Kontynuacja drugiego roku Roberta Eggersa po 2015 roku Czarownica to stopniowe popadanie w szaleństwo; podróż nie dla osób o słabym sercu.

Latarnia morska podąża za dwoma latarnikami na odległej i tajemniczej wyspie Nowej Anglii w latach 1890. W miarę upływu czasu na wyspie ich cierpliwość słabnie, a wokół wspaniałej latarni morskiej rozwija się obsesja.

Od strony wizualnej film jest oszałamiający. Nakręcony w czerni i bieli w proporcjach 4:3, kinematografia chwyta temat i mocno trzyma. Całe monologi odbywają się z nieruchomym okiem, napędzając niesamowite występy gwiazd Roberta Pattinsona i Willema Dafoe głęboko, dzięki czemu możesz poczuć ich intensywność w kościach.

As Latarnia morska postępuje, kamera odbija się echem poślizgu bohaterów na zdrowy rozsądek, coraz bardziej opierając się na holenderskich kątach, wprawiając publiczność w zakłopotanie. Oświetlenie – jak z Czarownica – wydaje się, że wszystko odbywa się naturalnie; sceny są zalane naturalnym światłem dziennym i ocienione światłem pojedynczej latarni w ciemnym pokoju. W przypadku filmu zbudowanego wokół rosnącej obsesji na punkcie latarni świetlnej każda zmiana oświetlenia wydaje się być podkreślona, ​​szczególnie w surowej czarno-białej kolorystyce.

Obrazy znalezione w środku Latarnia morska utkana jest w pięknych obrazach przesiąkniętych symboliką. Morskie przesądy i mitologia przepływają przez cały film, zalewając akcję i rozbijając się o historię jak fale, wciągając bohaterów na dno.

Robert Pattinson okopuje się z udręczonym występem, który stawia DiCaprio Revenant wstydzić się. On trudy fizyczne scena po scenie, wyczerpując publiczność i wzbudzając natychmiastową empatię dla jego zmagań. Zarówno Pattinson, jak i Dafoe zostawiają wszystko na stole; bardzo cierpią ze względu na film, a oglądanie tego jest niesamowite. Ich wspólne zaangażowanie w ciągłe porównywanie się na skalę szaleństwa jest szalenie imponujące. 

Dafoe jest całkowicie zagubiony w swoim charakterze, tak bardzo, że jego silny akcent i mamroczący dialog mogą być czasami trudne do zrozumienia. Jest jeden szczególnie wstrząsający monolog, który odbija się echem na ekranie, który – na szczęście – jest wypluwany z taką pasją, że jest znacznie wyraźniejszy niż niektóre inne jego bełkoty. Chociaż dokładne śledzenie tego, co mówi, może być trudne, zawsze łatwo jest go śledzić dzięki krystalicznie czystemu występowi Dafoe. 

Jeśli chodzi o monologi, Latarnia morska jest obdarzony kilkoma prawdziwymi nokautami. Pattinson i Dafoe podejmują wyzwanie i zapewniają porywające kreacje, które świadczą o ich surowym talencie aktorskim. Eggers zna poziom umiejętności, z jakimi pracuje, i wychwytuje ich tyrady z najwyższym szacunkiem, pozwalając im napinać artystyczne muskuły.

Zaskakująco, Latarnia morska faktycznie ma kilka momentów prawdziwego humoru. Te kawałki lekkomyślności są zaczerpnięte z ogólnej absurdalności filmu i opierają się na relacji między naszymi dwoma głównymi (i jedynymi) bohaterami – choć nie są one do końca jowialne. Ich nieustanna walka zmienia się z jednostronnego werbalnego bicia w hipnotyczny taniec toksycznego koleżeństwa. 

Eggers udowodnił, że jest jednym z najbardziej ekscytujących reżyserów współczesnego kina gatunkowego. Latarnia morska ma tak dużo bulgotania pod powierzchnią, a wraz z postępem filmu kipi i zalewa każdy cal ekranu szalonym szaleństwem. Eggers jest niezwykle utalentowany i nie możemy się doczekać, aby zobaczyć, co zrobi dalej.

Wszystko, co powiedział Latarnia morska nie jest dla każdego. Jest to zdecydowanie powolne palenie i może być nieco zbyt dziwne dla niektórych odbiorców. Ale jeśli podejdziesz do filmu z cierpliwością i otwartym umysłem, jest wiele do zabrania. To nie jest łatwa podróż, ale taka, której szybko nie zapomnisz.

Aby dowiedzieć się więcej o TIFF 2019, przeczytaj nasz wywiad z Midnight Madness programista Peter Kuplowsky oraz pełny skład Midnight Madness 2019.