Witajcie czytelnicy i witajcie z powrotem w kolejnym Noc strasznych opowieści! Nie jestem pewien, gdzie po raz pierwszy zetknąłem się z tą historią. Pamiętam, że byłem tym całkowicie przerażony i że tej nocy, kiedy to usłyszałem, było ognisko.

Zrobiłem trochę badań i znalazłem kilka interesujących wariacji na ten temat, ale to jest opowieść, którą pamiętam. Wyjdź więc na zewnątrz, rozpal ognisko i przygotuj się na opowieść zatytułowaną po prostu „Head Count”.

*** Uwaga pisarza: W iHorror jesteśmy wielkimi zwolennikami odpowiedzialnego rodzicielstwa. Niektóre historie z tej serii mogą być zbyt trudne dla twoich maluchów. Przeczytaj uważnie i zdecyduj, czy Twoje dzieci poradzą sobie z tą historią! Jeśli nie, znajdź inną historię na dzisiejszy wieczór lub po prostu wróć do nas jutro. Innymi słowy, nie obwiniaj mnie za koszmary swoich dzieci! ***

Head Count opowiedziane przez Waylona Jordana

Drużyna skautów wędrowała cały dzień i gdyby dowódca drużyny był szczery, przyznałby, że zaginął ponad godzinę temu. Znajdowali się gdzieś w Smoky Mountains, ale gdzieś po drodze ich mapy zawiodły.

— W porządku, żołnierze, odetchnijmy — zawołał przez ramię. „Usiądźcie wszyscy. Pan Jones policzy ludzi, a my trochę odpoczniemy. Jesteśmy już niedaleko od obozowiska.

„Opowiadasz to kłamstwo już od ponad godziny, Ralph” — powiedział pan Jones, ocierając się o dowódcę oddziału, żeby policzyć.

Było wystarczająco ciemno, by potrzebować latarki, kiedy wpatrywał się w mapę.

– Musimy być blisko – mruknął. Prowadził tę wyprawę już wiele razy i nie potrafił powiedzieć, dlaczego tym razem nagle zgubił drogę.

Wciąż wpatrywał się w mapę, kiedy Jones podszedł do niego od tyłu.

„Dwadzieściaścioro dzieci. Tak jak powinno być, Ralph.

"Dobry."

Jones spojrzał na niego wyczekująco. "Dobrze?"

„Już niedługo” — odpowiedział dowódca oddziału, nie czekając na jakikolwiek komentarz ze strony Jonesa.

„W porządku, harcerze, ruszajmy!”

Chłopcy podążali za swoim liderem, a on nadal prowadził. Sceneria mogłaby być znajoma, gdyby nie było tak ciemno. Kilku chłopców wyjęło latarki.

– Zgaś te światła, natychmiast – warknął przywódca. „Chłopcy, na zmianę wskazujecie konstelacje. W mieście prawie ich nie widać”.

Nie minęło dużo czasu, zanim chłopcom skończyły się konstelacje, a Jonesowi ogólnie skończyła się cierpliwość.

— Gdzie jesteśmy, Ralfie?

"Prawie na miejscu. Wiem, że mówiłem to już wcześniej, ale naprawdę jesteśmy prawie na miejscu” – odpowiedział Ralph. – Czy możesz policzyć głowy, kiedy idziemy?

„Jasne… jasne, Ralph…” Jones odwrócił się, by policzyć dzieci, ale kiedy wrócił, miał wystraszony wyraz twarzy.

"Co to jest?" — zapytał dowódca oddziału.

„To… to nic, Ralph… poza tym, że tym razem naliczyłem 21”.

„Mamy tylko 20 obozowiczów, Jones”.

"Ja wiem! Ale przysięgam. Policzyłem dwa razy i było ich 21”.

Ralph zarządził przerwę w marszu i stał, patrząc na grupę. Dla pewności liczył powoli i tym razem rzeczywiście było 21 głów.

Kto był dodatkiem? Nie chciał wywołać paniki wśród obozowiczów.

"Dobrze?" — zapytał Jones.

„W porządku, jest 21. Trzymać się."

Dowódca oddziału wyciągnął własną latarkę i oświetlił nią grupę, licząc jeszcze raz. Chociaż żadna z twarzy nie wydawała się nie na miejscu, zdecydowanie było o jednego chłopca więcej niż powinno. Problem polegał na tym, że nie mógł nazwać, który chłopiec był nie na miejscu.

Odwrócił się do Jonesa.

– Kontynuujmy – powiedział. „Jestem pewien, że to tylko sztuczka światła czy coś…”

Nie trwało długo, zanim dowódca oddziału znalazł ślad, którym miał podążać przez cały czas, iw mniej niż pół godziny dotarli do wyznaczonego obozowiska.

Wdzięczny za to, że byli tam, gdzie powinni być, dowódca oddziału nakazał chłopcom rozpocząć rozbijanie namiotów i poprosił Jonesa, aby po raz ostatni policzył głowy. Dowódca oddziału skończył rozstawiać swój namiot, zanim Jones wrócił. Mężczyzna był wyraźnie wzburzony, a jego oczy rozszerzyły się z przerażenia.

"Co jest nie tak?" — zapytał Ralf.

„…19… jest tylko 19…”

Dowódca oddziału i jego wierny opiekun przeszukali obóz i spędzili większość następnego dnia na poszukiwaniach, ale Matthew, 20. obozowicz, nigdy więcej nie był widziany ani słyszany.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cóż, to sprawi, że dwa razy pomyślisz o wędrówce po górach, prawda? Cieszy mnie, że nigdy nie byłem skautem! Dobrej nocy, czytelnicy. Dołącz do nas ponownie jutro wieczorem, gdy będziemy kontynuować odliczanie do Halloween z kolejną przerażającą historią!