodobnie odstraszyłoby kogoś, kto szukał zastrzyku adrenaliny. Zakończenie było całkiem ciekawe i inne, ale jednocześnie wydawało się nieco zbyt gwałtowne i może dla niektórych irytujące. Chociaż efekty były w większości całkiem nieźle zrobione, w kilku przypadkach rekiny wyglądają na „zbyt” wygenerowane komputerowo.

Pomimo swoich wad 47 METRÓW W DÓŁ jest przyzwoitym i wyjątkowym thrillerem. Ponieważ każdego lata potrzebny jest film o rekinach, a jeśli szukasz sezonowego horroru, warto go obejrzeć.