Kier-la Janisse ma za sobą różnorodną i imponującą karierę jako znawcy gatunku. Jest właścicielką i redaktorem naczelnym Spektakularny optyczny i założyciel renomowanej szkoły horroru Miskatonic Institute of Horror Studies. Jest autorką Violent Professional: The Films of Luciano Rossi (2007) i House of Psychotic Women: autobiograficzna topografia kobiecej nerwicy w horrorach i filmach eksploatacyjnych (2012) i współautorem Zniszcz wszystkie filmy !! Kompletny przewodnik po punkach na filmie (2011) Odzyskiwanie horroru z lat 1940.: ślady straconej dekady (2014) Kanadyjski horror: Terror of the Soul (2015) i We Are the Marsians: The Legacy of Nigel Kneale (2017) i redagował kilka dodatkowych prac.

Jest także programistką festiwali filmowych w Alamo Drafthouse Cinema i Fantastic Fest w Austin w Teksasie. Jest współzałożycielką mikrokinemu w Montrealu Blue Sunshine, założycielką CineMuerte Horror Film Festival (1999-2005) w Vancouver, była dyrektorką festiwalu Monster Fest w Melbourne w Australii i była tematem filmu dokumentalnego Celluloid Horror (2005).

Ostatnio wyprodukowała dokument z antologią horroru, Opowieści niesamowitości. Film dokumentalny, wyreżyserowany i współprodukowany przez Davida Gregory'ego, przeprowadza wywiady z gwiazdorską listą 71 różnych filmowców, pisarzy i ekspertów - w tym Eli Rotha, Simona Barretta, Rogera Cormana, Joe Dantego, Micka Garrisa i wielu, wielu innych. opowiadają o swoich ulubionych antologiach horrorów i wpływie, jaki wywarli na ich karierę, szczegółowo opisując długą i imponującą historię antologii horroru (która jako format jest o wiele starsza niż myślisz!).

Niedawno rozmawiałem z Kier-la Janisse Opowieści niesamowitości, jej ulubione antologie horrorów i archetyp psychotycznej / neurotycznej kobiety w horrorach.

---

Kelly McNeely: Jestem bardzo podekscytowany, że mogę z tobą porozmawiać! kochałem Opowieści Niesamowitości, Myślałem, że to takie fascynujące. Jestem wielkim fanem antologii horrorów. Jak to się udało? Jak zostałeś zaangażowany w ten projekt? 

Kier-la Janisse: Cóż, pracuję dla filmów Severina. Więc to moja codzienna praca. Oraz David Gregory - który jest dyrektorem Opowieści niesamowitości - jest właścicielem, jest współzałożycielem filmów Severina. Jest więc moim kolegą, ale jest też moim szefem, więc jest osobą, od której odbieram zadania i składam raporty i tak dalej. Zacząłem pracować dla Severina jakieś trzy lata temu, po prostu edytując ich dodatkowe funkcje - wywiady z członkami obsady i takie tam. Ale przez ostatnie trzy lata trochę bardziej przestawiłem się na produkcję statystów, a częściowo dlatego, że miałem wiele kontaktów, tylko z powodu moich lat programowania filmowego i innych rzeczy, a także podczas pracy w Miskatonic Institute , czyli szkołę horroru, którą prowadzę, gdzie ciągle muszę rezerwować nauczycieli i zwracać uwagę na to, kto się specjalizuje, jakie tematy i takie tam. To wszystko okazało się naprawdę przydatne dla dodatkowych funkcji. Na przykład próba znalezienia krytycznych komentarzy właściwych osób lub próba wyśledzenia reżyserów lub cokolwiek innego. Więc to tło, które ostatecznie okazało się bardziej wartościowe po stronie producenta niż edycji, więc trochę przeszedłem do tego. A David jest naprawdę świetny w pracy, ponieważ on właściwie słucha moich pomysłów.

Traktuje mnie naprawdę jak współpracownika, co jest naprawdę świetne. A więc zamierzał wypuścić Dziwaczny teatr, który jest filmem antologicznym, który Severin nakręcił 10 lat temu. To była więc oryginalna produkcja - zajmujemy się głównie dystrybucją tytułów katalogów, ale czasami robimy też oryginalne produkcje, więc to była jedna z nich. I to była 10 rocznica, więc po raz pierwszy wypuścił go na Blu-ray i chciał mieć do tego kilka specjalnych funkcji. Dlatego wpadł na pomysł, by chcieć zrobić dodatkowy film, który dotyczyłby ogólnie historii filmów antologicznych. Początkowo miał tylko historyka filmu, Davida Del Valle, a potem zdecydował, że jest kilka dziur, może moglibyśmy poprosić kilka innych osób, aby w pewnym sensie uzupełnili luki na temat niektórych nowszych antologii i tego, jak sprawy mają się przesunięte, ponieważ są teraz bardziej jak wizytówka wschodzących reżyserów i tak dalej, na przykład sposób, w jaki format jest obecnie najczęściej używany. 

I wtedy zasugerowałem, dlaczego - przede wszystkim - nie zdobędziesz Bruce'a Hallenbecka, ponieważ jest on ekspertem Amicusa. Napisał kilka książek o Amicusie, a ponieważ były one ogromną częścią historii antologii, byłoby wspaniale mieć tam eksperta Amicusa. A potem Amanda Reyes, która jest ekspertem telewizyjnym, więc może opowiedzieć wszystko o Danie Curtisie, a potem o wszystkich programach telewizyjnych, w które się wchodzimy. A potem pomyślałem, Mick Garris, ponieważ nie tylko był w pobliżu tak długo, że zaczynał od przeprowadzania wywiadów z ludźmi o horrorze, zanim sam został filmowcem. Ale wyprodukował także Mistrzowie horroru Wyprodukował program telewizyjny Kino Koszmar, który właśnie ukazał się w zeszłym roku. Więc był mocno zaangażowany w format antologii na wiele sposobów. Myślę też, że odbył się jego pierwszy koncert reżyserski Amazing Stories, który jest programem antologicznym.

A potem dostaliśmy Jovankę Vuckovic, ponieważ była jednym z producentów XX, więc była filmowcem, która przygotowała fragment filmu do antologii, ale była też zaangażowana w wspólne pakowanie filmu antologicznego. Więc między tymi wszystkimi ludźmi omówiliśmy wszystkie różne aspekty filmów antologicznych. I tak pierwotnie miało to być, mieliśmy przesłuchać tych pięciu ludzi. Można powiedzieć, że ich wywiady są bardziej profesjonalnie nakręconymi wywiadami w filmie, ponieważ nagraliśmy je przed COVID. Zaczęliśmy więc myśleć o procesie edycji tego, kiedy zaczął się COVID. 

David wpadł na ten pomysł, powiedział właśnie, no cóż, skoro ludzie utknęli w domu, nagle o wiele łatwiej będzie nakłonić ludzi do udziału w filmie niż wtedy, gdy próbowaliśmy zorganizować ludzi, którzy są zajęci. harmonogramy i nie mają czasu, żeby gdzieś pojechać, żeby się sfilmować i tak dalej. Pomyślałem, że może moglibyśmy po prostu skontaktować się z nimi, a oni mogliby poświęcić 15 minut na rozmowę z nami o tym, jaki jest ich ulubiony horror. Więc to był pomysł Davida. I wtedy po prostu zrobiliśmy coś w rodzaju listy życzeń ludzi i myślę, że pierwotnie byli to wszyscy filmowcy, więc byli to wszyscy ludzie, z którymi normalnie mielibyśmy problem, ponieważ są zajęci robieniem filmów i tak dalej. Jest więc kilku krytyków, programistów filmowych i takie tam, ale powiedziałbym, że większość z nich to filmowcy. Zrobiliśmy więc tę ogromną listę, a następnie podzieliliśmy ją na pół. Sięgnął do połowy ludzi, ja do połowy ludzi, a potem po prostu przeprowadziliśmy z nimi te małe rozmowy Zoom. Ale nadal nie byłem w stanie zobaczyć, jak to wszystko się połączy estetycznie, dopóki nie pojawił się Michael Capone - jest montażystą filmu, który naprawdę go zmienił. Więc tak to się wszystko zaczęło.

Kelly McNeely: Nie miałem pojęcia, że ​​antologie sięgają tak dawno, ale tak bogata historia sięga wstecz Niesamowite opowieści w 1919

Kier-la Janisse: Ja też nie, szczerze.

Kelly McNeely: Chciałem zapytać, mam na myśli, jak zebrać razem wszystkie tego rodzaju badania, ale wygląda na to, że masz na pokładzie niesamowitych ekspertów. Jak znaleźć ludzi, którzy przyłączyliby się do tego? 

Kier-la Janisse: Mam na myśli, jeśli chodzi o wiedzę, to naprawdę wszystko. To naprawdę ludzie, z którymi rozmawialiśmy i po prostu wiedząc, że mają między sobą ogromne bogactwo wiedzy o historii kina grozy i ogólnie antologii. A więc po drodze były niespodzianki, jak powiedziałeś, nawet nie zdawałem sobie sprawy, że filmy antologiczne sięgają tak daleko wstecz, jak to zrobili. Nie zdawałem sobie również sprawy z tego, że format multi-reżyserski był tak stary jak był. Ciągle myślałem, to znaczy wiedziałem o Duchy zmarłych. Są też inne antologiczne filmy z mniej więcej tego okresu późnych lat 60-tych i wczesnych 70-tych, w których stają się naprawdę sławnymi reżyserami i nakłaniają ich do wspólnego nakręcenia antologii. Niekoniecznie horror, ale wiesz, po prostu wszelkiego rodzaju filmy. I jak Ro.Go.Pa.G or Boccaccio '70, czy coś, wiesz, mamy różnych reżyserów, na przykład Fellini i Pasolini.

Ale zupełnie o tym zapomniałem Dead of Night był także wielo-reżyserskim filmem antologicznym, wiecie, a więc cały ten pomysł, że antologia wielu reżyserów był czymś, co pojawiło się znacznie później - jak w latach 80. i tak dalej - w rzeczywistości jest też znacznie starszy, wiesz. I tak było naprawdę ciekawie. Myślisz o czasach, kiedy są te fale antologii i myślisz, że na początku lat 70. było ich kilka. A potem jest kilka tu i tam. I myślisz, że są te wielkie martwe miejsca, w których są jakieś dwie dekady bez antologii horrorów, a ludzie, z którymi rozmawialiśmy, wymyśliliby te filmy i byliby tak, o nie, było to i to i to w tym czasie. 

Więc myślę, że było to dużo bardziej ciągłe, niż myśleliśmy, kiedy zaczynaliśmy. Myśleliśmy, że będzie kilka dużych szczytów. Ale wiesz, oczywiście, są pewne okresy, które są bardziej aktywne niż inne. Ale format nigdy tak naprawdę nie zniknął. To było zawsze, przez całe kino.

Więc tak, to była tylko kwestia szukania ludzi, których znaliśmy. Z fanami horrorów jest łatwiej. Jest łatwiej z ludźmi, którzy reżyserują horrory, ponieważ ludzie, którzy robią horrory, są zwykle fanami horrorów, prawda? W przeciwieństwie do ludzi, którzy robią dramaty, komedie lub cokolwiek innego, często są po prostu reżyserami, po prostu lubią reżyserować i lubią dobrą historię. I powiedzą to w jakimkolwiek gatunku, wiesz. Natomiast reżyserzy horroru - zwłaszcza jeśli wielokrotnie pracowali w gatunku horroru - to zwykle dzieje się tak, ponieważ są fanami horroru i dobrze wiedzą o gatunku, historii gatunku, drogowskazach gatunku, kim są kluczowi twórcy. Są więc bardzo kompetentną grupą ludzi. Podobnie jak ludzie science fiction, wiecie, fani science fiction są tacy sami. Są po prostu bardzo wściekli, a ludzie, którzy piszą lub reżyserują science fiction, zwykle są bardzo zainteresowani science fiction, a ludzie z horroru są tacy sami. Więc nawet jeśli ci ludzie są - w większości - filmowcami, w przeciwieństwie do krytyków filmowych, a nawet historyków filmowych, to po prostu w nich się wmawiali - znają swoją historię - więc po prostu mieli tych wszystkich ludzi. Film po prostu zrobił się sam (śmiech).

Kelly McNeely: To również jest interesujące, ponieważ zawsze zakładałem, że ostatnio obserwujemy pewien renesans z antologią horroru, tylko dlatego, że zbliża się ich tak duży plon. Ale znowu, to ten pomysł, że dzieje się to dość nieustannie. Są takie małe szczyty i doliny, jak wspomniałeś, ale nigdy tak naprawdę nie było czasu, w którym nie mieliśmy antologii.

Kier-la Janisse: Tak, zdecydowanie. Chodzi mi o to, że zdecydowanie uważam, że obecnie projekt antologii jest bardziej powszechny w tym formacie, a ten pakiet powinien być oglądany, coś, co wschodzący producent może zrobić ze wschodzącymi reżyserami. Myślę, że to coś, co wydaje się przystępne, kiedy ludzie zaczynają coś na początku swojej kariery, kiedy to jest jak, okej, to tylko 20 minutowy film, ile mogę to schrzanić? Albo to tak, jakbyś, wiesz, patrzyłeś na każdy segment jak na jego własną małą produkcję, a potem składałeś je razem, więc mam na myśli, że łatwiej jest podejść - myślę - do producentów niż do funkcji, a także łatwiej jest zaangażować wiele talentów, ponieważ wszyscy mają mniej czasu. Niezależnie od tego, czy są to aktorzy, reżyser, czy ktokolwiek inny, prosisz ich o jedną trzecią tego, o co normalnie byś ich prosił, o film fabularny. Dzięki temu możesz zaangażować naprawdę niesamowitych ludzi.

Ale tak, jest to zdecydowanie coś, co widzimy teraz znacznie częściej, ponieważ ludzie szukają, jak sądzę, tańszych sposobów robienia filmów. Ale zawsze tam był. 

Kelly McNeely: Miałeś już niezłą karierę jako ekspert gatunkowy, w Instytucie Miskatonic i jako programista festiwali filmowych. Jaką radę dałbyś komuś, kto chce zaangażować się w tę stronę gatunku horroru, w dziedzinie programowania i angażowania się jako rodzaj akademika horroru?

Kier-la Janisse: Aby oficjalnie zostać naukowcem zajmującym się horrorem, musisz po prostu iść do szkoły, bo to w zasadzie oznacza akademik. To tak, jakbyś był jak naukowiec, nie będąc prawdziwym naukowcem, możesz mieć akademickie podejście do swojej pracy, nie będąc prawdziwym naukowcem, ale często, gdy ludzie odnoszą się do naukowców zajmujących się horrorem, są to ludzie, którzy mieszkają i pracują w tej przestrzeni. Pracują na uniwersytecie, robią doktorat lub nauczają, czy cokolwiek. Ale jest też wielu tak zwanych badaczy horroru, którzy w rzeczywistości nie są naukowcami z technicznego punktu widzenia, którzy mają naukowe podejście do swojej pracy i mają akademicki poziom rygoru w swoich badaniach i rzeczach, które są takie same jak rzeczywisty akademik by zrobił.

Ale myślę, że moja rada dla wszystkich - szczególnie w przypadku programów filmowych - jest taka, że ​​po prostu trzeba to zrobić. I mam na myśli, że ta koncepcja jest łatwiejsza do zrozumienia dla pisarzy, ponieważ rozumieją, że mogą założyć bloga i umieścić na nim swoje teksty. Dlatego myślę, że po prostu zrób to - po prostu pisz, po prostu wypuść swoje rzeczy - jest to coś, co myślę, że wielu początkujących pisarzy może zrozumieć. Ale jeśli chodzi o programowanie filmowe, też musisz to zrobić. Niestety jest droższy, ale trzeba to zrobić samemu. Ponieważ, wiesz, mają teraz wszystkie te programy. Kiedy zaczynałem programowanie filmowe, nie było żadnego kursu uniwersyteckiego, na którym można by studiować programowanie lub kuratorowanie. Wiesz, kurowanie nie było uważane za rzecz, po którą chodziłbyś do szkoły. A teraz są wszystkie te programy. I to jest zabawne, ponieważ wszyscy ci ludzie kończą te programy, którzy chcą dostać pracę, ale wciąż masz tych samych 10 osób, które próbują trzymać się pracy, którą mamy [śmiech] i nie chcą im dać w górę. Bardzo, bardzo trudno jest znaleźć pracę w tej sferze, chyba że masz coś, co czyni cię wyjątkowym. I często jedynym sposobem, aby udowodnić, że masz jakieś specjalne umiejętności lub cokolwiek, jest po prostu to zrobić. 

Musisz wydać własne pieniądze i zorganizować festiwal filmowy lub, wiesz, jeśli chcesz zrobić to tanio, po prostu spędzić wieczór filmowy w barze. Oczywiście obecnie podczas COVID istnieją ograniczenia dotyczące tego, co możemy zrobić w zakresie wydarzeń. Ale mimo to możesz mieć serie filmowe. Są teraz wszystkie te kanały na Twitchu i takie, które są kanałami strumieniowymi - są całkowicie nielegalne, wszystkie są całkowicie nielegalnymi filmami - ale ludzie, którzy programują te rzeczy, mogą mieć życie programisty poza tym, ponieważ praca, którą oni widać, co robią, widać ich smak. To znaczy, wielu z nich jest poza tym programistami, więc nie próbuję umniejszać tego, co robią. Po prostu mówię, że ludzie muszą zobaczyć, do czego jesteś zdolny; niekoniecznie dadzą ci pieniądze i zostawią te zasoby za tobą, aby zobaczyć, do czego jesteś zdolny. Chcą to zobaczyć, zanim dadzą ci pieniądze i zanim dadzą ci pracę. Musisz więc chcieć zrobić to sam. Miej własne inicjatywy, bez względu na to, czy będzie to coś darmowego, czy coś, co będzie kosztować kupę pieniędzy lub cokolwiek innego. Ale to jest coś, co musisz zrobić sam. 

Nigdy nie zostałbym zatrudniony w Alamo Drafthouse jako programista, gdybym nie robił swojego festiwalu filmowego. Rozpocząłem festiwal filmowy w Vancouver pod koniec lat 90. A właściciele Alamo Drafthouse podeszli do tego, ponieważ mieliśmy wspólnego znajomego, który polecił mi mój festiwal. Przyszli więc i odwiedzili mnie, i od tego mnie wynajęli. Nigdy by mnie nie zatrudnili, gdybym właśnie poszedł tam z aplikacją, próbując aplikować i był jak, och, mam dyplom z programowania filmowego czy coś w tym rodzaju, nigdy nie dostałbym tej pracy. Mam więc ambicję, pośpiech, motywację, dowód, że to jest moje powołanie, to właśnie zamierzam robić, bez względu na to, czy mnie zatrudnisz, czy nie. I myślę, że wielu ludzi tego brakuje. 

Nie ma mowy, żeby włożyli w coś własne pieniądze. I to tak, jakby ktoś inny wkładał w ciebie pieniądze [śmiech], skoro nie jesteś nawet skłonny wkładać własnych pieniędzy w swoje marzenia? Dlaczego miałbyś się tego spodziewać, wiesz? I to jest najważniejsze, co powiedziałbym ludziom, to zacząć coś, zacząć jakąś serię, założyć bloga, zacząć cokolwiek. To znaczy, spójrz na połowę pisarzy Fangorii i tym podobnych, wszyscy byli blogerami. Mam na myśli, nie tych weteranów, którzy byli w pobliżu, gdy był ściśle drukowany. Ale mam na myśli, że wszystkie te w ostatniej dekadzie wywodzą się ze sfery blogowania. Więc to absolutnie prowadzi do rzeczy, kiedy robisz coś sam. 

Ale powiedziałbym, nie rób rzeczy za darmo dla innych ludzi. Jeśli masz zamiar zrobić to za darmo, zrób to na swoim blogu, własnej stronie internetowej, pod własną marką. Wiesz, jeśli zamierzasz wystawić tę darmową pracę na pokaz, zrób to pod własnym nazwiskiem, nie rób tego dla kogoś innego, kto pobiera pieniądze za twoją pracę, aby była wolna, wiesz? Więc często w przypadku wielu moich projektów, kiedy zatrudniam ludzi, nie mogę im dużo zapłacić. Ale dla mnie to tak, jakbyś po prostu musiał coś ludziom zapłacić. Zwłaszcza jeśli pobierasz opłaty za produkt końcowy. To znaczy, nawet jeśli 1% trafia do pisarzy. Nie możesz mieć modelu biznesowego opartego na pisarzach bez uwzględnienia pisarzy jako czegoś, za co musisz zapłacić.

Więc tak, o to chodzi. Rozpocznij własne rzeczy, ale nie pracuj za darmo. Nie obchodzi mnie, że nikt o tobie nie słyszał, nie możesz pracować za darmo. Jeśli masz zamiar wykonać tę pracę, zrób to we własnej witrynie internetowej, która ma na sobie Twoje imię i nazwisko. To jest to, co zawsze staram się robić. Cały czas robię darmowe rzeczy, ale to dla moich własnych projektów. 

Przeczytaj Więcej Dom Kobiet Psychotycznych na stronie 2!

Strony: 1 2