Uwierz lub nie, The Strangers (2008) był pierwszym filmem z oceną R, jaki widziałem w kinach.

Miałem 12 lat i całkowicie mnie to opuściło traumatyzowany.

Teraz, w dojrzałym wieku 22 lat, usiadłem do oglądania Obcy: Łup nocą, kontynuacja filmu, który zaledwie dziesięć lat temu prześladował moje koszmary tygodniami. Spodziewałem się tego samego więcej: mnóstwo przerażających skoków, drażniących muzycznych żądeł i ponurej, wyblakłej estetyki.

Zamiast tego dostałem fajny, ostry, inspirowany muzyką niezależną film Johannesa Robertsa Nieznajomi: zdobycz w nocy. 

Moją ulubioną rzeczą w tym filmie jest to, że jest całkowicie różni się od swojego poprzednika. Nie oznacza to, że nie podobał mi się oryginał; Zrobiłem, ale zawsze doceniam sequel, który stara się zrobić coś odważnego i innego z materiałem źródłowym.

Po rozkosznie w przerażającym prologu z udziałem naszych tytułowych zamaskowanych maniaków. Zmieniamy perspektywy, aby śledzić rodzinę, która przenosi się na lato do małego parkingu przyczep.

Najmłodsze dziecko z tej grupy, Kinsey (grane z uroczą buntowniczością przez Bailee Madison), jest wysyłane do szkoły z internatem za swoje złe zachowanie. Jej rodzice (Christina Hendricks jako Cindy / „Mama” i Martin Henderson jako Mike / „Tata”) i brat (dobrodusznie czarujący Lewis Pullman jako Luke) będą mieszkać razem w ciasnej przyczepie niedaleko miejsca, w którym Kinsey będzie chodzić do szkoły.

Pierwsza część tego filmu okazała się dość skutecznym dramatem rodzinnym. Coraz bardziej dbamy o te postacie, nawet wiedząc, że prędzej czy później będą zagrożeni przez zabójców, których obecność poczujesz w każdy ciemny róg, gdy czekasz na moment upuszczenia buta.

Te wczesne sceny mają pewne oczywiste frazesy (Rebellious Young Daughter / Overly-Happy Prologue to Ultimate Horrifying Film), ale można im wybaczyć, ponieważ aktorzy, zwłaszcza Madison, są wystarczająco silni i poważni, aby sprawić, że poczuje się autentycznie.

A potem, jak wiedziałeś, „drugi but” spada ciężko.

Nie ma wielkiego muzycznego impulsu towarzyszącego pierwszemu napadowi, żadnej troski o wyskok, żadnego trzęsącego się aparatu. Jeden z zamaskowanych zabójców (Emma Bellomy, która świetnie gra szczególnie sadystyczną „Laleczkę”) po prostu wychodzi z ciemności z nożem rzeźniczym w dłoni.

Oto, zdaniem tego recenzenta, najskuteczniejszy film survival-horror od 2015 roku Zielony pokój. 

Podczas gdy oryginał The Strangers przedstawiając zabójców jako pseudo-nadprzyrodzone silniki do skakania, ten nowy film odnajduje przerażenie w ich niezaprzeczalnym człowieczeństwie. Są mniej cieni, szybciej mówią i, szczerze mówiąc, bardziej niezdarni. Nie są nieomylnymi drapieżnikami wierzchołkowymi, są po prostu…osób. 

A to jest o wiele bardziej przerażające, niż jakikolwiek duch lub ghul mógłby kiedykolwiek mieć nadzieję.

Najlepiej pokazują to filmy z tego filmu błyskotliwy korzystanie z muzyki. Jestem frajerem każdy film, który wykorzystuje swoją ścieżkę dźwiękową w fajny, kreatywny sposób, a to jest film, który robi to, a nawet więcej. Obcy: łup w nocy wie, kiedy podkręcić muzykę, a kiedy ją wycofać.

Mordercy mają emeryturę za popowe piosenki z lat 80., których film używa z diabelsko radosną ironią. Nawet zaskakująco jasne, nasycone podniebienie kolorów filmu odzwierciedla perwersyjną ostrość gustów zabójców. Najstraszniejsze sceny w tym filmie są nastawione nie na ubijanie muzyki orkiestrowej, ale na takie perełki jak Kim Wilde Dzieci w Ameryce.

W chwilach największego napięcia zabójcy wybierają ścieżkę dźwiękową, a ty jesteś skazany na to, czego chcą słuchać.

To przerażające, ponieważ jest niezwykle realistyczne.

Kolejną wspaniałą rzeczą w tym filmie jest to, że bezwstydnie przedstawia to, co okropne banalność zła The Strangers. Sceny, w których biorą życie bohaterów, są kręcone z czymś w rodzaju mdłej, rzeczowej jakości, przez co widz czuje się niemal podglądaczem, prawie współwinny.

Jako mężczyzna obserwujemy z dużej odległości bezlitośnie goni dziecko toporem strażackim; obserwujemy z tylnego siedzenia, kiedy zabójca wpycha szpikulec do czyjejś tchawicy po spędzeniu 30 nieciętych sekund na znalezieniu właśnie odpowiednia piosenka w radiu. Aparat nie nagrywa, to utrzymuje się.

Film nie gloryfikuje przemoc Nieznajomych, to prawda normalizuje to.

Jeśli chodzi o naszych bohaterów, ich strach i panika są przedstawiane z efektywną uczciwością. Kiedy muszą walczyć z Nieznajomymi, konfrontacje nie wydają się dopracowane i choreografowane. Mają brutalny, niemal slapstickowy charakter real walki

To nie jest ładne i nie powinno.

Bailee Madison jest wybitna, jej momenty niepohamowanej paniki my tętno wzrasta. Jednak nawet przerażona jej postać przeżyła. Byłaby dumna z każdej klasycznej Królowej Krzyku.

Niestety najsłabszym ogniwem jest Martin Henderson, który po prostu nie może całkiem sprzedaj jego terror, podobnie jak inni. Sam w sobie nie jest złym aktorem, ale jego portretem mężczyzny in extremis nigdy nie jest wystarczająco ekstremalne.

Obcy: łup w nocy ma swoje wady. Czasami trudno jest pogodzić, dlaczego nasi bohaterowie decydują się na to na temat za tym ciemnym rogiem, zamiast po prostu biegać po swoje życie. A zabójcy wydają się prawie także dobrze trzymają się o krok przed zdobyczą. Odbiera część wiarygodnie z filmu, który większość swojego horroru buduje z realistyczności.

Ale mimo wszystkich jego wad można śmiało powiedzieć Obcy: łup w nocy przekroczył wszystkie moje oczekiwania. Jest wywrotowa, kreatywna i nie boi się być inna.

I właśnie taki powinien być horror.

https://https://www.youtube.com/watch?v=91-Z20uttEk

(WYNIK: 4 z 5 gwiazdek)