Prawdę mówiąc, nie było to tradycyjne spóźnienie na imprezę. To nie tak, że nigdy nie widziałem Fly, tyle że po upływie ponad dziesięciu lat po prostu nie miałem najsłabszego wspomnienia hitu Davida Cronenberga, poza ogólną fabułą lub tym, że wystąpili w nim Jeff Goldblum i Geena Davis.

Poza tym (i Patti Pauley wymowny list miłosny do 30-lecie filmu), jednak wszedłem Fly świeżym okiem i mogę powiedzieć, że najbardziej podobała mi się jego prostota. Cronenberg skupił się na bohaterach, a nie na spektakularnych wyczynach, które umożliwiły mu nowe „pajęcze zmysły” Goldbluma. Decyzja ta, jak na moje pieniądze, okazała się absurdalnym założeniem.

Dla tych, którzy nie wiedzą, Goldblum grał Setha Brundle'a, błyskotliwego, ale samotnego naukowca bliskiego udoskonalenia teleportacji. Brundle spotyka dziennikarkę Veronicę Quaife (Davis) i historia zaczyna się od tego, że Quaife wierzył, że Brundle to bzdura, przez chęć przerwania historii życia, aż po zakochanie się w dziwacznym ekspertze. Wprowadź dosłowną muchę w maści, a Brundle odkryje, że został genetycznie połączony z muchą, która przypadkowo wylądowała w telepodzie podczas eksperymentu i masz katalizator dla filmu.

Goldblum w roli Brundle'a był absolutnie genialny. Bądźmy szczerzy, kto potrafi wykazać się większą energią, będąc jednocześnie niezręcznym społecznie, lepiej niż Jeff Goldblum?

Bądźcie pewni, że postać taka jak Brundle nie jest łatwa do zagrania. To powiedziawszy, Goldblum uchwycił dziwaczny aspekt osobowości Brundle'a przed inwazją przed lotem, ale miał dość dramatycznych elementów, aby przekonać go jako agresywny i niecierpliwy „Dr.-Ian-Malcolm-on-crack” po metamorfozie. Goldblum posiadał niewinny, dociekliwy urok magika Davida Copperfielda (sprawdź włosy, a na pewno się zgodzisz), ale charakter postaci poszukującej odpowiedzi wymagał aktora, który nie potrafił mówić bez myślenia. Wymień aktora, który jest bardziej biegły w sprawianiu wrażenia, gdy jego słowa pojawiają się w jego głowie na kilka sekund przed ich wypowiedzeniem, a pokażę ci kłamcę.

Chemia między Goldblumem i Davisem była niezaprzeczalna. Intelektualne i żartobliwe przekomarzanie się oraz inscenizacja ich własnej fuzji przebiegała płynnie, a dzięki wspomnianemu wcześniej dopracowaniu poszczególnych postaci – wiarygodnie.

I dziękujcie Bogu, za co się modlicie, żeby Cronenberg nie był w stanie wykorzystać CGI Fly ponieważ dla starszego ucznia, takiego jak ja, praktyczne efekty zawsze zwyciężą. Makijaż i efekty były minimalistyczne, a w połączeniu z historią i występami Goldbluma i Davisa pozwalały Fly pozostać horrorem z sercem, zamiast balansować w tandetnej opowieści, która nie wie, kiedy przestać.

W swej istocie film dokumentuje powolne, ale ciągłe niszczenie obu postaci. Goldblum psychicznie i fizycznie, a Davis emocjonalnie. Davis przez cały czas dorównuje umiejętnościom Goldblum jako kobiety rozdartej pomiędzy ocaleniem mężczyzny, którego kocha, a obawą o własne bezpieczeństwo. Ponownie tempo jest prawidłowe, ponieważ ani Goldblum, ani Davis nie posunęli się zbyt daleko za szybko. Zamiast tego ulegają stopniowemu pogorszeniu i co więcej, w sposób wiarygodny, aż każdy z nich osiągnie punkt, z którego nie będzie już odwrotu.

Pośrodku stoi Stathis Borans (John Getz), były chłopak Davis i redaktor jej magazynu. Choć perfekcyjnie odgrywa rolę porzuconego i zazdrosnego dupka, historia Getza jest dziwna, ponieważ ostatecznie staje się bohaterem filmu. Świńskie postępy i rodzaje seksualnie molestowanych gier o władzę, o których czytasz, zostają zastąpione prawdziwą troską i wreszcie determinacją niezbędną do zrobienia tego, co należy zrobić.

Fly to film, który warto delektować się rozwojem wydarzeń. Nie trzeba było wypełniać luk, które najlepiej pozostawić wyobraźni, i nie mogę wystarczająco pochwalić Cronenberga, że ​​film zakończył się dokładnie wtedy, gdy powinien.

Po drodze pojawiła się jedna z moich ulubionych dostaw Goldblum i mogę zagwarantować, że będę aktywnie starał się napisać: „No dobrze, masz to. Po prostu nie możesz sobie z tym poradzić” przy mojej pierwszej okazji. Nie wspominając o pawianie, programie gimnastycznym, przepysznym połączeniu czekolady i szkockiej, a Gry wojenne chwila i koszmar larw.

Z odrobiną horroru, dramatu i humoru, Fly oferuje coś dla każdego i cholernie fajnie się go ogląda.

Aha, i jeszcze jedna myśl przed podpisaniem umowy: Fly był remake'iem.

Oryginał został wydany w 1958 roku. Wersja Cronenberga była nowym pomysłem. Podobnie jak u Johna Carpentera Rzecz. I Fede Alvareza Evil Dead. Więc wyświadcz mi przysługę i miej to na uwadze, zanim zaczniesz wypowiadać się na temat świętości klasyki. Nie wszystkie przeróbki wychodzą, ale od czasu do czasu nowi artyści przejmują pomysły innych i je realizują.

Koniecznie zajrzyj ponownie do przyszłotygodniowego Late to the Party, kiedy podrzucimy Ci tajemniczy film.