Kilka miesięcy temu szukałem nowego audiobooka, w którym mógłbym się zagłębić. Odkąd wróciłem do pracy w domu, audiobooki pomogły mi przetrwać codzienne dojazdy do pracy. Chciałem czegoś, co połączy gatunki i podsyci moją miłość do horroru, fantasy i gejów. Przeglądając tysiące tytułów Audible, znalazłem książkę zatytułowaną Czarnoksiężnik z białych śmieci przez Davida R. Slaytona. Książka dotyczy Adama Bindera, gejowskiej wiedźmy z Oklahomy, która kończy się konfrontacją z potworną istotą atakującą Denver i doprowadzającą ludzi do szaleństwa.

Gayme. Ustawić. Mecz. Byłem tak wciągnięty!

Pod koniec książki rozpaczliwie potrzebowałem więcej. Na szczęście dla mnie druga książka w trylogii, Park przyczep Trickster, był już dostępny i choć skończyło się na matce wszystkich klifów, wiedziałem, że jest jeszcze co najmniej jedna książka, Druid Deadbeat w drodze.

W międzyczasie postawiłem sobie za cel wyśledzenie autora, aby wiedział, co jego książki znaczą dla geja, kochającego horrory, uzależnionego od romansów – i współautora – w małym miasteczku we wschodnim Teksasie. Natychmiast też przedstawiłem propozycję przeprowadzenia z nim wywiadu na tegoroczny Horror Pride Month i byłem podekscytowany, kiedy się zgodził.

Gdy zabraliśmy się do rozmowy, ponownie powiedziałem mu, jak bardzo cenię książki, ale musiałem też zapytać: „Gdzie i kiedy spotkałeś Adama Bindera?”

Historia mnie nie zawiodła.

Tak się złożyło, że Slayton próbował napisać epicką fantazję, co z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że jest trudnym zadaniem. Jak się jednak okazało, był także miłośnikiem miejskiej fantastyki i formułował opowieść o lekarzu, jego żonie i ich dziecku w Denver, mieście, które autor nazywa domem.

„Więc miałem całą fabułę, ale nie miałem głównego bohatera” – wyjaśnił autor. „Wrzuciłem to w głąb mózgu i zapomniałem o tym, a potem pewnej nocy jechałem przez Karoliny. Księżyc był w pełni. Wisiał nad drogą. Drzewa wisiały nad drogą. I ta piosenka Kaleo „Way Down we Go” pojawiła się w radiu. Ta postać pojawiła się w mojej głowie i po prostu zacząłem zadawać mu pytania. Powiedziałem "Kim jesteś?' a on powiedział: „Cóż, jestem taki jak ty. Jestem z Guthrie. Dorastałem w lesie. Zacząłem myśleć, że mógłbym połączyć to z fabułą urban fantasy, ale ta fabuła urban fantasy nadal jest bardzo skupiona na Denver. Adam powiedział: „Cóż, mógłbym pojechać do Denver”.

I to właśnie zrobił… robi… wiesz, co mam na myśli.

Chociaż elementy są fantastyczne, a czasem wręcz wstrząsające, historia Adama Bindera, czarownicy, która ma bardzo małą moc w wielkim schemacie rzeczy, i jego przeważnie przyziemnej rodziny jest zakorzeniona w poczuciu rzeczywistości. Ta prawda, prawdziwość tego wszystkiego, wywodzi się z własnych doświadczeń Slaytona. Posunął się nawet do nazwania matki Adama imieniem własnej babci.

„Nazywała się Tilla-Mae Wolfgang Slayton i była wszystkim, co sugeruje nazwa” – mówi.

Jeśli chodzi o fantazję, mówi, uważał, skąd czerpał swoje wpływy podczas pisania powieści.

„Ktoś, kto ostatnio przeprowadził ze mną wywiad, powiedział, że nie rozumie, dlaczego nie wykorzystałem amerykańskiego folkloru i mitów” – powiedział. „Chodzi o to, że kiedy mówisz o amerykańskiej mitologii, tak naprawdę mówisz o mitologii rdzennych Amerykanów. Jestem bardzo białą osobą. Nie chcę tego przywłaszczać. Rozglądałem się więc wokół, jakie są mitologie i co mogę czerpać z mojego własnego dziedzictwa i co mogę zrobić, aby wziąć coś, co jest naprawdę dobrze znane i tropowe, i postawić to na głowie”.

I tak stworzył Elfy, które wierzą, że są hipernowoczesne, ale chodzą, ubierają się i rozmawiają, jakby wyszły prosto z filmu noir z lat czterdziestych. Następnie przywiózł zbyt rzadko używane Leprechauny, nadając im dumny charakter postaci z Blinders skokowo. Nie zamierzam ci nawet wyjaśniać gnomów. Po prostu musisz to przeczytać dla siebie. Mieszanie i miksowanie, pchanie i ciągnięcie tego, co wiemy i czego oczekujemy, trzyma czytelnika w napięciu i że przynosi autorowi ogromną satysfakcję.

Ponieważ jest to Pride, oczywiście musieliśmy przedyskutować fakt, że w książce występuje gejowski bohater. Każdy, kto spędził choć trochę czasu w sekcji komentarzy, w której zdalnie wspomina się o wszystkim, co dziwaczne, wie, z czym większość z nas musi się zmierzyć, gdy zaczynamy pisać o sobie, umieszczając się w narracji. Homofobi wychodzą zza stolarki, rzucając oskarżenia o wymuszanie planów i przebudzenie, kiedy tak naprawdę chcemy tylko czytać historie, w których istniejemy.

Dla Slaytona od samego początku nie było mowy o seksualności Adama. To nie był plan. Taki był.

„To dla mnie bardzo ważne” – powiedział. „Większość mojej inspiracji w tym, co piszę, pochodzi z dostrzeżenia luki na rynku. Dorastałem w Guthrie w lesie. Nie miałem dostępu do wielu. Moja matka była bardzo religijna, więc to, co mogłem czytać, było bardzo ograniczone. Co mogłem znaleźć w fantazji, gdy pojawiła się postać LGBTQ, albo prawie nie było, albo zmarła tragicznie. Był odpowiednik AIDS, a wyjście było czymś. Uwielbiam widzieć więcej rozpowszechniania reprezentacji, a w szczególności dobrą reprezentację. Między innymi dlatego zacząłem pisać Czarnoksiężnik z białych śmieci. Nie widzę na stronie spłukanej gejowskiej wiedźmy z Oklahomy. Pomyślałem więc, że to napiszę. Ponieważ jest to miejska fantazja, obecne są uprzedzenia i problemy związane z seksualnością Adama, ale nie chciałem, aby to było najważniejsze w tej historii. Pisali o tym lepsi pisarze niż ja, więc nie chcę tego czytać”.

Formuła z pewnością działa dla Slaytona. Jego książki zawładnęły wyobraźnią czytelników na całym świecie. Mieszanka jego własnej mieszanki horroru i fantazji jest ekscytująca i fascynująca. Dla mnie daje mi to ten sam dreszczyk emocji, gdy po raz pierwszy czytam Gaimana, Pratchetta i do pewnego stopnia nawet Barkera.

To prowadzi nas oczywiście do ostatniej książki trylogii Slaytona. Z Druid Deadbeat na horyzoncie byłoby zbrodnią nie prosić o zerknięcie o to, co ma nadejść.

"Na końcu Park przyczep Trickster, Adam jest bardzo często wysyłany na Odyseję” – powiedział. „Zamiast używać wysp, używam prawdziwych miast. Niektóre z nich mają po prostu fajną, przerażającą prawdziwą zbrodnię; niektóre z nich mają po prostu ciekawe wydarzenia z nimi związane. Bardzo podobało mi się badanie historii tych miejsc. W Druid Deadbeat, dostaniesz trochę więcej tego.”

Tak, ale co z Adamem Binderem i jego seksownym, ale bardzo „wszystko jest czarno-białe” możliwym chłopakiem, Vic, którego nieumyślnie zmienił w Ponurego Żniwiarza?!

„Gram dużo w D&D, więc myślę w tych kategoriach” – zauważył Slayton. „Adam jest chaotycznie dobry, co oznacza, że ​​zawsze postępuje właściwie, nawet jeśli jest to niezgodne z prawem. Vic jest prawnie dobry, co oznacza, że ​​zawsze będzie postępował właściwie, ale musi przestrzegać prawa. Pod koniec księgi trzeciej oboje podjęli kroki w kierunku siebie i neutralnego dobra. Nie wszystko jest czarno-białe i nie każde prawo jest złe”.

Aby dowiedzieć się więcej o Davidzie Slaytonie, odwiedź jego oficjalna strona internetowa i szukaj jego powieści w Internecie i w księgarniach!