Bycie w zespole wiąże się z pewnym koleżeństwem. Spędzacie razem ogromną ilość czasu - często w intymnych przestrzeniach - z wyjątkową wrażliwością wynikającą z obnażenia duszy w celu zbudowania utworu. Pracujecie razem, bawicie się razem, razem się pocicie, az chaosu tworzy się dziwna mała rodzina. 

Wrzucony w gówno zespół musi trzymać się razem. Horror zwrócił na to uwagę, a jest kilka filmów, które przyjęły tę wyjątkową dynamikę i rzuciły wszystko, co mają, w tych hałaśliwych małych rockmanach. Ich odwaga - i metal - są wystawiane na próbę. Ale po wszystkim, przez co przeszli, dla tych zespołów jedyną rzeczą, która może ich powstrzymać, jest przedwczesna śmierć.

Cóż, można to załatwić.

Dajcie czadu, skurwysyny. 

Masakra na Slumber Party 2 (1987)

W tej kontynuacji kultowego klasyka slashera z 1982 roku reinkarnuje się zabójca wiertła, ale z pewnymi wyborami stylistycznymi, które są wyraźnie bardziej… radykalne. Teraz nastolatek Courtney - który przeżył wydarzenia z pierwszego filmu - przeżywa traumę powtarzających się snów zabójcy, który zamienił swój dżinsowy strój na skórę i zamienił wiertło na gitarę, idealną do terroryzowania Courtney i jej kolegów z zespołu. Czy wspomniałem, że Courtney jest w zespole? Courtney jest w zespole. Kiedy uprawia seks po raz pierwszy (nauczyła się nic z filmów?), morderca zostaje wezwany i panuje krwawy chaos. 

W każdym razie jest kilka muzycznych występów, które naprawdę łączą cały „rock and roll” temat, o którym opowiada ten film. To głupie, to… początku. wyraźnie pod wpływem Koszmar na ulicy Elm, i jest to świetna zabawa z filmów klasy B (i tak, B oznacza również cycki. W końcu to były lata 80.). 

Wujek Peckerhead (2019)

Jak większość zespołów, Duh szuka swojej wielkiej przełomu. Nadchodzi wspaniała okazja, ale kiedy ich święty rydwan - furgonetka - zostaje odholowany, zostają im cztery koła i brakuje im sukcesu. Wchodzi Peckerhead, ich łysy, siwy rycerz w brudnej zbroi w kratę. Widzi jednego z pilotów Duha i oferuje załogę wozić swoją furgonetką, działając jako nieoficjalny techniczny. Niechętnie się zgadzają, ale opinie o ich nowym przyjacielu ścierają się, gdy odkrywają sekret Pecka - każdej nocy o północy zamienia się w demona i zjada ludzi. Porażka.

Wujek Peckerhead szczyci się dużą ilością krwi, krwi i kilku chwytliwych jak diabli melodii, z lekkim klimatem, który naprawdę uderza ciężko w odpowiednim momencie. Obsada to perfekcja niezależnego horroru; główne postacie są uroczo sympatyczne, a obsada drugoplanowa całkowicie przybija ich karykatury. Ten film - podobnie jak utalentowany zespół, który przedstawia - pojawił się znikąd i naprawdę zrobił na mnie wrażenie. To właściwa mieszanka głupkowatego i poważnego, nigdy nie spadająca zbyt daleko po jednej stronie. Napisał i wyreżyserował go Matthew John Lawrence, którego teraz będę mieć na oku. Ten facet wie, co robi.

Archonci (2020)

Sled Dog miał hit na swoim koncie, ale teraz - pół dekady później - ich status zmienił się na cud jednego trafienia. Próbując ponownie połączyć się ze swoją muzyką i (miejmy nadzieję) wypompować kilka nowych utworów, zespół wyrusza w kanadyjską dzicz z dwoma kajakami, wielkimi nadziejami i kilkoma uderzeniami kwasu. Ale coś z nimi jest i mogą nie wyjść z tego żywi. 

Od scenarzysty i reżysera Strona Czarnej Góry (Kanadyjski horror niezależny na Rzecz), Archontów to fajny mały horror, który bada dynamikę innego zespołu. Ten zespół utknął na znużonej, rozpadającej się, sfrustrowanej scenie, gdzie pomysły są suche, a napięcia wysokie. I ty w to wierzysz; Josh Collins jako Mitch, ich wokalista / basista, ma aurę douchebaggery, która wiele mówi o obecnej sytuacji zespołu. Toto kilka solidnych niespodzianek i mnóstwo napięcia, nawet jeśli niektóre postacie mogą być nieco nie do zniesienia.  

Śmierciożerczy (2015)

Zbierz dowolną grupę podobnie myślących samotników, a z pewnością utworzą jakąś społeczność. Dla grupy metalowych głów naturalnie tworzą zespół. Z nowo odkrytym poczuciem przynależności i pewności siebie Deathgasm (pomyśl o filmie jako o swoim zatytułowanym debiucie) spotykają się po szkole, aby niezgrabnie grać na swoich instrumentach w nadziei na osiągnięcie wielkości. Los chciał, że po nagłym obrocie wydarzeń zespół dostaje w swoje ręce partytury z mocą przywoływania demonów. Fajne.

Ta nowozelandzka komedia grozy zawiera black metal, farbę zwłok i walkę z zabawkami erotycznymi. Tak. Zabawki erotyczne. Wspaniale. Przy wszystkich wzlotach (przyjaźń!) I dołkach (zdrada!), Których można się spodziewać po przeciętnym pokazie buntu nastolatków, Śmierciogazm to ryczący, dzierżący topór wybuch metalowej komedii Kiwi. 

Zielony pokój (2015)

Ain't Rights przeżywają ciężkie chwile. Pobierając gaz i grając dla przygnębiająco skromnych tłumów z jeszcze bardziej przygnębiającą wypłatą, desperacko szukają jakiegokolwiek przyzwoitego występu. Kiedy pojawia się nowy program, nie mają wielu innych opcji, więc punki pakują się do swojej furgonetki i wkrótce znajdują się głęboko w jaskini neonazistów. Po strasznym przypadku „złego miejsca, złego czasu” zespół walczy o życie plecami do ściany. 

W roli basisty zespołu wystąpił nieżyjący już Anton Yelchin i Patrick Stewart jako przywódca tego klanu skinheadów, Green Room został napisany i wyreżyserowany przez Jeremy'ego Saulniera, którego własne doświadczenia dorastanie na scenie punkowej było inspiracją dla filmu (oczywiście z wielką, brutalną dekoracją). To film oblężniczy, który pulsuje surowym napięciem - pulsującym nerwem ciśnienia - gdy zespół gorączkowo próbuje przetrwać. Ujmuje energię i estetykę sceny punkowej oraz rodzinną przyjaźń dynamiki zespołu. Poza tym ten film jest po prostu prosty ciężko. 

 

Chcesz więcej list? Sprawdź mój 15 ulubionych horrorów z 2020 roku!